Alle inzendingen over boomkap / kraaien / ontheemd

met een knipoog naar Gerrit Komrij ze hadden de bomen gekapt de bomen waarin de kraaien bij honderden nestelden natuurlijk was er het gekras maar dat is nog geen reden hun habitat te verwoesten een zeer dat Lochem zich zeker mag aanrekenen de vogels zullen zich danig ontheemd hebben gevoeld zo ook ik als reiziger die de kale plek…

grauwe avondlucht zwanger van regen donkere dennen kraaien krassen de dag nog tot weemoed vlokken roet die de grijze avond proberen te rekken met hun ontheemd geroep enkele vinden een plek de rest zal wel blijven vliegen in de zwarte nacht…

De vogel is nogal intelligent Toon hem het cijfer vier, hij zal het krassen Dat soorten op hun tellen moeten passen Is aan de evolutie inherent De kraai zal overwinnen en een restje Gekooide mensjes doet een vogelnestje…

en schijnt de zon hem eindelijk warm dan mist hij door de wind zijn linkerarm staat hij te zwaaien maar blijft onbemind als vogelverschrikker en ontheemd kind.…

Ik heb nooit in U geloofd, ik kon U niet raken met mijn handen ik kon uw voorhoofd niet kussen in ook Uw aangezicht niet slaan. Ik zocht U in kille kerken en liep langs brede warme stranden vol verbeten haat om ’t schone schitteren van Uw eeuwigen naam. Ik zag mannen en vrouwen U volgen als driftloze honden en kroop U in ’t donker na om ’t strelen…

geen weet heb van een levend ven of gedesemd brood en mijn armen niet kunnen reiken naar de hoop van een nabije oase dan zwem ik in troebel water of vecht mij uit een zuigend moeras er is dan geen later of nieuw groen gras de ander is mij vreemd met telkens weer die angstige dromen ik ben dan weer, als vroeger, van gevoel ontheemd…

Hij spreekt de taal van stad en land braakt dagelijks kromme zinnen versteend wordt koudvuur warm binnen uit zicht houdt haat niet in de hand vage letters door lange lussen verbonden verbergen onderhuids zwart gesneden pijn waar lichamen smelten klinken klanken onrein spreken des duivels meertalige monden twee namen gekrast in een oude boom…

de wortels van een dragende boom zijn verdord de oude vogel verlaat zijn nest omdat zijn beschutting de koude niet langer kan weren * de aarde vangt al snel ontheemde grijze veren…

Als een ontbladerde boom getakt in zijn naaktheid ben ik een roepende in de woestijn waar geen weg is om gehoord te worden, de stroom van de rivier geeft geen houvast zij mondt uit in zee. Dwalend is mijn hart ik wil de verlatenheid begraven in grotten om op zoek te gaan naar vaste gronden om weer te leren leven en lief te hebben zo…

Hij trok verschillende jassen uit en andere weer aan. Hoop vervloog, joeg dromen na. Geduld kent geen liefde. Het huis staat te koop. De stacaravan in de polder wacht.…

waar gaat dit heen zou er een reisplan zijn? niets komt uit niets geen steen werpt zich op water zoekt rivierbedding en dijken steunen tegen klamme lucht het vliegtuig bedenkt zich nooit snelt zonder omhaal zijn witte strepen vooruit het doel is waar men een stem vindt die roept en galmt in dreunende magen en knarsende achterhoofden…

Ontheemd voelen zich eekhoorn, uil en duiven Weg zijn de klopsignalen van de spechten De merel wordt tot klaagzangen geprest Mist van de groene vingers ‘t zomers wuiven Natuurgeweld valt haast niet te bevechten…

De vogel is nogal intelligent Toon hem het cijfer vier, hij zal het krassen Dat soorten op hun tellen moeten passen Is aan de evolutie inherent De kraai zal overwinnen en een restje Gekooide mensjes doet een vogelnestje…

Jagend op jonge vogels roof je een vreemd nest leeg Mijn vingers worden milde kogels waarmee ik je schenden wil Je bent wreedaardig zoals je een rafel van me scheurt een door vliegen omzwermd kadaver aan de rand van onze snelweg Ik hurk in jouw nest in een vork van twee takken Hier heb ik mijn dorst gelest Het blauwgroen ei waarop jij…

Ik schrok van jouw laag gekras gitzwart van snavel tot staart Je streek neer op mijn handpalm lichter dan een vers brood luchtiger dan mijn voorarm Was jij de bode van de dood? Er lag een groene glans over jouw verenkleed doorlopend naar de dijen De ijstijd heeft ons gescheiden Sindsdien ging mijn huid verweren Maar nu, herenigd…

`t Is `n buiging voor de kraai.…

Buiten: Een kraai met de snavel op scherp Schiet uit de kale struik Vleugels van roet weren zich door de winter. Jij fluistert...een verzoek Een berekende gok in het lustspel Waarin de kansen kantelen. Ik hijs me uit een sluimer Tot de wervels van je bekken. Mag ik je vezels lenen?…

Donkere dag, zwarte kraaien, het onvergetelijke gevoel. Je vocht, je worstelde... Hou vol! Konden we maar iets doen, om het weg te laten gaan. Helaas was dat onmogelijk. Donkere dag, zwarte kraaien, een pijnlijk, droevig gevoel.…

boven statige zwarte sparren tegen de donkerblauwe lucht schittert de avondster in fluweel krassen kraaien als vluchtige vlokken deze avond tot grootse weemoed sober afscheid van de kortste dag zij lossen op in deze winterse nacht ‘t metaalblauw hunkerend naar de zon aan het einde van de lange duisternis…

stemmig in 't zwart kraken ze een harde noot krassen van plezier…

Als een kraai in de nacht hoor ik je stem van ver weg. Meedrijvend met de wind ben je dichter bij dan je denkt.…

de kraai, mijn kraai buigt zijn hoofd hij verblijft immer op zijn ijzeren pilaar in de tuin, die tot mijn bescheidenheid hoort en zie hem terwijl ik woorden zoek of droom doch welke deugd schuilt er in dit gebaar.…

Ontheemd gebroken hart Gekrenkt door zoete pijn Tranen ontelbare druppels Zie de angst voor morgen In de spiegel van vandaag En mis je in ieder moment Twijfel door de dagen heen Hoe moet ik nu verder leven Zonder je stem en lieve lach Vervlogen is elk vertrouwen Ik geloofde in je had je zo lief Jij vlocht draden levensgeluk Zomaar…

je hebt mijn woorden afgenomen langzaam aan mijn zijn ontvreemd hoe ben je daar zo toe gekomen ben van nu af aan ontheemd nu jouw kleuren zijn verdwenen mij dit leed is aangedaan zeker wetend dat datgene jou duur zal komen te staan laat me niet meer onderdrukken voor spijt betuigen ben je laf nu zal ik de vruchten plukken voor eeuwig…

Het voelt raar "haar" zo te zien staan. Ze rommelt in kastjes ik laat haar begaan. Het voelt zo vreemd "zij" in "mijn" huis samen met "mijn" kinderen of ben ik abuis ? Het maakt me haast gek dat ik ben blijven proberen in m'n "rol" te blijven : "glimlachen en gevoel negeren" . Het doet zó'n pijn om daar "plaats…

doorbroken iemand heeft haar plaatsje ingenomen dralend kom zij dichterbij elkaar bekijken was al afgeleerd de smartphone voor vermaak samen praten wordt niet gewaardeerd op haar plekje tegen weer en wind verworven in langdurige traditie staat een onzeker slungelig kind grootogig kijkend de emoties niet begrijpend waarin jij je als ontheemde…

Al het mij dierbare sterft ieder moment steeds zie ik het gaan en laat het mij alleen in een onthutsend nu dat ik moe ben te zijn. Alles leeft telkens weer in een voortdurende golf slaat het tegen klippen hemelbestormend driest een toekomst tegemoet die onvervulbaar blijkt. Ik vergeet mezelf te zijn te rusten in het weten dat alle…

De jongen tuiniert strijdlustig verwint tartende roofhalmen graaft kruimelige plantgaten voor ongeduldige bloemen ziet bij zijn werk zwarte miertjes krioelend uit de grond schieten met eitjes en poppen vluchten een nieuw veilig verblijf zoeken onder elke aardkorrel betreurt die tere mijngangen waar een knusse stad school bloeiend door…

beelden ontglippen, glijden langzaam door de vingers gedachten gestolen, gevangen gezet door hen die zijn wereld niet voor vol aanzien, ontwaken ze als vijand die uren grijs verven gestaag geeft hij zich over aan de dagelijks sleur…

Alle geuren, kleuren en woorden laten mij achter in vergetelheid door het onkenbare omrand. Zintuigen verdoofd, leeg in mijn hoofd, maar met alle kracht in mij voel ik me op een dag weer vrij zodat alles betekenis krijgt... En dit kan met geloof en vertrouwen worden bereikt.…