Alle inzendingen over buigende treurwilg

het waren jouw kleerscheuren die je hier had laten liggen welke me pas opvallen wanneer ik er bijna over struikel ik waande me op grote hoogte waar de wind mijn rokken deed bollen het spiegelbeeld bleek in diepe rouw buigende treurwilg helde over pardoes val ik op de grond verwens ik jou ten zeerste als ik 'n plan smeed *…

De treurwilg, treurt niet meer, men ontdeed hem van zijn groen, maar als je 't mij vraagt zou ik: dit toch echt zo niet doen! Want een treurwilg, die niet treurt daar heb je het hart, vanaf gescheurd?!…

Ik was het verloren Zonder dat ik er Erg in had - Pas toen ik zag Dat de treurwilg Zich ongevraagd Over mij heen Gebogen had Merkte ik dat Een ongewild verlies Had geleden van Iets dat ik al die Tijd onbewust Met mij mee Gedragen had…

de takken van de treurwilg aan de slootkant reiken naar de takken van een treurwilg in de sloot een vis hapt lucht de waterkringen weiden er over uit ------------------------------- Uit: 'Mijn Kleine Tuin', 2011.…

treurende wilgen dragen een hoedje van sneeuw bovenop hun knot…

regen spoelt mijn geest verdriet sijpelt in aarde droevige grondstof er wortelen treurwilgen zij geuren naar eenzaamheid…

Treurwilg in het nauw grauw staande in de sombere nachten lachten zij vroeger of niet ziet zij nog immer het heden steden in vuur geeft haar oogkleppen zappen naar een andere tijd spijt van haar toekomstig vertrouwen rouwen wil ze slechts alleen heen naar die andere morgen zorgen voor haar alleen veen haar sappig fundament kent haar als een…

Een treurige wilg met zijn hangende takken water schept een band Zie hem daar staan langs de kaai waar zijn stevige stam eervol, waardig en edelmoedig uitstraalt maar hij benijdt zijn vrienden die met hun verbluffend knappe voorkomen en mooie verticale lijn best wel opvallen tussen de menigte. Geprikkeld en gevormd hij is, keer op keer…

Koren schoof buigend langs de einder opgesteld onlangs gewassen.…

Een oude Treurwilg tranen van de ochtenddauw hangen aan haar blad.…

Treurwilgen buigen hun takken naar de aarde, de grond is geraakt…

de treurwilg steekt z’n kroon op: lente op z’n hollands…

het regent tranen de treurwilg schreit haar verdriet versmeltend moment…

[Haiku] De zon schept een band – treurwilgen strelen elkaar met schaduwvingers.…

Er komt schot in de zaak de treurwilg zet het op geelgroener het wordt mooi nietwaar…

een vleugje voorjaar geeft de treurwilg weer wat kleur het gaat goed komen…

Het riet buigt neer bij elke tegenslag en heft het hoofd bij elke nieuwe hoop. Maar breken kan het ook wanneer de vrieskou binnenkomt van moe gestreden strijd en kille eenzaamheid. Je zegt: de wortels leven nog. Dat kan best zijn maar ‘t troost me niet. Het is te laat voor het geknakte riet.…

melangolische wilgen, treuren in gratie, onveranderlijk zijn zij.…

Treurend dweil ik tranen van mijn wangen op het puntje van mijn neus weg is al mijn verlangen weg is mijn verdriet echt, het leven bestaat voor even niet. Iedere vorm van gevoel is weg je ziet me staan maar meer ook niet ik kijk je niet aan en laat maar gaan het is niets. Flirtend met de natuur speel ik met gedachten jouw gedachten…

jouw licht en je liefde schijnen waar jij bent zal de nacht verdwijnen ik wil komen in je nabijheid uit de schaduwen in je heerlijkheid je adem wekt aarzelend een toon je ogen glanzen, je bent wonderschoon maar waarom heb ik dan zo'n verdriet het is omdat je me verliet door jouw dood heb ik nu veel smart maar ik ontdekte: je zal altijd voortleven…

als edele ridders staan zij langs de waterkant in een rij jarenlang staan zij daar te treuren zijn door niemand op te beuren echter de lente kleurt hun hout met fijn groen en fonkelend goud in deze groengouden sluier glinsteren de tranen die de wilgen al zolang hinderen verdriet omdat zij alleen naar beneden kunnen groeien niet in staat…

takken slierten sluiks als een doorleefde provo diep in depressie…

voor het eerst zwiep ik uit mijn lianen waar kinderen aan zwieren en zwaaien aan joelen: als ik het zo noemen mag nimmer heb ik nog getreurd de mensheid heeft de naam verzonnen ondanks dat ik trots mijn blijheid toon nu de herfst mij rond de takken waait het laatste blad nog niet gevallen is lach ik tranen langs mijn stam benee edoch…

geborgen in de luwte van het lover van de oude treurwilg aan de waterkant verstilde het rumoer in haar hoofd kwam ze tot rust talmend op de bank onder de boom ze staarde lang door de sluier twijgen naar het water waarin ze wou verdrinken in vergetelheid de avond was gevorderd toen ze besloot toch maar naar huis te gaan…

je was een treurwilg aan de waterkant waar kroos en weemoed langs je wortels dreven ik zat te wachten op een steen wat verder en zag de stroming langs je deinen de kano's vaarden steeds aan je voorbij of bleven slechts heel even aan je oever toeven.…

je treurt zo lieflijk, zo sierlijk, zo gracieus, haast majestueus…

ik wou dat ik een treurwilg was dan kon ik lekker gloomen om 's avonds op het kerkhofgras de maan zien op te doemen..…

weten waarom jij aan het water staat tranen stromen niet vergeten, de takken naar beneden om wat jij aan verstand omhullen wilt de wind de moed niet laten zakken, vertel jij fier bij storm beschut jij menig dier om wat jij aan gevoel te bieden hebt onder regen zie ik je graag daar in jouw avondwade om niet te vergeten wie jij bent, treurwilg…

we zijn gevangen in wereld belangen leven in een tijd van virussen treurwilgen plassen tranen wat zou ons nog kunnen verbazen?…

's avonds onder een oude treurwilg zie ik de dag weerspiegelt in het water al het goede en kwade rimpelt weg…