Alle inzendingen over doorweekt

de aarde is al weken verzopen er rijdt geen boer over het land het enige wat je ziet is water verrotte gewassen en een krant soms zijn er kinderen die spelen of ploetert een hond in het zand het weer oogt zeer mistroostig zoals het huisje aan de waterkant ik wil er wel door blijven lopen maar het is modder die mij plaagt die blijft zuigen…

Doorweekt van water doorweekt van verdriet Wat moet ik eraan doen niemand die het ziet Bezeten door het kwade bezeten door woede Leven van dag tot dag wanneer komt het goede Alleen door liefde alleen door jou Kom toch terug je weet dat ik van je hou…

Zonder perspectief als regen zijwaarts valt met doorweekte vellen…

Ze overspoelt ons met een zondvloed van woorden -- We raken doorweekt.…

Dauw op de velden een deken vol pareltjes doorweekte schoenen.…

fonkelen laat hij doorweekte contreien onze broeder zon…

grote zwarte wolk boven de witte wolken opeens doorweekt een lekkend luchtbed en een lekkend waterbed maar twee slaappillen als je niet klaarkomt met planeten en kometen dan maar met marsman het testosteron volgt voornatuurlijk de loop van oestrogeen oliemassage ledematen in de knoop dat dacht je nodig…

Als een rozenblad in een eindeloze regenbui Hulpeloos en zonder doel struin ik rond ik weet niet waar Maar als een rozenblad nat en doorweekt zo voel ik mij…

mijn kussen is doorweekt mijn tranen stromen... ik schreeuw en ik huil en ik snik... als een kind...…

Damp stijgt op ver omhoog Als de warmte zich een weg baant Over de natte doorweekte aarde Heerlijke geuren van herfst Vermengen zich in het woud De regentijd is begonnen...…

Een stem Een stem spreekt Met een inhoud van waarheid Doorweekt van frustratie Niets kunnen wijzigen aan het feit Een stem spreekt Schreeuwend om hulp Geen grip hebbend op een wens Van angst doorweekt Een stem spreekt Smekend om vergiffenis Spijt hebbend met bloedend hart Verdragend het zware leed Een stem spreekt Vol pijn en verdriet…

Toen het ijs brak was de voet koud nat en doorweekt. Hoe dom van me! Maar een fractie van dat moment was ik weer even een kinderlijk ondeugend. Dat voelde goed! Niemand die het zag.…

grijze wolken belagen voortdurend de lucht dulden haast geen zomer horen niet waarom ik zucht en brom dompelen mijn hunkering naar de zon in eindeloos doorweekte dagen…

Een moedig besluit Beslist in harmonie Genomen uit liefde Doorweekt van verdriet Maar gedragen met respect. Geven Door juist te nemen Vasthouden Door juist los te laten Dat is de kunst Van het dragen Van verdriet.…

Een meisje op de fiets in de regen, haar blote voeten op de trappers, haar doorweekte zomerjurkje ik wilde haar wat zeggen, ik nam de natte slierten haar voor haar ogen weg, maar ze sprak alleen oud-Grieks, en ik slechts onzuiver Veluws.…

geboren met een gat in zijn hart dat niet kon helen in stukken geknipt vergeefs aan elkaar geplakt het doorweekte lijf stonk naar een hond in de regen het water was kouder en zwarter dan hij had gedacht het laatste daglicht was uit de lucht verdwenen…

Door het gespetter met zijn kuif raakte hij een trage duif die het tortelen vergat en van kop tot teen erg nat nog wat zaadjes van de erg doorweekte grond at.…

ik stond er stram achter bloemen op een betonnen graf dacht aan vrinden met doorweekte pijn zij, een leven lang zoekend verlichting te vinden van een niet uitgesproken straf ik stond daar even dacht aan hen, maar wel aan de zijlijn…

de situatie uit de hand hopeloos in het nauw trachtend te vluchten verstuikt ze de enkel gillend als een vreemde smekend om trouw vinnig in dialogen doorweekt sensueel doortastend afkeurend trots als een pauw maar altijd aan het einde gewillig van hem de filmcliché vrouw…

Nog streep ik letters en adem nodeloos de tijd die me komt helen – doch vele woorden ben ik kwijt het zachte in mij het zachte strelen doorweekt en beschreven met zinnen en of god mij haat het zal best kunnen neen ik noem het geen verraad maar ondermaatse lessen…

verticaal haaks op horizontaal valt de regen op de grond akker weiland bomenlijn liggen wel parallel plat fel spatten druppels erin snel van grote hoogte weg met droogte het drinkt in doorweekt en de aarde kweekt…

op een dag als de laatste letter op papier het stilzwijgen doorbreekt zal het zonder goedkeurende recensie in meest belangrijke essentie de waarheid onthullen doorweekt van tranen die eindelijk stromen elk woord zijn eigen pennestreken in niets vergeleken het geschreven herbeleven als een gesloten boek…

aan mijn voeten liggen mannen en vrouwen nauwkeurig aaneengesloten tot het verdwijnpunt van deze waanzinnige weg vol strijdende geloofsovertuigingen stroomt bloed als cement tussen kinderhoofdjes en ledematen, een doorweekte jurk met gele bloemen een gouden ring door een woeste beschaving als bermafval achtergelaten.…

de druipende grijze lucht tovert het weidse perspectief in een oogwenk om tot een doorweekte groene lapjesdeken neerslag penseelt geen pastel verdiept luminescente accenten tot meer contrasterende tinten een streek vol impressionisme met vlekkerig uitgelopen kleuren tekent het landschapsschoon naar een indrukwekkende klaarte…

Doorweekte wallenkanten ontvouwen ranke bomen met ontloken twijgen. De houten ophaalbrug brengt heimwee naar weleer. De stille stroom verraadt een blijde glans.…

Ik huil om de wereld zo wit, grijp me vast aan je doorweekte jas. Ik zeg dat ik nooit zou willen sterven. Je knikt en tikt een sneeuwvlok van mijn schouder.…

Rillend stroop ik de doorweekte kleren van mijn lijf, ik kruip over glibberige rotsen en hul me in de duisternis van een grot.…

Ik wilde opdrogen maar ben doorweekt.…

doorweekt in het leven tot buigens toe word poëzie ten vondeling gelegd rond de mate van het mogelijke kijken we onbehulpzaam toe in het handschrift van uitstel ik waag er geen frase meer aan ik kan mijn schrijfspieren wel verroeren, alles blijft toch achter in éénzaamheid in de steek gelaten, in een land met veel dichters…

Het was weer een nacht met zware donkere vleugels mijn slaap lijkt te zijn gestorven in het diepst van mijn ziel langzaam neemt het verleden afscheid het was een mengeling van schuld en verwijt mijn ogen zijn niet meer doorweekt van tranen jouw lach ontmaskert mijn diepe gevoelens - als jij weer stralend naast mij staat…