Alle inzendingen over dorheid

Geld Heb ik niet nodig Om gelukkig te zijn Geef mij maar Alle pech, de dorheid en de pijn En ik ga er doorheen En voel ik regen, fijne regen Extra, als een extra Verkoelende helderheid Zojuist goed gezien Zonder te kijken iets te hebben verstoord Geluk Heb ik niet nodig Om gelukkig te zijn Geef mij maar Alle pech, de dorheid…

de man boetseerde holle gesprekken en vervormde belegen grappen dorheid en droogte bevolkten zijn mentale landschap ‘s nachts dacht hij aan oude wijn in nieuwe zakken het was hem nog niet opgevallen dat er steeds minder mensen bij de koffieautomaat stonden…

tijd voor de boodschappen zijn gedaan het huis is schoon Die witte lelies staan daar echt goed echt heerlijk wat een bosje bloemetjes met je huis doet Heerlijk, even in het zonnetje met een kop koffie en een bonbonnetje en als ik me nu opzij draai kijk ik nog in jouw prachtige gezicht ook en dan voel ik het telkens weer daar waar ooit dorheid…

Al ben 'k verminkt en krom, Hij wist hoe onder 't mom Van dorheid 't hart versmachtte. Nu hij mij kwekend nam, Verlicht ik met mijn vlam De dagen en de nachten.…

duinen wandelen niet stuiven wel af en aan pannen met winters riet in bekoorlijke dorheid met van dezen een knikje en haar hond likt je fleurt op door de mens die de ander aanziet met een glimp van vluchtige menselijkheid soms groet vreugde warm vaak ziet kilte of verdriet de ander niet op het smalle pad…

De paus weet het gevoel van kerst te raken De makke schapen eten uit zijn hand Uw hart is leeg, zo preekt de man pedant Het is nu tijd voor geestelijk ontwaken Ik hoop dat hij het licht ziet en dan voelt Dat hij uitsluitend hier zichzelf bedoelt…

Levenslust ontbreekt, Een glimlach is daar, Als een masker, Niet gezien willen worden, Rust, Een verzilte huid verraadt, Een opgedroogd verdriet, De tijd niet gekomen, Om te baden in geluk, Bekeken in tranen, Is deze bedwongen ziel, Een spiegel bedrogen, Dapper bekeken, Rust, Strategisch strijden, De dorheid verdwijnt, Zorgen weggespoeld…

Zelfs tranen kunnen niet de dorheid tot een stromen brengen, er zijn alleen maar vragen en zelfs die verstommen tot een kijken zonder zien, een niet verstaan van hoe het verder moet, maar leef maar, leef.…

hij is geen god maar zijn sporen vlammen op in het landschap van verbleken zijn warmte is lente brengend na een zoektocht vol miskenning en afbrokkelend respect door wegen die zij hebben afgelegd in de dorheid van niet begrijpen na het misoogsten van jeugd hen is geen deugd gedaan maar hij heeft hart en hand gegeven om hen…

Zelfs tranen kunnen niet de dorheid tot een stromen brengen, er zijn alleen maar vragen en zelfs die verstommen tot een kijken zonder zien, een niet verstaan van hoe het verder moet, maar leef maar, leef. Voor Truus en Gijs bij het plotse overlijden van hun zoon Johan.…

het regende gedachten in het droge land van talloze wijsneuzen die constant wezen naar steeds dezelfde kant de aarde was gebarsten toonde haar dorheid in tal van scheuren door een immens verlies van kracht in verbondenheid daar waar het laatste groen verbrandde aan boom en struik vocht men zelfs om schaduw voor ieder stukje onbeschermde…

ofschoon je glans in alle dorheid is vergaan klim ik je heuvel op tussen uitgeteerde mozaïeken rust je naam de zon brandt nog eeuwen je faam pijnloos scheurt je marmer open wespen zoeken in de wonde naar het opgedroogde leed maar langs verweerde stenen groeit eenzaam een perzikboom bijna devoot beroer ik zijn droom zelfs een vijgeboom…

als de woestijn alleen de hitte verdraagt van dorheid en struiken met stekels kan ik nog zo hard worden uitgedaagd en roepen uit een nabije verte ik zou geen enkele voet kunnen verzetten of woorden vormen tot vruchtbaar zaad jouw zinderend zwart zal het beletten in de schaduw van een grijze oase speel ik een lied op de gitaar zonder snaren…

De geur van voorjaar vult de vruchtbare aarde Het wazige groen proeft een zachte dauwnevel In een prachtige kleur laat elke bloem zich zien De dorheid van de winterbodem verdwijnt weldra Het is elk jaar weer een moment van bewondering om deze metamorfose te mogen aanschouwen De bloemen laten hun weelderige kleuren op elk netvlies bloeien in…

hoe zwelt ons het hart Dáár, waar uw duinwand de zeevloeden tart; Waar al de schat van uw welige tuin Grenst aan de dorheid van 't stuivende duin! Needrig van buiten, maar rijk in uw borst, Zijt ge, zoet Holland!…

In dorheid geslagen, een eenzame ziel, die enkel een beetje stralen verlangt. Dan hoort z’ in de verte een heerlijk geluid, het ritme van de regen zingt haar wijs. Ze kijkt , ziet het spectrum door luchtig grijs en kruipt voorzichtig haar schulpje uit.…

Omsloten door de dorheid van verloren lente Tot stilte gesust door de dood De peer De val De vrucht…

Winterse dorheid omringt een bloeiend veldje paarse krokussen. De verse mesthoop op natte bouwgrond verdrijft zilte regengeur. Ijskoud holt het kind door de tentoonstellingzaal, staat bij één schets stil. Spelend rent een kind het politiebureau in: Pa's tas is terecht!…

Of zal ik spreken over tijden van geweest, toen zeden, officieel geknepen, vleselijk gerief ontkenden, terwijl nu als norm moet gelden, geilheid van geest en dorheid van ziel. Of zal ik spreken over ziekte en verdriet; over eindigheid; over het doodgaan; over afscheid moeten nemen van zo geliefde dingen, al wil je het niet.…

Of ik genieten wil dan of ik lijden mag: ik wacht op tranen in de dorheid van een lach en 'k vrees mijn tand waar hij de lippe Gods zal bijten. Ik ben de lafaard die, voor eigen vreugd bedeesd, zich-zelf van alle paradijzen heeft verweesd, en 'k voel me schoon alleen waar 'k beef voor zelf-verwijten.…

Verdwijnend in antroposofisch stilzwijgen, doezelend, mijmerend kijkend naar het baldakijn, bedenkend hoe de wortels van het Zijn diep gegrond ineen zijn gevlochten, hoe ondanks de dorheid, droogte, schraalheid de kleurrijke woestijnbloem in de zon groeit te pronken, hoe de woordeloosheid van woordelijke inhoud in dichterlijke taal kan verstompen…

verwijtend, in dialoog, vertrouwend, je laten richten, je laten aansporen, wijzen, maar vrij in je antwoord; In elke tekst is iemand aanwezig, is er een wereld van betekenissen, een verhaal, een vraag, een uitdaging, inspiratie, bemoediging, verwijt, correctie, is er tederheid en vervulling naast leegte en duisternis, naast woestijn en dorheid…

’t Mochte zijn, dat een winter voorbij waar gevaren, en haar ijs bij de stralen der lentezon smolt; — dat — een reeks van onvruchtbaar vervlotene jaren door één oogst voor het minst al die dorheid vergold! Neen! de mens mag zijn lente geen tweedemaal smaken; op zijn winter volgt nooit weer herleving en groei!…