Alle inzendingen over een gedicht voor mez

in de oude tuin werd ik begraven naast bitterkruid en refreinen keurig op een rij als hoopjes op het gras het gazon weer netjes bijgewerkt zonder zwarte gaten ik wilde niet zingen of mezelf tot vreemde nemen toen een rots viel op mij met wie had ik anders nog kunnen spreken…

Het is een rijzen vederlicht het zijn mussen mezen op het ranke beven van de twijgen het is een wuiven weven mussen mezen op de bamboe het is een huiveren in de wind…

gedichten), 1997.…

" Twee, die wetten weten, delen ‘t heltegoed: eten en vergeten mense en meze moet!…

ik zie de mezen aan de bollen hangen dan de een dan de ander en enkelen blijven geduldig aan de kant wachten vol verlangen zij zijn de laatsten in de pikorde en houden het bij wensen en hoopvolle gedachten want zij weten we zullen nooit de eersten worden en kunnen slechts wachten op onze kansen ach in wezen zijn het net mensen die mezen…

Twee mezen vlogen binnen. Paniek. En dan rust. Eentje op Het Vaticaan. De ander op van Dale.…

Mijn tuin een stille winteraquarel waarin de zilverspar zich koning waant der bomen nu maagd’lijk witte sneeuw op hem is neergekomen en mezen bij hem schuilen voor de koude hel.…

En heel even, heel even lijkt het net alsof ook zij niks weet van mezen en hun nesten. En ondertussen, op de grond, door dit alles ongestoord, de rups, zijn weg, zijn spoor.…

Mezen, mussen, vinken snel, zwellen knoppen, elzenpel.…

De mezen schoten alle kanten uit. 'Onder ons gaapt de afgrond van het absolute niets', las ik verder in Harari. 'Nee hoor', zei ik tot mezelf. Mijn vrouw riep me naar binnen voor een of andere keukenklus. 'Drie koolmezen op de rand van de waterschaal', mompelde ik, terwijl ik ijverig uien sneed.…

Steeds meer mussen en mezen lijken vegetarisch te wezen. Wormen gaan dr niet meer in, en in vliegen hebben ze geen zin. Ze hangen en hoppen maar wat rond in mijn tuin, krijsen hun bestelling fruit en brood, donkerbruin.…

buiten mijn raam op het terras zie ik het vogelfeestje van mussen, mezen vinken en éen roodborst ze hangen in wiebelslingers pikken zaden en vet uit groen omhulde bolletjes als het echt gaat vriezen smeer ik pindakaas op mijn plataan…

vogelsporen schreven stilte in de sneeuw ik was haar uit het oog verloren door de drukte om me heen uitgelaten waren mezen bezig met hun spel van tak tot tak en namen zo mijn stilte fluitend op de hak ik zag hun kleuren buitelen het duikelen in levenslust dat bracht de rust terug die ik zo nodig had…

Ze hoeven nimmer goud of drugs te kopen Geen wapens, spiegels, iPhone SE 2 Noch tongpiercing of ei van Fabergé Geen bankaccount ging ooit voor mezen open Zij volgen zingend hun natuur, meer niet Hoe klinkt ook weer óns echte eigen lied?…

Ik hou wel van een huppeltje in een sonnet voor mij hoeft een sonnet niet streng te wezen ik hou wel van een jongetje met een pet ik hou wel van het pimpelen van de mezen ik maal niet om het wapperen van een vlag voor mij hoeft die niet strak en stijf te hangen ik hou wel van verrassingen in mijn dag ik word niet graag door protocol gevangen…

het laatste beetje is nu op veel had ik te verduren het kaarsje is nu opgebrand gedoofd zijn alle vuren voor mij, die het aangaat, is het niet erg ik heb genoeg geleden voor hen die ik achterlaat vaarwel en wees tevreden…

Plantjes water geven dweilen stoffen ramen lappen De was doen boenen strijken poetsen nee het zijn geen grappen Borduren haken naaien punniken breien aan een mouw Dat zijn toch van die dingen die bestemd zijn voor een vrouw We gebruiken ook geen maandverband parfum of aceton potloodje make-up remover lipstick of tampon eye-liner mascara nagellak…

Ik zit te mokken mieren melken, altijd weer dat rot humeur Steeds maar zeveren zeiken zaniken zwetsen ziemelen en gezeur Ik heb koppijn ben chagrijnig heb een kater ben niet fit Kan wel janken huilen schreeuwen, ben zo triest ik heb geen pit Ben uitgekookt geirriteerd gevoelloos en zo treurig En als ik niet verzieken kan dan ben ik sikkeneurig…

Klein en weerloos gepest, getreiterd, je niet voldoende veilig voelend op school maken je tot een moeilijke puber. Je grenzen verleggend, zoekende… maar vooral depressief, steeds verder wegzakkend. Bang ben ik, omdat je leven geen zin meer lijkt te hebben en je alleen maar dood wilt. Nauwlettend houd ik je in het oog je steeds tot praten…

Geef dit gevoel een stoel Vraag het aan tafel Laat het spreken of zwijgen Of geef het pen en papier Kijk samen door het raam Naar de mezen en het zwartkopje En heb je de specht al gezien? Heb je gezien hoe gedreven? Laat het bestaan Laat het blijven Tot het uit eigen beweging In volkomen vrede Weg zal gaan…

Zij vliegen aan in rechte lijn, en komen steeds voorbij, momenten van gelukkig zijn, de Mussen en de Mezen, blij. De hoge hemel is hun tot kooi, zijn zij zo frank en vrij, komen als ik het voedsel gooi, elke dag opnieuw… naar mij.…

na vele dagen en nog meer uren dacht ik plots even terug aan jou het was een tijd geleden… niet gezien of niet gehoord maar zeker niet vergeten je was diegene die mij en anderen kon laten voelen het leven is opnieuw begonnen bij goed verscholen doch ongelukkige momenten drong je binnen in menig hart het deed geen pijn je was voorzichtig…

Toch zijn het altijd weer de bomen die ons beschutten en verstaan. De wereld mag weer eens vergaan, de mensheid zich te pletter dromen, zolang hun blaren ons omzomen, hun wortels in de aarde staan; -van Atman tot en met Brahman is niemand wijzer dan de bomen. Wie heeft er altijd alle tijd, wie blijft er eeuwig op ons wachten, wie vangt…

Heer wij bidden U voor gewas en arbeid Dat er ook dit jaar genoeg eten mag zijn Geef op Uw tijd regen en zonneschijn Zodat er sprake is van vruchtbaarheid. Mensen kunnen wel de zaden strooien Toch kunnen ze geen wasdom geven Ook al is dit wel hun doel en streven Maar alleen U kunt de groei voltooien. Wij willen U ook bidden voor de arbeid…

Mos en takjes vallen op de aarde Ogen turen angstig in het groen Geur bevestigt wat zij zien De dag ervoor vlogen ze uit – je broertjes en je zusjes, negen of tien; hun bedelroep niet ver Maar één bleef er achter, het tiende of elfde. Een hand, mijn hand tilt je voorzichtig op Met mos en takjes dek ik je toe, prevel iets wat mens…

Zes mezen komen eten, allemaal tesaam. Op en neer, en heen en weer, kom en ga soms ondersteboven doen ze elkander na. 't Is één groot feest, en ik geniet het meest. Dan in één roetsj... naar de overkant. Naar Rikus: “Kom jongens, hij heeft pindakaas, zo lekker!” Ik kijk het lachend aan.…

De mezen driftig trillend, jubelend in hun liefdeslied zijn nog kleiner een handvol lucht meer is het niet. Vol met leven, uitbundig, genietend van de zon. Op en neer en heen en weer. Tuimelend om en om. Ik zie dit wonder. Denk aan het leven: een nevel die verschijnt en zomaar weer verdwijnt. Even stilstaan, geniet.…

rond knotwilgen weegt het morgenlicht zwaarder zich verzamelend in twijgen hijgt wat wind morgenkinderen huilen doelloos rond mijn eigen kind -zo lijkt het, immer duurt de dag ik mag, ik weet het, zonnig wezen tussen nu en avond uur binnen het gezang van mezen ligt de partituur van haar verborgen lente zij bevat het eminente van een…

Zij zijn het sprookje van de vijver. De bloemen spreken tot de verbeelding. In gedachten zie je de kikker erop zitten, die veranderde in een mooie prins. De erotische bloem beweegt zich mee met de veranderingen van de natuur. In het donker gaan de knoppen dicht. Bij dageraad komen ze weer tot leven. De bloem ontvouwt zich meerdere keren…

als het groen uit winterslaap ontwaakt geluid de stilte overstemt het licht de avond intrede doet nog door voorjaars kou beklemd lente trekt de mensen voort in buiten zijn en bezig wezen de stilte van de buurt verstoord door zagende mannen en zingende mezen geen seizoen zo fijn om aan te beginnen als lente met al zijn pril geluk alles…