Alle inzendingen over een zwarte hoed

de zwarte hoed werd afgezet kwam een laagje zwart wél uit de tijd van de heer Van Rijn kreeg de man in 1994 toch een nieuwe hoed afneembaar maar toch raar waarom niet de oudere zwarte hoed dan niet weer opgezet?…

Een zwarte hoed, een bril met donkere glazen. De rauwe stem, vibrerend... zingend over vreugd en smart. Een lied, dat raakt..., feilloos neerstrijkt in het hart. En eenmaal daar beland niet is te wissen.…

wie is toch die man met de zwarte hoed in een grijze auto die steeds voorbij rijdt is het die engerd uit mijn nachtmerries met extasypillen en klappertjespistool een wurgtouw van sisal in leren bonuskoffer ligt in de achterbak te wachten op drama…

je schildert een impressie van het land waar je woonde in een paar streken verschijnt een witte weide en altijd weer die vage vrouw met zwarte hoed je zoekt geen grenzen wijst naar je hoofd alles zit daar en daar zit het goed kwasten en drumvingers een enkele wijze haar het zij geloofd…

hoed…

je zwarte hoed was handelswaar completeerde altijd jouw outfit in het openbaar een bekend verschijnen zelfs als glimp kon jij nooit onopgemerkt verdwijnen alleen al je ogen waren gekend de gouden handtas en je dito nagellak gaven stof aan een karakteristiek in hun kleine roddelcircuit maar wie al jaren op de set verkeerde genoot…

In al zijn jeugdige ouderwetsheid Is er geen zweem van vaag- of fletsheid, Want alles is van ’t best allooi: Het zwarte pak, de zwarte hoed, Zijn gouden haar en gouden knopen, ’t Bestikte hemdsboord omhooggekropen, Staat alles fleurig en is goed. Alleen - zijn buis is niet meer wijd Genoeg voor het geweld der schoeren*.…

Hoe dan ook, er kwam een mannetje aan waardoor je blik opeens werd aangezogen, een en al zwarte hoed en zwarte ogen, voorzichtig schuifelend, - en jij bleef staan. Kloos, zei je, toen hij bij het hoekje kwam - een hoopje mens, maar toch een zo geachte, dat je, eerbiedig, op een afstand, wachtte, en, ongezien door hem, je hoed afnam.…

in de hal hang je tegen mij aan voor de spiegel oog je mooier de zwarte hoed verbergt mijn omhelzing, het landschap lokt ons naar buiten, witte bruiden staan uitbundig te wuiven in de zon het is stil..…

Het woord van vroeger ‘ gij zult niet begeren’ keert terug, maar zonder strenge, zwarte hoed. Er is genoeg, genoeg om weer te leren en deze herfst maakt rauwe bonen zoet. Daarop kan ik de hele winter teren.…

daar waar de IJssel stroomt was er een dichterlijk ontmoeten een kunstenaar met zwarte hoed toverde er warme welkomstgroeten de zon belichtte de ramen het uitzicht op de Hanzestad bloemlezingen leken te blozen op elk beschreven blad dichtmaatjes van ver brachten rust zo heel dichtbij muzikanten speelden vol souplesse de mooiste…

We nemen de trein, dat wil zeggen, de trein neemt ons mee de jaren van volhardend vervoeren druipen van de geharnaste huid een kort signaal blaast de wagons het palet van het seizoen op gesproken wordt er nauwelijks mannen schommelen mee met de dans van de uitgewoonde salonwagen bleke gezichten onder zwarte hoeden schaakstukken achter gebroken…

De eerste beat, de verwachting zindert door de zaal Een grote zwarte hoed bedekt jouw gezicht In de onderbuik begint de adoratie te bonzen Een zoeklicht wordt op jou eerste beweging gericht.…

hoed op hoge hakken wipt zij haast teder met haar lange benen over verdronken inkt van de oude meester ja, zijn park was een moestuin met lyrisch onkruid dat weet ik wel zeker…

doorheen eenzame tralies bewaar je stilte krast ze in het monument van jeugdverlangen wanneer dromen sneeuwen als wintervogels in een dodendal je ogen kijken de wereld tegemoet terwijl je alle tranen weent om het jonge hoefgetrappel verloren in vele manen aan de rand van zwart en trage trouw ik buig, vang je schaduw aan…

hoed en aan zijn rechterarm gesluierd keek tersluiks zijn derde vrouw naar zijn ex-minnares, vol woed En eenmaal reed een rouwstoet voor elkeen gehuld in stemmig zwart luidwenend om zijn kerfstokzonden limousines tot de poort de mis, de priesterrituelen de brouwerij van 't dorpersleven het klokgelui der goegemeente hun zang hun…

hoeden lopen voorbij, poseren even voor de winkelruiten, be- kijken zich van top tot teen en lopen weer verder, dieper de stad in.…

wat is het allemaal banaal de weg heen de weg terug stuurs over de zeeën varend of kalm liggend op je rug, wat is het allemaal druk, de muffe kamers van de oudheid, de techno-kamers van het nu. Nee, vrolijk word ik er niet van maar bedenk me wel dat ik er aan mee moet doen -ik geloof niet in onthechting- soms sta ik pardoes voor…

zwarte vogels met hoge hoeden knikken na de onderste steen eindelijk boven maar te laat…

tussen gras onder berk verscholen ontluikend de witte hoed, zachte schubben boven de licht gekleurde tepel de gesloten onderkant draagt mysterie zwarte magie voor later...nog twee dagen...? jonge hoeden voorzichtig gesneden knoflookboter in de pan, zacht beroerd met inkt het recept geschreven..…

Ik droomde van de zon hij was een gladde bol van bloedkoraal en werd toen op mijn smeken een gespierde jongeling in strak zwart trainingspak met glanzend rode haren. Het was onder een perenboom dat hij mij toen besprong: een zalige ervaring.…

Stetson op mijn hoofd Niet te missen teken Van mijn verborgenheid Deksel dat mijn Leegte toedekt Zodat in ieder Geval hij zichtbaar Is waar ik het zelf Al lang niet Meer ben Grijze mist die Draaglijk blijft Zo lang ik Hem maar draag…

Uit de zwarte hoed. Grimmig zijn de verre bergen geworden. Ontoegankelijk de borsten van een heks. In onze sloot zwemt de krokodil en de arme snoek doet gebedjes, en vlucht voor een sidderaal. Oh dagen der siddering!…

zwarte thee, zwarte ogen, zwarte tranen, Indische wortel en peroxyde, zo wit kan zwart zijn. Haat uit verdriet, zo wit kan zwart zijn.. Gevang in opperst gevang,niets kan schelen. Tarantella en hoeden, mannen in het zwart.. Minder,minder, niets kan schelen,hoge heren erom heen.…

Als een blaadje door de wind gedreven Zocht je naar de overkant En hoe je ook snakte om door te leven De tijd was rijp voor een ander land Ik schat je niet in woorden, hoed me voor zwart-wit Je was een ruwe bolster met oh zo’n zachte pit…

Het park ligt wijd en zijd onder de sneeuw en rond de zwarte groeve van de takken zweeft als een lassoworp de vlucht der meeuw. De kleine vijver is inktzwart en stil, als hoedde hij een kleinodie, het slijk.…

Met lange lome tred beweegt zij achter haar oogleden spiedend naar bewondering weet zij haar kansen niet gering in strak zwart, uitdagend rood of soms een kleurloos niet, met hoed of wapperende zijden sjaal ik zie hoe zij geniet.…

Moriaantje zo zwart als roet vindt dit lied niet zoals het moet Dat gezeur over zijn bolletje is allang niet meer een lolletje Hij stapt moedig uit zijn rolletje naar de verfboer op een holletje Verft zijn hoofd en ook zijn hoed lekker wit. Dat staat pas goed!…

Hoeden maken de man, en menige vrouw. Zonder hoed voel ik me onzeker. Ben ik depressief en lichtgeraakt. Ben ik voer voor psychiaters. Zonder hoed voel ik me naakt. Mijn hoed geeft zin aan mijn bestaan. Zònder hoed ben ik bijna niemand. Mèt hoed kan ik mijn leven aan.…

Plots waait zijn hoed af. Hij wordt weer kwetsbaar, breekbaar, gewoon … en lijkt weer een van ons.…