Alle inzendingen over einde van de einder

zo zou alles moeten zijn een rivier zonder begin zonder eind daar waar je waadt en baadt enkel daar de massa van het water begin en eind op de einder van het zicht alles voorhanden, een oever, het strand struikgewas en links en rechts eindeloze toevoer van geestdrift wat snedige vrienden om het aangevoerde wat te snipperen en een glas wijn…

van de einder dit was Bijster ik was daar…

Het einde leek zo einder-loos bevroren en verloren vol ondergraven bloemen met neergeslagen koppen. De slotsom bood geen rekenschap maar zwoegde moeizaam verder langs heel het koude levenspad waar glorierijke armoe ten grave wordt gedragen.…

uitnodigend tot misbruik Kleverig angstzweet zout en verzuchtend Bang maar ook schril gehuld in zwart, hard Pijn verterend zoekend in labyrint Taal niet begrepen, holle frasen net weer wel Steeds verzonken in ledig - waarom - Minnekozen onbestaande enge leegte Gemis, doolhof van vage duisternis Heling onbestaand, alles vaal ook levenloos Aan de einder…

Ik staar naar de einder, ook wel de kim mijn ogen tranen want dit is het begin van het einde! Ik staat naar de kim omdat de einder ook het begin is van alles op aarde! De tranen laat ik vloeien, ze gloeien op mijn gezicht en als ik de zon zie verdwijnen, verdwijnt ook het licht.…

Alleen verder wandel voort, kijk vooruit zoals het hoort, want als je ooit naar boven kijkt, en dan uiteindelijk het punt bereikt, waar zon en aarde elkaar tegenkomen, zijn al jouw dromen eindelijk uitgekomen…

doodstil heb ik me vanochtend door je woorden gesleept en er lag niemand in mijn armen voorzichtig vouwde ik je brief tot een witte schelp maar zelfs de zee was van karton en op het strand waar ik bellen blies winterde een bladstroom mijn huid ijzig wit neerwaarts naar de kale takken afgesneden van het middaglicht ik…

het leven ..leven verstrengeld in verlangen in open einder..…

Een laantje zonder einde. Een laantje zonder begin. Een laantje van het weten, voordat ik mij bezin. Een laantje naar de einder. Een laantje, het einde niet in zicht. Een laantje wegbereider van de duisternis tot het ochtendlicht. Een laantje dat immer opwekt voort te gaan. Een laantje dat niet doelloos kronkelt zonder levenszin.…

oker ook, felblauw en een ringeltje wit rimpelend straten wolken en de zon klautert beschaamd vanachter de grens met Duitsland overstijgt ons nederig land en kletst bekend rood, eind einder, een zee sist dag dag…

eigenlijk achteloos aanwezig was het een dag aan het einde van de reis een dag van de raaf steenmeel en waterlicht de zon lag op de grond en in de lucht hing een inversie van tijd achter de einder bleek geen vooravond te bestaan alles was rustig en niets deed er nog toe…

onder veeltintige grijsheid stroomt de zilveren breedte schuine donkere regenstrepen waar de hemel de einder raakt verre kerktorens zijn versluierd de wind brengt huivering land en lucht vloeien ineen in de grote eeuwige stroom die drast en sombert en de ruisende regen meevoert naar kille verten…

laat me verlaat me gelaten rust ik mijn wolken bevolken lucht zonnestralen rijgen verlegen mijn regen wat brengt het einde van de regenboog ?…

Het spoor leek eindeloos door te lopen zelfs voorbij de horizon we konden hem lang volgen maar plots was daar het einde toch besloot hij verder te gaan langs de rand en daar voorbij in het duister voorbij de einder konden we hem niet meer voelen op die tijd op die plaats daar vond hij rust daar was weer licht wij konden dat niet zien…

met een scherp oog voor donderslagen bij heldere hemel is een storm wellicht te vermijden maar hoe lang duurt het voordat het menens wordt wanneer ga je er vandoor en is er een plek om onder te duiken en weet je steeds uit welke hoek de storm opdoemen zal? kies met vertrouwen het ruime sop en vaar naar de plek waar aarde en…

jij bent op vleugels weggegaan op zoek naar nieuwe einders voor jou heeft alles afgedaan met verte als bevrijder in scheervlucht kijk je om en zweeft over de plaats waar jij niet aarden kon langzaam neemt het cirkelen een eind tot jij in strakke vlucht verdwijnt…

de einder gaandeweg steeds verder bij me vandaan, het zicht herleeft in sterven als het leven is gedaan…

Eind van de dag door zon gevoed. Horizon van einder tot einder verguld. Toekomst, die zich in het donker hult. Over donker water een witte zwaan, Zoals gedachten door ’t duister gaan. Een schim die in het duister licht. Een gedachte, zich naar de toekomst richt.…

Ik die door ‘t tijdloos einde zwierf wist ‘t eenzaam altijd aan mijn zij Waar de stilte in ‘t tijdloos gleed wachtte mij die uitgestoken hand Die tot mij sprak en niets verweet doch mij verwelkomde in dit land…

Ik kan je liefhebben tot de einder dood, de einder van die einder: het vergaan of daar de einder van: het niet-bestaan. In het ultiem moment voorbij de grens zullen onze minnen elkaar opheffen zodat we kunnen worden opgeteld tot een volledig mens.…

Kleuroverspanning Boog van einder tot einder Vervagen tot niets…

de tocht naar het eeuwige land door een duisternis somber en groot in de nooit aflatende angst dat de dood het einde niet is.…

het op en neer is te kiezen naar believen je trekt een lijn en wil het dan ook tot het einde trekken niet de hoogte noch het dalen eerder de bodem raken edoch de einder legt je soms de keuze in de mond sta je daar dan plompverloren in de Grand Canyon handen te kort om de klim aan te vatten…

Wij worden nu nog slechts door tijd en ruimte van elkaar gescheiden, maar sta mij aan het eind terzijde als ik de einder overschrijd. Wij hebben alles nog te goed wat ons het leven heeft ontnomen: uit welke verten ook, wij komen elkaar ten leste tegemoet.…

In verstilde tussenspinsels zweef ik weg tussen steniging dromend van vrije lente afwezigheid die ik beween een laatste beeltenis kan ik je zenden mijmering je gulle lach gemis van je lendenen volledig universum kim van ons samen liefde, bedolven woordenloosheid het jij en ik, verstild tijd tussen ons de wil die te bevechten…

Ergens davert de trein In rechte lijn naar het doel Naar het eind van ’t zicht Verdwijnend over verre horizon Vast aan rails gebonden Noch links noch rechts Die ene voorbestemd weg Van vastgesteld station Zonder keerpunt op z’n reis En ik reis mee Gebonden aan trein en rails Tot over ‘t einder van ’t zicht.…

Wij, die in weerwil van de tijd het onverdraaglijkste verdroegen, vanaf dat wij de weg insloegen die naar voorbij de einder leidt, beseffend dat wij, juist omdat wij haakten naar het allerhoogste wat is gezaaid niet zullen oogsten, wij gaan het ongeweten pad tot aan het ongeweten eind, en vragen niet dan ten geleide het licht dat soms…

Geheel zwart Jonge vrouw geknakt in de bloei van haar leven Zij genoot na, op haar fiets terug van feest Haar leven ge- nomen door een man die ik beslist nooit wil leren kennen Voorbij de einder heb jij net als andere slachtoffers van nodeloos en zinloos geweld geweven stof opgetrokken…

Nu al het wittebrood is opgegeten Zal Pim Fortuyn persoonlijk tot besluit De Argentijnse koninklijke bruid Op vaderlandse bodem welkom heten. "Het spijt me wel", zo zegt hij op Schiphol, "U komt er niet meer in. Dit land is vol!"…

hortende tonnen grijs, slenterend op trompetgeschal slepen hun aangeslagen tanden naar een nakend einde toe de Alpen rijzen – sneeuwig nog, sereen – en bergen hun stijgende lijnen in dalen, weidse valleien; hopen op het ijs en steen een bevroren vloed van weggeëbde dieptes blauw als de blakende einder het gekrompen harnas kraakwit;…