Alle inzendingen over flets

Kruidig hoe gul ik ook alles met kruiden bestrooi en hete pepers eet zonder jou blijft mijn leven flets en flauw, de hunkerende honger niet te stillen…

. _______________________________ FLETSE OGEN Vandaag bestelde ik een iets te Groene Linkse Arbeidzame Amsterdammer Maar 't was niet nodig, Dilan werd steeds lammer Geslagen, liever zei ze niks: lauw loene Ze oogde flets en aangedaan, vermoeid ...waarschijnlijk iets te veel met geert gestoeid...…

Flets ruikt de vroege regennacht en rauwt het natte licht als deze onbepaalde dagen. Niet één die clavecimbelt, mesto cello speelt. Of moet ik in c schrij(v)en?…

Ik was aan koninginnedag ontkomen (Los dan van al die drukte in de trein) De relativiteit van zo'n festijn Heb ik die dag doordringend waargenomen Het voelde minder nog dan secundair Voor mij als globetrotter in d'Anvers…

ze bloeien allemaal maar de grootsten staan altijd vooraan prijzen zich met kleur en blad de hemel in wat achteraf in minder goede grond de kleinen saam gedromd wachtend op het licht een fletse gloed op het door strijd getekende gezicht een enkeling tracht op de kale rots te overleven bloemen hebben zij niet weg te geven…

Aandacht schenk ik aan de crocus altijd te ruim in z'n lentegewaad De kleur wat flets, flauw blauw ik neem hem -onterecht-de maat Per slot van rekening is het de bode van lente.…

als ik jou niet had wie of wat zou ik dan zijn een gat in de ozonlaag een begin zonder eind zonder jou ben ik niet meer dan een ruwe schets niet uitgewerkt nog niet verfijnd zo nog nietszeggend nog flets een lied dat niet gezongen wordt het kent nog geen echt refrein de spreker wiens ware woord in geen enkel oord wordt aangehoord ik…

‘t Is jonge Rutte man op onderwijs hij spreekt van nieuwe dat is snelle tijd in vijf jaar, dat is nu de fletse eis waarin studenten worden opgeleid Hij kuchte op de pijnlijk rake vraag het sneller kunnen is iets van vandaag…

er is een ontmoeten van eenzaamheid in ogen die vragen als een flets troostloos winterblad bewegen zich jouw dagen een nevelmist tempert het ontwakende zonlicht tot druilerige banen draden weeïg hangend als een heimweegordijn van verborgen tranen…

De modder voorbij En gelaten voor Wat die is Drijft hoopvol Een rode ballon Voorbij en tovert Een fletse glimlach Op mijn gezicht Waar tot dan Plooien en wallen In modder baadden Inspiratie: Daniel Lohues, HOUT MOET, 2011…

Vergeelde woorden boeken een terugblik kleurt het verleden flets naar het heden glans vervaagde gestaag de aftocht schittert nog de pijn van samen zijn twee boeken lazen elkaar uit verkreukelde omslag van die éne dag..…

Stilte in donker gedrongen Tijd in lengte geslonken Tranen, die stil sprongen Stillagen en flets blonken Welden in het wankele zicht Broos, amper tastbaar Vond je eindelijk elkaar In het prille ochtendlicht…

de storm stemt zijn vork ruimt verlaten tafels uit het zwerk fleurt de bloemen flets als zij zijn daar struinen losse blikken langs het bestek hier en daar verwaterd tot een stroom van onfrisse wanen niet alleen van deze dag ook de nacht verspilt zijn zinnen…

Blauw van de kou staan stenen bomen naakt te dromen In de fletse zon. Na een ijskoude zucht glijden willoos de vlokken als piepschuimbrokken uit de grauwe lucht. Geruisloos koos ’t sneeuwkristal de waterdood. 't Is AL! Er gebeurt nooit iets.…

Eerst gooi je glazen in met pistolets En dan verschiet je kleur van geel naar flets Of bak je na je gal liefst zoete broodjes? De wereld is een feest, voor vrouw en man Niet altijd zit er wijsheid in de kan…

de fletse zon hangt tussen het grauwe wolkendek en de grijze zee een kracht die geen lawaai maakt keert het donkere hart naar binnen onder een glazen stolp het stroperige gevoel niets dan wachten in de verte vogels als kleine stippen zoekend naar al het eetbare…

Veel later, het fletse besef in je blik bij elk vertrek: je was geen partij voor de verte.…

Goudgele aren Golvend als stille baren Onze oceaan Oneindige grens Overschreden door jaren De toekomst verstaan Azuurblauwe lucht laat mijn gemoed bedaren zie de fletse maan Het pijnlijke licht zal ik moeten ervaren net als jouw heengaan…

er zijn dagen dan is mijn wereld zo klein of blijkt het buiten mij te groot dan kruip ik onder een deken mijn armen zijn immers te kort om uit te breken ook beide benen lijken dood al zie ik klaprozen in volle glorie en bloesem alom iedere kleurenpracht is flets het gevoel houdt me doofstom…

verkrampte vingers kerven krassen in de geest opengesperde kaken zouden zingen op het feest doffe ogen blikken een fletse lach stramme benen willen dansen deze ene dag een hele hand verdwijnt in die van mij en voelt jouw leven als ik je aankijk van opzij…

Alles wat nu glinstert wordt flets en dof en de kou zal je van hogere sferen beroven. Wanneer de ontembare Heilige Vuren met de ondergaande zon verdwijnen, zijn zij geworden tot dwarrelend stof, gedoemd om verloren weg te kwijnen.…

Stiekem kwam de maan op de dichter had hem niet gezien en huilde tot de wolken het firmament prijsgaven De dichter had geen aandacht voor het kleinste hemellicht zijn ogen had hij gesloten en hij huilde om de maan Hij dacht dat hij zich inbeeldde hoe de maan hem flets bescheen de dichter heeft nooit geweten hoezeer droom en werkelijkheid…

Achter elke boom weet hij een schaduw en ziet hij bloemen met fletse koppen boos buigen naar bijen die door hun giftig sap ter aarde storten. Geen dienaren van de liefde maar haar demonen zijn het die zijn hart bezitten en zijn wereld bewonen.…

Vandaag huil je niet meer, flets staan je ogen, heb je geen doel.... Ik wil jou lach weer horen, ik wil jou tranen zien. Vandaag en gisteren gaan voorbij, morgen misschien.…

zij staat er wat verloren bij wat naakter dan voorheen nu een verschoten krans van fletse bloesem op het gras haar zienderogen omringt meewarig kijk ik toe hoe haar lentepracht zo snel verwaait en zij als boom weer gewoon door het leven gaat, doch ieder jaar opnieuw ontluiken zal, mijn kleiner bestaan haast tijdloos overleeft…

De onmacht van koraal doet het leven verbleken, verstomt elk verhaal in het fletse blozen van de aarde, getuigenis zonder kleur, een waarde die het rif doet zwijgen.…

haastig een panty aantrekken gaat vandaag totaal verkeerd de hiel zit kreukelig verdraaid de eerste ladders kruipen drie blouses liggen op mijn bed ze maken te dik, te flets of passen niet bij mijn stemming dus toch maar weer die vertrouwde de mascara loopt nu al uit lipstickkleur staat niet goed nog wat tutten, nog wat frutten manlief…

maagdelijk smaragdig zo ontstaat menig maar vaak teniet bezoedelenden loeren grijpen hun kans het groen verlept dan het droog en flets uiteindelijk stof tot stof stof dat geen leven herbergt nooit bezwangerd door epiek ik stop het in een foedraal vergezeld met hoop en rede wanneer de Dodo weer foerageert kom ook ik weer tevoorschijn…

de dagen afgescheurd weken van een vaag verlangen maanden met een fletse kleur het jaar zal blijven hangen veel blaadjes zonder tekst op enkele wat krabbels de neerslag van iets geks muziek bij flauwe babbels een paar zijn zwart de kleur van slechte uren wanhoop die lang duurde tot dood verlichting bood een enkeling is niet gevallen…

Een lamlendige zomerhitte Vertraagde zin van alledag Verschroeiende zonnesteken Een natuurlijk rouwbeklag Verdorde fletse einders Trillende zompige lucht Een bodemloze droogte De lome leegte zucht Meedogenloze stralen Zinderen de hete grond Barsten in moeder aarde Een uitgedroogde wond De oorverdovende stilte Een verstikkende atmosfeer…