Alle inzendingen over geleende tijd

een zee van lentelucht voert haar naar een oud verlangen de geleende tijd te leren omarmen de smalle richel tussen het rekenen in dagen en het vergeefs vertragen van de woekerende groei ze opent het venster nieuw licht valt binnen in het betraande weten van haar getelde dagen in geleende tijd…

de mens leeft in geleende tijd die terug moet naar de eeuwigheid zonder een spoor van enig belang achter te laten…

kreukherstellende fase bleek een vals plat geen keuze slechts twijfel door antwoord verwoord geleende tijd sterft weg in de verte…

(Kwade trouw, Woelig stof, Geleende tijd, Onmogelijk geluk en Intensive Care zijn bundels van Jean Pierre Rawie. Ten leste en Wending zijn titels van twee gedichten uit Geleende tijd.)…

verward merkt ze op dat vanzelfsprekend als zand glipt door haar vingers de wangen van het kind voelen stoppelig als een puberkind rebellerend in geleende tijd hoe zet ze de voeten van het boze ontreddende elke dag weer in gelijke pas ze is een moederspin maar haar web verliest kracht…

Op een bankje zie ik ze zitten gezellig met z'n allen naast elkaar soms zijn ze wel eens aan het fitten dat duurt dan eventjes maar zij praten vaak over het verleden over de tijd zoals het was ze zijn tevreden met het heden want zeuren komt bij hen niet te pas maar het is niet iedereen gegeven om tachtig jaar te worden en in geleende tijd…

aan de andere kant van de wereld regeert Aeolus god van de wind langs stenen paadjes klimmen ezels over de verweerde krater we plukken de dag in geleende tijd verbranden we de winter aan een blauw azuren zee zet de schoonheid onze hoofden even stil…

die eeuwige strijd in geleende tijd over de dood en het bestaan...…

aangekomen aan de rand van het stille leven kijken we ontroerd naar de dans van de spreeuwen in de schemering opgetild uit onaanzienlijkheid waaiert de zwerm uiteen verdicht om dan weer open te vouwen bestaan in geleende tijd vanwege elkaar in de stilte schuilen we boten varen aan ons voorbij wie zal ons in verlatenheid kennen onze…

ik loop in een bos de morgen is nog pril hoewel het bos ontwaakt is het nog heerlijk stil ik kijk naar de lucht en naar het morgenlicht ik luister naar het bos er groeit een gedicht een gedicht over loslaten en over eeuwigheid over afscheid nemen en leven in geleende tijd ik leef in mijn later mijn vroeger is voorbij alleen herinneringen…

ik droomde van een huis met heel veel lichte kamers waar vrienden welkom waren van verre reizen met een vrouw die sterre moest heten een vraagbaak was ik voor onze kinderen en (vooruit) kleinkinderen maar ik heb altijd geweten dat ik het moest doen met wat er was wat er restte wat ik kreeg (niet nam) dat ik leefde in geleende tijd…

het is geen vraag meer maar verdrongen stilstand nu de wind de takken weer buigt een tint er tussenin noch het zwart in gesloten ogen noch de nevel als gedempt wolkenlicht een vorm van helder, die van geleende tijd voorbij het lichaam dat ooit schaduw wierp tussen brongras dat eertijds ons voedde een voeg tussen nu, heden, wij, ons hoe…

Sterk was ze en iedere dag vierde zij ons leven of misschien wel onbewust haar even geleende tijd wanhoop en verdriet werden verborgen achter vorige eeuw rimpels en haar lach verloren in iets wat een vakantie leek raakte al jaren haar ogen niet meer ze kon letters laten dansen net buiten de lijnen van moeten geluid zomaar laten schateren…

We lopen door het korenveld naar de evenaar, beide handen aan de zijden strelen de halmen en de linten van het geurend haar, bewustzijn en besef dat de zon met zwarte stralen ons laat dwalen tussen schaduw van het donker en het licht, gewogen in de aan ons geleende tijd waarin de jaren nog niet zijn geteld.…

oprukkende betonjungels waar deuren verdwijnen wind transparante naaktheid slaat in hoeken van digitaal leven vanachter lichtende schermen stroomt chemo door aderen van geleende tijd gif licht op in elke cel modderpoelen en draaikolken van leugens leugens om bestwil en eigenbelang om landsbelang en geld wij zijn verloren gelovigen…

. ----------------------------- uit: 'Geleende tijd', 1999.…

. ------------------------------------ uit: 'Geleende tijd', 1999.…

om te relativeren zal de mensheid het dan nooit leren dat zij maar heel even hier op aarde in geleende tijd kunnen leven…

Slepend teloorgang volmaakte zinneloosheid van geleende tijd. Het aardse spasme ruist in zilte branding als swingend orgasme. Maan in gesmolten meer spiegelt z’n lichtend zilver, tempoloos geringd. Bewegingloze symfonische synthese van beider lichamen Ons laatste ballet grimeert de poëzie, metafoor van ultieme bewegingen.…

Het is geleende tijd dat me is gegeven, Dus laat ik spijt en pijn achterwegen. Vannacht zag ik heel even je gezicht, Ik riep je naam maar je hoorde me niet. En toch, toch ben ik nu in evenwicht, En nog in leven … zoals je ziet.…

Door de schaduwen in mijn rugzak besta ik in alleen in mobiliteit, al was het maar voor even, de dorst gelest uit geleende tijd voortgestuwd en aangevuld met andere levens blijft hij mijn vriendin, bezwangerd het gemoed van aanzwellende golven eerst veraf, nu angstig dichterbij, wie niet winnen wil, heeft bij voorbaat al verloren…

Verbondenheid in de tijd vormt cirkels van liefde en maakt grenzen onverwacht vrij. De tijd laat je voelen aan het lijden en de pijn en aan het verdriet in het heengaan van een geliefde De geleende tijd mocht iets langer duren het verdriet iets minder maar de tijd gaat voorbij.…

[vlgs Wikipedia] --------------------------------- uit: 'Geleende tijd', 1999.…

onze dochter groeit niet alleen in de lengte ook in eigenwijze zekerheid alsof zij er altijd is geweest dat iets van jou en mij er opeens is, glimlacht huilt en zich bevuilt gedragen wil en boert straks is ze sterk trekt zich aan vingers op beentjes plooien in een “O” zo vormt zij begin en eind…

in lengte van jaren ben ik niet gegroeid hoogstens in de breedte nu ik ouder word, lijkt de constructie van mijn armzalig verblijf verschrankt en doodvermoeid men heeft mij nooit garantie gegeven toen ik in deze wigwam kwam ik mocht hem lenen voor bepaalde tijd maar ‘k ben bang dat de wig uit de wam is en de stellage het zal begeven…

van een ezel zonder steen schreven zij geschiedenis voor hen die na hen kwamen, wie zou dit ooit willen lezen, die tijd, niet in jaren te tellen, was toch maar geleend…

Een vriend voor alle tijden waarmee je samen kunt lijden Een schouder geleend dat is voor een vriend niet vreemd Een lach en een traan naar die vriend kun je altijd gaan Vaak wordt je bedrogen en is de vriendschap gelogen…

Mijn hand, geleend nooit opgehouden, maar warm nog tastend zoekt. Zo gaat de tijd aan mij voorbij. De herfst wordt stilaan winter.…

, wij zijn die kosmische reuzen, waar- van hoofd en voeten zijn gescheiden, de spagaat van het ons geleende reservaat, een vrijstaat van de vele keuzen, blijft alleen het zaad nog te rapen, of dat zal kiemen weten we nog niet, zal daarover nog minstens een nachtje slapen.…

Tot dan blijven we de kosmische reuzen in een aangeboren spagaat, met de ziel en voeten gescheiden in een aan ons geleend reservaat.…