Alle inzendingen over geruisloos ademen

ademen met een lach ik dank je even als het mag…

verdwaald in je tunnel van liefde gevangen in je web van hartstocht probeer ik geruisloos te ademen jouw blinkende ogen betoveren mijn hart zo innig,zo vurig ik voel me verlamd…

je kijkt me te voorzichtig aan er hangt wat heimwee om je ogen je wimpers vertellen me je dromen je kunt bij mij in stilte komen wonen ik vind wel woorden die geruisloos zijn.…

Met ingehoudem adem luister ik oorverdovende stilte geruisloos zuchtend en krakend statig en imposant door de tand des tijds aangetast maar onbewogen stille getuige van de geschiedenis dit huis mijn thuis…

het kraakt waar ooit stilte voor is gemaakt om met veel geld elkaar geruisloos te passeren en dan nog iets van de ander te leren bij een geur is odeur gevoegd in combinatie met de tandeloze lach die toch het zuinige naar boven bracht in een extravert en joviaal ogend type goed voor het onderscheid in de typering van het eenmalig…

in stille zomers laat een zwijgend bloemenhart schaduw verdwijnen…

Geruisloos tikte jij mijn passie. Mijn opzwepende opschudding. Met ritmische woorden in monotone klank. Geruisloos maar fanatiek. Bracht jij intrigerende opvulling. Dat leidde tot een opzienbarende samenzang. Geruisloos maar kleurrijk. Zoals de zon de zee aantikt. En wij te droge op een treffende zandbank. Geruisloze handreiking.…

het binnenbloed kruipt bij elke slag van het hart wast gewogen dagen weg gaat aan zaak of rede voorbij maar verlicht niet het gewicht van steen in weke maag doch tempert geruisloos de zucht waaronder een ziel buigen wil die weet van elke groef wat gangbaar leven vermag en dat terwijl we ooit het troebele water in een vroege baai…

met al mijn liefde til ik je op uit het nu laat ons geruisloos zweven op tonen van de vrijheid vliegend naar verre oorden waar we ons laven aan alle schoonheid die voor 't oprapen ligt kleuren wangen rood onze longen vullend met zuivere adem die ons voor altijd verlossen zal…

mijn schaduwen werpen vooruit volgen in volle vlucht geruisloos wegen waar ieder gaat in ritme dat echo's herhaalt van toekomst die ik moet vergaren ik zucht mijn adem in een vorm van blauwe lucht en doe alsof geen mist bestaat geen grijs dat daalt over verloren kinderjaren…

nacht komt wonderlijk dichtbij neemt mij in zich op nog zie ik in de vage gloed van buiten aldoor brandend neonlicht bladlappen buigen wil ik dat hier beweging is hoor onheilspellend engelenhoofdjes ritselen vleugelvruchten vallen ontvallen roteren boven de sloot draaien om hun as geruisloos en ik wil met hen zinken nerven…

je maar in je adem leef ik voort een nooit vergeten vlinder…

De tijd verdwijnt geruisloosheid valt binnen je ogenblik het traan met de tikken verdwijnt het onverstoorbaar als de tijd is verder veel verder geruisloos voor me uit gegaan…

ik word kleiner dan de woorden vanzelf minderen ze met me mee ik groei dichter naar de aarde zoveel dichter dan voorheen ik word ruimer dan de woorden ze ruimen rustig met me mee ik leef lichter op de aarde zoveel weidser dan voorheen ik word stiller dan de woorden ze ademen geruisloos met me mee even leef ik in vertraagde…

Adem in…adem uit Voel…… hoe het is om te leven zonder warmte van liefde zo koel Adem in…adem uit Leef…… neem me mee naar jouw wereld zorg dat ik het leven beleef Adem in…adem uit Leef en voel ……. alleen dan weet je wat ik hiermee bedoel………

Mijn adem, de vogels, insecten die zoemen zijn al wat ik nu hoor tussen deze bloemen Geruisloos en sluipend vervolg ik mijn pad met aan weerszijden deze floraschat Oh hoe diep en sterk bekoort mij in het Amstelpark de rhododendronvallei.…

We lopen 's ochtends vroeg geruisloos door het bos zien 'n glimp van 'n konijn, hert en vos en zélfs 'n vluchtend zwijn. De opkomende zon stuurt gouden stralen door de bomenkruin 't bladerdek in herfst-tooi van oranje tot roestbruin. In de stilte hoor je af en toe een krak van een verdorde tak en geurt de adem van het bos.…

De dag blaast zijn laatste adem uit De nacht ontwaakt Minzaam streelt het maanlicht de silhouetten van het rustende naakt Maagdelijk witte lakens vleien geplooid langs de rondingen van jouw lichaam.…

in zijn sluier Zacht omklemt het de kleuren Geruisloos zweeft de nevel Terug over het koele meer...…

In de verte een trein beweegt zich voort Geruisloos Door niets gestoord. Er nadert een trein gaat aan de stilte voorbij slokt me op In allesoverheersende razernij. Er trekt aan me voorbij een trein ik loop door geruisloos Alsof ik niets dan stilte hoor.…

Lange schaduwen trekken geruisloos volgend door de natte straat.…

stormvogels vliegen geruisloos voorlangs de zon de wind trekt al aan…

De hangklok viel stil met de schemer de regen geruisloos geen wind…

een verkleurend blad bomen sluiten hun poorten geruisloos vallend…

steur jy my huis hoe bring jy konflik as jy vir haar kom kuier die kat is weg, jy die muis my kinders hou daar niks nie van rep g'n woord oor nagmerries bang want jy is die mooi een, die skelmpie my vriende fluister, lag so skuins verby neus in ander se sake, wil hul liefs vermy so sal jy ook eendag sterf : die stil een die geruislose…

zij een klein muiske, schoonmoeder en haar wekflessen, een oude vriend mee zijn verhaal, mijn lief en nog eens en nog eens, het zonneke en daarna de ringel, brieven van een viool, piano en gitaar, doodprentjes, plastic zak voor mijn oude goed wat naar nieuwe gaat, meneer pastoor, de bakker, het licht het geraffineerde smeedwerk opent geruisloos…

mijn borst zuigt zich bol dan slaak ik een krijsje en adem me vol ik glibber en bibber want fris is de lucht maar warm in mijn hemdje dan slaak ik een zucht…

Adem in, adem uit zo hoort het te zijn adem in, adem uit het doet soms zo'n pijn. Adem in door je neus adem uit door je mond zo zou het moeten gaan het hele klokje rond. Adem in, adem uit het doet pijn op m'n borst het is de adem waarnaar ik snak het is de lucht waar ik naar dorst.…

Ondergedompeld in de stilte Snak ik naar een luchtbel lawaai Zo eentje die heel zachtjes smaakt (ook nadat-ie mijn longen is binnengedrongen)…

ik adem jouw zucht die waait als een wind door bomen in het bos ze gaan hun weg als een vliedend gerucht en landen stilaan op het zachte groene mos in mijn frêle gedachten ik hou ze even vast maar laat ook weer los zo gaat het vaak met bevrijdende krachten wat rest in jou blijkt de zielestempel die bouwt na iedere zucht, minitieus…