Alle inzendingen over graffiti

Oogkrijt houdt me bezig. Kleur ik met m'n kijkers? Crêpelinnen voelt dofjes aan. Geniet ik van m'n tastzin? Kralen hebben iets brutaals. Zie ik iets ongenaakbaars? Gelukkig kruien er akkoorden... Naar Parnassus-hoogte? Glanzende alinea's vullen mijn klinkerstraat. Ik pin ze vast voordat ze vloeien in de inkt van alles en nog wat...…

iemand trekt met kalk een lijn op de muur rond jouw lijf jij bent getekend verdwijning in het donker zonder schaduw een lege koffer in je hand bevend stapt je rechterbeen in de stroming van de ongewisse tijd iemand herkent je aan verstrooide kalkresten door je dunne witte haar…

Graffiti, gekrast in mijn huid: levende kunst – mijn lichaam, ikzelf.…

ter hoogte van de Dijksgracht in graffiti op een transformatorkast het hoofd van een opblaasdame in frivool pink…

Was je nog maar Je had vast Graffiti gemaakt En anime getekend Peaky Blinders haar gedragen Superfood gegeten En mij vaak uitgelachen Dat was goed voor mij geweest Was je nog maar…

Graffiti etst de regenboog in een mondiale kleur, schoonheid blijft bestaan.…

De wandelaar die zijn stappen vergeet balancerend als pantomimespeler over eigen schaduw treedt vindt dagelijks het pad ontregeld door een ordeloze stroom tekens. Onder hoge voltages waaien hanenpoten over panden,muren van garages, geladen maar zonder vermogen, onbegrepen, boos, verward, gesloten. Een revolutie in klad legt hinderlagen tegenspraak…

Je hebt er een voor graffiti, geweld Voor spionage, fraude, datalekken Agressie, grooming, poederbrieven, hacken En spookzorg, smaad, ja alles kan gemeld Ik krijg, nu ik die waslijst overzie op stel en sprong een meldpuntallergie…

in blauw graffiti op de muur je abrupt afgebroken boodschap wat mij het meest pijn doet is... ik peins een dag en een dag met rode verf voltooi ik jouw onvoltooide roep ...dat het mij geen pijn meer doet…

Monsieur Chapeau, wat weet ge het niveau Op deze site weer aardig op te krikken Uw weerzin tegen Poetin aan te dikken Met defaeceren, uitwerpsels en zo Verdiep u in het snelsonnet terdege En laat die graffiti-taal achterwege…

ik ga niet voor de eeuwigheid maar wel voor dat ultiem gedicht in graffiti gespoten toch in je hart gegrift het mes gescherpt door onze passiedrift banden zijn verbroken een half leven komt dan vaak naar boven maar jij doet toch je eigen ding waardeer de kleur van bloed dat jij ooit hebt vergoten dat rood heeft jou de toekomst…

gegrom van generatoren zindert doorheen de stad kapotgeschoten gevels hertekenen Bagdad doodsbange Irakezen mijden bevreesd de straat de avondklok regeert terreur kent er geen maat van muren en pilaren druipt bloed als graffiti zelfs ongeletterd leest men "George 'Kilroy' Bush was here"…

Vraag ik me toch af, wie al die graffiti spuit op onze omgeving?…

Ik kan er fietsen op graffiti zonder de muren op te lopen. zonder de muren op te lopen? Wel apart.…

Ik rij soms in een woonstraat iets te hard Dat kost me straks al gauw zo’n honderd pegels De Kamer stelde daarvoor nieuwe regels Waarbij mijn rechtsgevoel wel wordt getart: Ik kan daarvoor uw muren ook bekrassen Of zelfs brutaalweg op uw stoep gaan plassen…

Symce Vijf letters in graffiti op de muur gespoten ze vormen je naam Symce dat is er wat er overbleef van jou een stoere jonge knul van nog geen zestien die uit trein surfen ging het ging mis zelfs nu na twintig jaar huilt jou mama zoveel tranen als je luistert naar de stilte hoor je haar zuchten in de wind zo droef…

Vanachter het schandaal is het schuilen mij in het hart blijven steken, de wortels ontmoedigen het applaus van mijn doksaal Avondduister tast naar herinneringen die enkel nog bestaan in de graffiti op mijn huid, geen gekerm van valse toonaarden – maar het besef ervan erken ik luid Doch verstomd zijn mijn kreten die verslagen het lokaal…

ik schrap fazanten van het asfalt en raap konijnen uit de berm ik pluk de aangereden egel van het graffiti scherm meeuwen neem ik mee of zwanen, die hang ik over mijn arm en eenden, soms nog stervend met de veertjes bloederig warm zo struin ik de wegen af de snelweg is een dode dieren zee de straat een open abattoir en zelfs mensen…

terwijl het zonlicht met glasscherven speelt heerst doodse stilte op verlaten wegen huizen zonder buren kraken onder het geweld van onteigening ramen en deuren versplinteren de tijd en waar liters verf teksten braken op muren overwoekert graffiti gevels en straten onkruid groeit tussen stenen en asfalt in het dorp door…

Fluitend loop je door een verwilderde stad trams doorkruisen haar met hoge snelheid en een fietser steekt zijn vinger naar hen op, leve de vrijheid graffiti schilders zijn druk bezig een grauwgrijze muur te bespuiten met vormen en kleuren, waarop Dali en Picasso van boven al lachend naar hen fluiten in het stadspark lopen kinderen met…

Soms denk ik in de met graffiti vervuilde schuilhoeken van het oude station nog Herman te zien staan, die 'Saterday Night' zingt en die glimlacht bij mijn euro in zijn hoed.…

keizerskleren Het uitvaagsel van toen kon zich dan laven Het danste dronken richting kerk en graven Om de Santa Constanza te onteren De paus trachtte de bende te verbieden Hetgeen na honderd jaar misnoegen lukte Gedaan was het ontgroenen en het fuiven Al bleven kunstenaars aparte lieden Die men aan de vergetelheid ontrukte Ons restte graffiti…

De zwaan zingt rond in je kreet, schrijft zichzelf een zang, korrelend graffiti vervaagt naar de einder. ----------------------------------------------------- Uit: 'Alsof ik stof ben', van dichter en vertaler Hans van Pinxteren (1943).…

klapper van geklepper vuurpijl een fontein het donderde wel in Keulen weerlicht een nacht vol hij heeft het weer zitten komt samen vanavond blijkbaar of zoekt naar volle maan weerwolf dat is een ander verhaal dat snapt een kind een gevonden hand ergens in een lange lijst anders wordt ik gek bloot gelegd in de goot op het grijs graffiti…

het was heel vreemd ik wist het ook pas later de trein was al het wit alweer voorbij dat kievitwit van weiden en de snater van ongehoorde eenden en toen hij weer ademhaalde en mijn kaartje vroeg was het alsof de nooit geweest vervlogen herinnering dat lichte niet verdroeg ik vond mijn kaartje met gesloten ogen een muur vol graffiti een brug…

Op de rug van mijn geest werd met zwarte pen geschreven als graffiti op een verouderd hart, op ongeduldig papier, ook wat de prullenbak niet vrat, blijft uiterst links of rechts een drammerig streven had in uitersten tot de draad versleten blad als onzin waarmee de wereld wordt volgeklad, feilbaarheid in een oceaan van inkt…

Op de rug van mijn geest werd met zwarte inkt geschreven als graffiti op een verouderd hart en op ongerept papier, ook wat de prullenbak niet vrat, ontdaan van alle franje en een kortstondig streven had.…

Vandaag zie ik een grappig, jong meerkoetje vrolijk over het gras achter zijn/haar moeder/vader grie- zelig eng maar intens met blijmakend getover aan hollen, waardoor ik intens gelukkig word, alle wereldellende abrupt vergeet en besef, dat ik ooit net zo klein in de wereld ben gestort, de nederige schoonheid wordt nog steeds met lelijke graffiti…

Op de rug van de geest werd met zwarte inkt geschreven als graffiti op een verouderd hart en op ongerept papier, ook wat de prullenbak niet vrat, ontdaan van alle franje een kortstondig streven had.…

Op de rug van mijn hand in blauwe inkt is deze tekst herschreven, de graffiti van het leven op roze gekleurd papier wat ik in teksten beleef, ook wat de prullenbak niet vrat en een kortstondig streven had, bleef nimmer een onbeschreven blad daarmee worden boeken volgeklad, er liggen opdrachten klaar onverschillig voor de dood en voor…