Alle inzendingen over karekiet

bijna onzichtbaar in het riet hoor ik een late karekiet hier wacht het hooi in stilte op de ruiven een koekoek in de iep roept onophoudend de dag sluit van zelf zijn oog de maan schuift in de nacht zonder betoog er sluipt wat mist tussen de bomen bij valavond vind ik een nest vol dromen.…

een kano is maar dun een lelieblad streelt zo je kont als je in het veld gaat varen met de libel als wegwijzer 'stil zitten hoor, laat de karper dutten’ glijden we langs het riet o, karekiet karekiet wat zou het stil zonder jouw lied dan slechts het geklater links en rechts van de peddels in het water…

kraaien kauwen kikkerdril vissen vliegen karekiet mieren maaien grasparkiet ... en het uiltje knapt.…

hoort men in juli vele krassen op een plaatje zonder stoppen in het riet men beluistert eerste rang het gezang van levende karekiet daarentegen in april dan een ander plaatje hoger toerental zonder twijfel de gewone rietzanger de karekiet wacht langer voor de nestel in de vlecht uit vers riet in januari blijf zoeken desnoods…

in de vrij met regen en de karekiet hoorde jij in Nieuwkoopsch riet eerst Piet de pruimekopparkiet toen Arie de krijtwitte kanariepiet ik zei leuk schat geniet maar ook zo heet ik niet…

ik vlieg af en aan om jou schrokop te voeden ik baarde je niet je bent er gewoon barstend van verlangen jouw nest is mijn nest zo is het altijd al geweest de kleine karekiet die in het riet het koekoekskuiken voedt…

ik op deze plek en geniet van landschap en de natuur hier om mij heen kijk naar zwaluw die dicht over water schiet verwijderd van verkeer en huizen van steen hoor ik de zachte zang van de karekiet zo dikwijls ben ik op deze plek alleen.…

Een zudde wordt gemaakt door riet daar woont van alles in, van karekiet tot waterspin en ook de gors die van het mos haar woning heeft gebouwd. En weet je wie j’ er ook vaak ziet? dat ben ikzef, je mist me niet want met een kluitje in mijn hand zomp ik wat af in ’t drassig land.…

Neem dan een nest van een karekiet, gebouwd met slik op stengels riet wat trilt en wankelt in haar evenwicht, maar breekt uiteindelijk niet, blijft over een solide fundament wat telt, onttrokken aan je blik, is dat alles wat je ziet?…

( chanson de tendresse pour les enfants ) zweven sprak de kleine karekiet is in principe wat je ziet maar vliegen dat is andere koek je gaat heel hoog raakt bijna zoek van boven kijk je alles aan en weet daar heb ik ook gestaan voordat ik opsteeg naar de maan...…

het kleurige van de zomer de boterzachte bloemen een nesteling in het groen het onverwachtse gekwinkeleer in het riet van een karekiet ons schommelbootje jouw armen, de delende rust hoe je mij kust de saprijpe belofte van opgezwollen bramen langs een weiderand de tekening van de regenboog na het verkwikkende buitje haar aanraking…

je ziet het haast over het hoofd sta je naast de molen Wedderbergen of de kolk bij Lutjeloo ga over het pad langs de Ruiten Aa die hier, zoals je weet Westerwoldse Aa heet en weldra zit je in het riet de karekiet hoor ik wel zie hem niet dras moeras biezenlanden ook voorbij de kolk al die oeverranden richting Bellingwolde een lange…

't Is reuze spijtig, tragisch bovendien U mist de klank der kleine karekiet Die zingt, net als Jacques Brel, vergeet mij niet U had die uitslover eens moeten zien! Hij metamorfoseert zich in een wouw En zingt speciaal voor intimi zijn lied Onthou die naam - of boeit het u geen biet? U laet een koolmees óók nooit in de kou!…

een kleine bloemetjesrand getekend langs de oeverkant in het vochtige zand genegenheid uit mijn hand ik fluister in het riet: “Vergeet mij niet” zucht een wens door het lied van de kleine karekiet ik zie hoe planten uiteendrijven of dicht bij elkaar blijven hier is niets wat me kan beklijven mijn hart nog doet verstijven ja, knikken…

Waar reigers roezemoezen tussen riet een kievit waakzaam op zijn eega wacht daar kweelt de karekiet een liefdeslied. En populieren schuiven in een rij gezien vanaf het dravend boerenpaard dat lenteluchten ruikt in natte klei en ranke merries van de binnenwaard.…

zie je het pluisje zij komt los van de oever het is alsof daar de wereld voor haar begint pluisje, hoor je de karekiet ritselen in het oude riet hoor je het schrijvertje dat kriskas beweegt op het watervlak ach pluisje, luister naar de lente en hoe ze neuriet in de kraag van de trage lelie ontwaak pluisje en voel geef wat diep…

de vaart vliet aan mijn oog voorbij met aan de overzij het vee uitgelaten in een bonte wei en tussen hier en daar d’oude stee hoge bomen schuiven in een rij langs het dravend boerenpaard dat ’t voorjaar ruikt in natte klei en merries van de binnenwaard waar reigers scharrelen in ’t riet houden kieviten de wacht zingt de karekiet zijn…

dan het nest van de karekiet, instinkt als solide fundament zelfvertrouwen als onderdak op doelstelling gericht, vertrouwd het aardse slik op wuivende stengels riet wat trilt, niet wankelt in haar evenwicht, niet in de heetste zonnehitte, de zwaarste storm of de stilste stilte breekt het uiteindelijk niet, valt het terug op geloof…

Vrij en opgetogen weerklinkt het liedje van de karekiet in dit gebied dat gonst van tiervermogen. De korenrozen bloeien vurig rood en wij, we vlijen ons in ’t golvend gras en zonder gêne geven we ons bloot terwijl de zon zich richt op het gewas.…

Zittend, tussen muggen, in het welig tierend riet De laatste zang gadeslaan van een kleine karekiet Wind speelt zijn spel, net als snorren Molentjes draaien, wind zal ze opporren De tijd had er 100 jaar eerder kunnen zijn Water helder, puur en rein De laatste breedscheenjuffers die over het water scheren De rust zal gedachten leren Ottersporen…

schipperen kan alleen als twee kanten wal dragen, waar water botst en verlegen lelies bloeien langs het kroos verlaat de dag de ongeboren zon tussen het verwarde riet groeit de valse twijfel of de karekiet wel houvast vindt hij zingt er wel maar toch laat me roeien in mijn houten boot, ze draagt me goed de riemen slijten slechts voorzichtig…

Zo af en toe hoor ik een karekiet en ‘s zomers zie ik de libellen zweven. De karpers gaan in ’t voorjaar flink tekeer, als de natuur hen roept om te gaan rijen. Ook stekelbaarsjes zijn dan in de weer, met heel vakkundig aan hun nest te breien.…

Karekiet wiet wiet, toeteren, kwetteren, tsjilpen, Suske wiet springtij van gewassen een nieuw kleedje aanpassen. Zonsverduisteringen wegdeemsteren vruchtwater opveren 't likje verf donkere paden 't licht baden. Sproeikoppen ontwaken herderstasjes bewateren.…

Zijn wij niet ecologisch afhankelijk van water en het groen, van voedsel bij alles wat wij doen. Wat weerklinkt soms al aan melodieën in straten hebben wieken van molens al langer in de gaten. Vandaag heb ik die gedachten laten dartelen als jonge dieren, wolken in de kraakblauwe lucht zucht voor zucht vrij laten voortdrijven, zonder ze te…

Eens, tussen karekiet en kraai Streek er een felle Vlaamse gaai Op Sint Franciscus’ schouder neer En schonk hem fier zijn schoonste veer Franciscus blijkbaar erg vereerd Had daags voordien wat Vlaams geleerd En zei: ‘Ik dank u goede gaai! Ik vind uw veer bijzonder fraai!’…

Lopend langs de polderwegen met aan beide zijden sloten vol met lelies, wit en rood en op de oevers gele lissen waarin karekieten wonen en een reiger loert op vissen vallen lasten van mijn schouders. ‘k Voel me blij en onverdroten.…

Hij werd dan vocaal ondersteund door "De Karekieten". Ik probeer tijdens laatste WK en EK's de traditie levend te houden.…