Alle inzendingen over kruis. tijd. vergezicht.

er is er was… er wast na zeis of zicht na kruis of keer op het tapijt van de tijd altijd weer nagras asgewas altijd weer wederlicht vergezicht wellicht vederlicht…

De Rhône, een onbeduidende druppel in de grote waterplas, schildert me een schitterend vergezicht vanaf mijn dakterras.…

jij dicht de vergezichten ik kleur ze in met mes en fijn penseel in dialoog sla jij het laatste oordeel aan het kruis ik somber wolken voor het derde uur emoties worden aangescherpt in felle woordenstrijd het donkerrode tekent haat en nijd jouw poëtisch venster op de werkelijkheid heb ik met eigen kleuren ingelijst…

opluchting bij gebrek aan gemis Het valt nauwelijks te vertalen Nog steeds in diepe gedachten gezonken Maar de sleur is er zeker uit Was te lang naar ongeluk aan het lonken Nu sta ik op en verdeel de buit Niet langer is regen mijn zonneschijn Of de stad vol lege gezichten En ik geniet niet meer oprecht van het venijn Maar van mijn mooie vergezichten…

Hoe al die dieren bekwaam uit te roeien als maar met flora en fauna te knoeien, het hele ecosysteem te ontwrichten beste mensen, afschuwelijke vergezichten.…

En alle ogen richten zich op de man die op de persconferentie van de grote bergbeklimmer gevraagd heeft: en als je eenmaal boven bent wat ga je daar dan doen?…

Daar waar jij zal zijn als ver gezicht zie ik vooruit kijk maar eens om zoek er niets achter want ik ben daar waar ik jou bedacht…

Tederheid, leg nu uw hoofd aan het ademend schoudergewelf - deze man verloor het geloof in wat sterker was dan hijzelf. hij reisde de wereld rond. doch hoe weinig baat het de mens of de ziel haar zaligheid won nu de wereld te gronde ging. hij stond op en liep naar het raam; van walging vervuld en vermoeid, zag hij neer in het pompende…

Glazen grijpen en legen; veel jagen en reizen; vrouwen omhelzen en strelen; strijden op felle paarden en blinkende wateren splijten; spelen met licht en donker; de dag en de nacht doorrijden onder fluweel en schaduw en flonkrende sterrenbeelden. het staat niet in mijn hand gegrift; en een hand is een leven, een lot; ik lees slechts…

"De liefde slaapt in haar hart als de lente in de winterse grond die in koude en duisternis wacht als een vlinder in haar cocon. in het dorp waar ik nu overnacht schijnt morgen een schuimende zon in een hemel met palmen bevlagd! geen regen, geen schaduw, geen sneeuw, geen dooiende schemering die als een zwavelen zon in de rafels hangt van…

De zon hing laag. tussen de witte muren verbloedde goud en zwart het avondrood. hij, van zijn hoog terras, volgde de lange strepen, het vluchtig zog van nooit geziene nooit gedroomde schepen door het gemarmerd zilver van de zee. de huiveringen van 't geschubd metaal, door 't stijgend maanlicht rimpelend beschenen, waren…

nog koeler dan het vensterglas klaarder dan het lopend water vang ik het bevend licht vanochtend in een vergezicht…

Meeuwen verliezen zich in beeldende wolken vormende een stoet van witte vergezichten. In de verte zinkt de zon in zee, in nacht, in andere handen. En de regen, zij valt met regelmatige tred op het ritme van haar hart.…

Zie een vergezicht, In de verte gezichten, Gezichten te ver, Ruw schetsen kleuren aarde en lucht gespleten, Horizon in zicht, Netvlies prikkelt op panorama van de geest, Innerlijk inzicht, Ondoorschijnend vlak spiegelt onder bewustzijn, Onzichtbare zelf, Vergezicht ik zie, Zichtbaarheid is je aanzicht, Uit zicht je gezicht.…

kunst van de wereld oefent aantrekkingskracht uit op een vrij uitzicht…

Onder de wijde hemel ligt, met hare vormen die vervloeien, de wereld als één vergezicht.…

En alle ogen richten zich op de man die op de persconferentie van de grote bergbeklimmer gevraagd heeft: en als je eenmaal boven bent wat ga je daar dan doen?…

Ranke zwanen hals aan hals wadend in wolken luchtende uiterwaarden welt het water wijd de zwanenzang in stille huid het water de halzen onder het spiegelende oppervlak avondlicht op witte huid wind waait weg in een vederlicht vergezicht de dag is gaan liggen in het laatste avondlicht verstild in magisch geluid.…

Tijd is jouw stem, die een deken legt van woorden, zinnen en betekenis Wij ontmoeten, gaan uit elkaar twee trams in de nacht passeren Waar ben jij dat ik slechts kan reiken mijn hand tast naar een herinnering Jij met een dunne sluier om je heen geeft licht als een vale, verre maan…

Vergezicht. Over land ontwakend morgenlicht nevelt mijn adem grauw overdekt de welige mensengroei met een deken van rouw. Gelaten. Stromen woorden uit met troost overladen monden in lege ogen woekeren tranen mijn diepste wonden. Ik draag met jou mijn liefde voor het leven waarin ik alles samen met jou verloor.…

Vanuit haar stoel dicht bij het raam kijkt ze over de velden, weerspiegeling van braakliggende akkers achter haar ogen waar oude bekenden ooit verwaaiden, haar gelaat bleek en verlaten, het licht dat langzaam achter de einder verdwijnt.…

Wolken zijn diep zwart: de einder vol avondrood glanst des te sterker.…

En in de zeeën van jouw tijd wordt de cirkel nooit verbroken.…

Vensterbank die voor Het eerst warm aanvoelt Voorjaarsgeur die bij Ons binnendrijft, Onuitsprekelijk mooi Vergezicht dat bij Ons binnenkomt - betoverend Berglandschap dat met het Meer dat tussen rotsen Hangt voor 't eerst Zichtbaar wordt Oggebbio, 1 mei 2013…

de stem komt uit de wolken hier beneden is het niet serafijnen dalen af langs blauwe bergen fonteinen van licht een vergezicht voor een donker land opgesloten en dicht…

het is de vloeiende droom die je over het diep gevoelde leven voert het vergezicht zal helder en onuitwisbaar zijn…

als duivelskind viel ik zelfs uit de toon ik mag slechts tegen beter weten hopen dat Hij me zal verlossen door een teken (al is die hoop behoorlijk aan 't verflauwen) ik heb nooit over water kunnen lopen noch zijn voor mij de golven ooit geweken wel loop ik levenslang een kruis te sjouwen…

Wat bezielt haar om juist nu het laatste licht te sparen, te bewaren, totdat scherpe nagels de laatste streken al bloedend laten vallen het lijkt of ze het ooit verlorene niet kan verdragen dan houdt ze de herfst bladstil en scheurt verval van de kalender…

ik ben de clown in een omgeving van een circus van tranen ik zal niet meer huilen het doet de ander zoveel meer pijn ik ben de clown van de droefenis die even de tranen zal verruilen om de lach te laten horen van het eeuwig positief zijn maar ik ben ook een mens met gevoel en trieste gedachten in mijn hart woed een gevecht…

de zon is niet ver genoeg voor mij ik wil jou alle stralen geven jouw gelaat omlijsten met al het licht het brengt je leven. de sterren zijn mijn gidsen door een donker zwart heelal, zij zullen eeuwig voor jou stralen omdat ik als eeuwig licht voor jou diezelfde sterren plukken zal dus wees niet bevreesd het licht van de zon blijft…