Alle inzendingen over maatstaf

Boven de doden staan, een handreiking naar het eindig, zoals ze vroeger leefden, zijn de overlevenden van nu, hun schaduw gisteren vergeten, we dragen de baar naar eigen inzicht, en zonder het te weten, schijnt de zon in ieders draf, de dood als maatstaf wordt gemeten, werd voor diegene, die de waarheid denkt te hebben geschreven,…

Boven de doden staan, een handreiking naar het eindig, zoals ze vroeger leefden, zijn de overlevenden van nu, hun schaduw gisteren verweten, draagt de baar in eigen zicht, en zonder het te weten, schijnt de zon in ieders graf, de dood als maatstaf werd gemeten, werd voor hen, die de waarheid hebben voorgeschreven, de grootste straf.…

Kunst Is verheven Boven De Algemene maatstaf der dingen Kunst Is gelegen in een gebied van de geest Die alle kanten van het bestaan leest Die alle verhalen heeft doorgrond Kunst is het universele verbond Heeft eeuwigheidswaarde Is het mooiste wat de mens In zijn talenten heeft laten zien op onze aarde…

stil staat de droom half gereefd blijft het zeil gedrang van deeltjes steen op steen stoot water tot beweging nadert een eiland altijd op een steenworp afstand schip gemetseld in een lucht van bladgoud -------------------------- uit: Maatstaf, 1979.…

In helderheid van ochtenddenken vergeet ik de maatstaf van mijn eigen lawaai, drijf ik op rimpelloze stilte, baad ik in vroeggeboren honinglicht, kijk ik naar ganse hemelen. Ach, ik droom al denkend en drink koffie om me aan het dagvuur te branden, teneinde vroegheid te verlaten.…

verdriet een glimlach of de zon je zag ze beiden niet je kwam bij me terug in emotieloos vragen het eten was bedorven de rugzak niet te dragen je kon niet tegen tegenslag jouw moeder was gestorven in een akelig zwart verleden je hield niet van ’t heden vond al mijn woorden laf de strijd werd moe gestreden jouw bloedend hart als maatstaf…

wanhopig op zoek naar werk en een veilig dak boven je hoofd terwijl regenten je terug willen sturen naar een land waar je niet kon leven en wonen jou wens ik dagen van vrede en alle goeds waar mededogen de maatstaf is de herberg nimmer gesloten…

madelief dun door de broek de gedachte alleen al ze werd strontmisselijk zo primitief dichten is hoog verheven men verheft zich ik verhef mij zo sprak ze dat moet je kunnen toelaten dat alles mij gewordt ik geef me daaraan over alles wordt mij licht voor de ogen stap voor stap groeit in mij kunst nooit voel ik een boodschap dat is maatstaf…

Opgericht, lang en blijvend recht voor de goede orde die ik bracht, een maatstaf waarneembaar van wat rook naar eerder verdacht steen na steen verstild.. na een lang beroet verleden veranderde mijn bestaansreden, in een indrukwekkende skyline met uitzicht bij het avondlicht herkenbaar tot ver beneden kreeg ik een kroon aangemeten.…

vele vreemde aardlagen en nog goed geconserveerd de tijd gaf mij de spade aan om veertig duizend jaren de geschiedenis na te gaan zocht en vond een tropisch regenbos nog gaaf onder een ontdooide permafrost een ijstijd van eonen gaf zo lucht aan dromen over de opstanding van het eeuwig regenwoud archeologisch zijn wij geen maatstaf…

als slechts de buitenkant telt zal genegenheid niet gedijen wanneer jij van anderen vertelt als enige maatstaf van leven val ik telkens terug op de keien word ik in de hoek gedreven niets blijft echt van mij over een ziel zonder mond of die boom zonder lover een niets iets de gedoofde lont het brandend water kan dan niet meer vloeien…

maar hebben er in onze hoogmoed zelf om gevraagd dachten de top van de schepping te zijn maar in samen leven konden wij geen empathie aan het aardse geven beschouwden in onkunde alles lager en minder van soort van een organische eenheid begrepen wij geen woord in het streven naar goed beter best hebben wij de eigen norm als maatstaf…

laat ik maar mijn rode glas met witte wijn verkleuren het roze glanst als ik wat tegenlicht door flinterdunne schaduw laat buiten, op de straat speelt een orgel levensliefde op de maat van mijn muziek alle poppen dansen en hun handen dragen stokken naar de zijkant van mijn hart anderzijds een bleinen bel ze slaan de maatstaf van…

De wereld is obligaat aan het andere de ontheffing geschiedt in een een koppotigheid en aan de maatstaf meet het de onsterfelijkheid af het omgekeerde pralen met ooievaarsbenen grijpend in de hazelaar de knieholtes lengend richting het vertakken het vraagt wat belichting van boven af genomen vanuit de onderloop wordt een foto…

Er is geen "minder" en geen "beter": Het is maar net waar je voor kiest Maar met "Een kurk in je reet" Ben je wellicht een goed artiest Maar naar mijn maatstaf geen Poëet (het dicht, toch rijmt het voor geen meter.)…

---------------------------------- uit: Maatstaf, december 1979…

Een brede toekomst, gevuld en niet geweten vernauwt zich tot een dag, een ogenblik, waarin ik spreek, handel, beschik naar maatstaf bewust of ongeweten. Een diep verleden, leeg en soms vergeten, verbreedt zich met de dag, elk ogenblik, met woorden, daden, waarmee ik mijn maten -van harte- af kan meten.…

Maar bestaat er dan geen maatstaf, gaat het eindeloos door, zien we nooit eens achteraf: de schoonheid gaat niet voor! Ik wil alleen maar zeggen, wat is nou nog mooi? als we zo onze grenzen blijven verleggen, blijft het een eindeloze gooi..…

tot mijn grote schrik gaat mijn kosmische eendagsvlucht dadelijk toch nog honderd aardse jaren duren wij waren aan het sparen maar door de deflatie van arbeid en voeding bleek het onmogelijk een goed rendement te halen we hebben het voor elkaar de aardse maatstaf is wat soepeler gebleken en in het geheel van universele tekens slechts…

De mensen hier zijn vriendelijk, maar soms ook lui, of menen wij dat maar en kunnen ze niet anders dan door de grote hitte alles langzaam doen en dus naar onze maatstaf minder efficient? Ik weet het niet, maar ben content dat straks het vliegtuig me weer halen wil en dat ik toch geleerd heb niet te vergelijken.…

. -------------------------------------------------------- uit: Maatstaf, blz. 312, 18e Jaargang Nummer 4/5, september 1970 * 'gerrit' was mogelijk Gerrit Komrij, redacteur toen met Martin Ros, met voor dit speciaal Zeelandnummer gastredacteuren Hans warren en André Oosthoek…

, herinneringen flitsen voorbij het geestelijk firmament voorbij de horizon wacht een verlangen op mijn thuiskomst, een wereld die niet de mijne is; trekt –en stoot af, naar gelang de honger, warme troost kan niet ontvangen worden, waar woorden verdeling brengen in het schreeuwend hart van onbegrip de teneur van het zoekende heimwee als maatstaf…

De kunst in zekere mate als maatstaf buigzaam riet langs een dunne meetlat, soms misleidend voor mensenhanden educatief doordacht, als kunstproject geraakt, glad als een ritselende slang, spelenderwijs.…

. ---------------------------------------------------------------- Jan Lauwereyns (1969) is neuropsycholoog en is sinds 1998 verbonden aan de Juntendo Universiteit in Tokyo; debuteerde in 1999 met de dichtbundel Nagelaten sonnetten; ander werk van hem verscheen o.a. in Maatstaf.…

(dit gedichtje is eerder gepubliceerd in Maatstaf nr 5, 1995)…

zijn geesteskind komt etaleren Niet enkel in de vorm van een reactie Men wil zich met zijn vondst manifesteren Zijn mening uiten, graag zien hoe die valt Maar is verbaasd als plots om middernacht De sterrenhemel op nul wordt "gestald" En views verdwijnen als dief in de nacht Wordt met ons geestelijk voedsel maar gesold Geldt er geen maatstaf…

. ------------------------------------------ uit: 'Maatstaf', december 1979…

zie je acht poten met bruine ringen op scherp staan aan een iele signaallijn het kan al wielwebspin in voeling zijn met prooi bezig het web binnen te dringen uitzuigen is bij de gewone spinnen af deze kauwt toch echt met zijn kaken kleurt-ie bruin geel groen of scharlaken klopt allemaal wat we nog missen zijn vier witte rugvlekken de maatstaf…

woorden kom ik niet de onmacht blijft wordt zilte weemoed die welt en luwt in wisselend getij ik tel nog steeds de vele dagen sedert jou getal dat veel te traagzaam groeit tot lang geleden - en misschien ooit: voorbij- terwijl ik uitdoof als een kaarswiek die smoort in eigen vloeibaarheid ik ben genezen zegt de chirurg: zijn maatstaf…

De schaamte als onrecht met een combine van macht, jezelf of iemand aangedaan verminking van een spiegelende moraal, willekeur als maatstaf in de communicatie van de taal, misbruik in het prisma van ethiek het bestaan dompelt zich in weerzin van de zondeval, denkbeeldige metafoor waarover ik struikel, emotioneel vangnet in de ironische…