Alle inzendingen over nevelige waas

Nevelige waas bedekt de ochtend met natte dauw reeën lijken te zweven, vogels fluiten met ontzag bederf geeft mulle aarde in het bladrijke pad en tussen de bomen hangend op het vochtig gras, zo zacht legt de stilte een laagje rond de tederheid van de dag april toont haar laatste stuipen met reeds bekoorlijke lentekleuren en tussen…

Een nevelend waas voor mijn ogen Ik zie door een vliezig grijzige mist Loop struikelkrom half gebogen Botsend, als een blinde toerist Toch…Ik ken de weg, ik weet waarheen Hier naar links, dan naar voor Twee stappen om de tafel heen Ehhhh…. onder die plantenbak door Drie stap rechtuit tot bij de kast Trek de middenla open, zoek het hoekje Even…

Blauwe waas Lichtjes over het water Zuchten van de dag Die zijn adem uitblaast Nevelig verlangen Naar sluiers van de nacht Die stilletjes maar snel Het land behangen…

Onder de waas van vele tranen zag ik weer haar schoon gezicht Ik zag haar als in nevel gaan en raakte totaal uit mijn evenwicht Onder de waas van vele tranen schoven oude beelden voor mij Poogden mij in gister te wanen doch die waan was rap voorbij Onder de waas van vele tranen probeerde ik haar te overreden Ik zag haar de ogen opslaan…

~~~ sluiers sluiten zich rond mijn huid strelen steels de zachte glooiing van mijn deels verdoofde buik wazige beelden brengen langzaam de werkelijkheid weer tot leven, geven vol genade de wereld weer wat glans alleen de spiegel heeft nog twijfels en blikt nog even niet terug ~~~…

Als de zon is ondergegaan en de warmte verdwijnt en de maan opkomt, komt er een waas voor de horizon een waas in jouw gedachten jouw gedachten die afdwalen je ziet een waas, een waas in de stilte de stilte van het moment en de schemering van de avond een waas, een warmte die je nooit eerder voelde die de hoop doet opkomen…

Ik keek vanmorgen uit het raam en zag het gras van nevel wit. De wazige zon scheen door de bomen. De herfst is weer gekomen..... Wat zou deze dag me brengen gaan? Het waas zal langzaam gaan verdwijnen. En dan!....Gaat de zon weer helder schijnen!…

Een weg overgestoken De grens voor voorbij Nevel en waas Tot ik je hand voel Vingers verstrengeld Warmte en liefde Vooruit marcheren! Zoals soldaten naar hun veldslag Zoals doden naar hun graf Je geeft me de kracht Geen hel of vuur lijkt me onoverkomelijk Met jou dicht bij mij…

De grootste vrees van nevels en sluiers is de dans van een storm die het dode hout komt wegblazen Wij zijn veelal door een dwaze waas getemd doch blijven van binnen helder en ongeremd In schimmen soezen wij in onverwachte vertrekken in dampige dimensies totdat de onbeweeglijke dood transparant opstaat.…

De horizon ontwaakt in vroege stilte In een zachte waas van licht Langzaam vangt de zon de aarde Lichtbundels strepen vanuit de hemel De zachte dauwdruppels nevelen Geruisloos laten zij zich drogen Op het ritme van de warme zon Al het zwarte van de nacht lost op...…

Gesluierd ontwaakt de dag - zacht en half onzichtbaar - bewegingen dommelen nog laten duiven dagdromen De nevel verpakt in flarden de waarheid van deze morgen dempt genadig de gebeurtenissen die ik zo moeizaam verdraag De mist ontneemt mij het zicht op de gevolgen van de nacht ik erken de wijze waas als baas en slip dankbaar in deze dekmantel…

Grijze nevel vouwt wacht stil op een kale tak de wereld verdwijnt Verre vogelgeluiden sterven langzaam weg in grijze verte waar kale takken als donkere lijnen ongekende geheimen schrijven tegen verbleekte hemel. Het in stilte gehulde landschap wacht onder de mantel van rustende nevel.…

Zie hoe december veel avond heeft hoe onder een waas van nevel omfloerst licht wat schaduwen strooit over aangevroren glinstering van een wereld die nog nauwelijks zichtbaar is vertel me dan van witte winters met nog late zomerwarmte in je stem neem scherven mee van voorbije dingen en leg ze in een schrijn van herinneringen laat ons…

Rond Kerst hangt er een soort grote stille wolk Het is er voor en door het hele wereldvolk Het is geen mist of nevel of een witte waas Onzichtbaar krachtig hangt het als een stille Baas We kunnen dingen voelen, binnenkomen, stromen Niets hoeven we ervoor te doen of ervoor te laten niets geloven in wijzen uit het oosten of in sterren die over…

als in een waas zag ik je lachende ogen schaatsen van gezicht naar gezicht voelde ik je lichaam vlinderen tussen de mensen kinderen nog in de diepte van hun blik flarden van je stem hoorde ik wit miezeren in de mist van mijn gemijmer en rimpeling van volk suisde door jouw fladder als wollen pluizen op rijm zo kwam ik je tegen…

Woede, ziedende ziel, verloren in hartstocht, Een niet te temmen rode waas, Verloren in het verloren zijn, Woede, traan.…

In mist en achter een waas gezicht schemeren slaapschaduwen waar blauwe wilgen de wacht houden langs de oever van de avond. Langzaam rolt een dromerige stilte haar deken over het bedroefde woud. Tezamen met een koele wind rilt ze in de nevel van het dal. Een zwarte vogel tuurt in de diepte van de nacht, verscherpt zijn blik.…

er dreef een lied over de Maas, heel even zweefden spiegelend de klanken van een oud carillon afscheid, een rode zon, hij liet de avond als zijn bruid in witte nevels hullen zulk een schoonheid in te vullen op de oude, trage Maas de vette waas van zomerhitte was al snel vergeten door mijn mobiele telefoon sprak het geweten van een eindeloos…

De bleke nevels omhullen de waterlijn grijsgrauw ademend…

In nevelen gehuld, het landschap, elke stap die ik zet verdwijnt weer, waar ik was zie je mij niet meer, bang voor één enkele misstap. Langzaam vorderen, meer kan ik niet, geen herkenbaar punt om me heen, angst omsluit mij van kop tot teen, niemand die mijn worging ziet. Het einde lijkt plots heel nabij, de strijd bijna gestreden.…

Wie was het die ik daar tegen kwam een lichaam zwevend betrad mijn pad akkoorden die ik nog nimmer hoorde beroerde mijn gepijnigd hart Mijn armen omsloten een omhulsel ik voelde de zachtheid van het bestaan tedere handen streelden mijn wangen glimlachend ben ik meegegaan…

Tussen de nevels verscholen donkere schaduwen. Die als de nevel weer verdwijnt herrijzen als grote reuzen. Bergen die reiken naar de sterren en maan.…

Nevel en mist mysterieus gezicht langzaam zweeft het boven de aarde als een zeepbel spat het uiteen het blijft een wonderlijk fenomeen de zon laat dit sprookje verdwijnen die wil vandaag ongehinderd schijnen.…

De nevelen van het verleden sluiten mij in met een diepe zucht als in een trance staar ik naar een grijze muur die voor mij ligt als ik omkijk zie ik nog flarden van een blauwe lucht wederom ben ik voor het nostalgische gevoel gezwicht de nevels hebben mij nu volledig ingesloten de hunkering naar vroeger is nu in alle staten een weemoedige…

Ze hangen besluiteloos rond in een doorleefde nevel van verzwaarde hemel en gecondenseerde klei. Zo ruikt een grijze waas van koude huid en klamme steen, van onzichtbare koeien in de wei. Een afdronk van gebluste turf, een hint van verbrand hout of bruinkool uit vervlogen dagen.…

ik deed de gordijnen toe en daar stond je dan mistig hemellichaam zo alleen zo wit en vol zo krachtig verscholen achter een witte waas van gordijnen schreeuwde je om aandacht zonder waas... maar de waas zat voor mijn ogen ik staarde door mijn mistige herinneringen heen en vond jou terug, mijn hemellichaam…

De nevel gaat niet weg, ze ligt omsloten in een waas van ijle lucht die nu en dan weer vlucht naar stil verlangen van horizon tot horizon. Als ik dan aan de kim mijn onvermogen zie, vlieg ik op vleugels van de adelaar, de toekomst tegemoet zonder vrees.…

Geef die laatste ster ruimte eer de ochtend de warme nacht verlaat en jij lichtvoetig in opkomende nevel verdwijnt ademloos probeert jouw schaduw je te bereiken helaas is elke pas een stap te laat in tijd waas mist reeds gelopen uren waar dauw het vochtige gras laat glanzen met kleine parels geregen aan een lang ontluikend snoer keelt…

Het gevoel is er niet meer Liefde en afkeer bestaan nog wel Maar worden niet meer herkend, Alles oogt vlak en gevoelloos Donkere wolken jagen door het brein, Slechts een spaarzame lichtstraal Brengt nog wat verlichting En dan vanuit het niets Staat er een woord op, Ik herken een woord van trouw, Van mensenkind ik hou van jou…

het bonkt springt op in zilverkleurig waas valt neer blijft even stil en kabbelt langzaam terug bereidt zich voor op weer een sprong in zilverkleurig waas ik zie de eeuwigheid vanmiddag kwart voor vier…