Alle inzendingen over onbenoembaar

hoeveel vijanden heb je nodig op de dag dat de wereld in enkele rake minuten onbenoembaar eenvoudig zou zijn?…

gaandeweg verzacht de rijpe zon het land in vloeiend avondrood verwoordt de einder wat onbenoembaar is vouwen mijn handen zich tot heilzaam gebed…

gillen schreeuwen vloeken bloed aan alle kanten smurrie onbenoembaar pijn pijn er komt geen eind aan weer scheeuwen kleiner daar is hij of zij maar wat kan mij dat verdommen ik ben moeder MOEDER…

Als een windhoos verwaaien emoties moeiteloos over een zacht glooiend landschap In kalme handen weten koude wangen zich geborgen voor latere tranengloed Wat in het ongewisse blijft zijn de bouwstenen van het eigen zijn de diepere roerselen ontsproten aan dat wat niet gekend wordt Het onbenoembare zelf trekt aan als een magneet…

Het stormt, gaat te keer, Uit onheilspellend donkere wolken Daalt onzichtbare neerslag O zo pijnlijk in dit Zielenlandschap neer - Wat er in mij omgaat Dat ben ikzelf niet, Dat zijn onbenoembare kanalen Die ontembaar in mijzelf Rond willen dwalen…

op het blinde linnen werd de lucht donker van zwart glanzende vogels hun luidruchtig ruziënd gekwetter stopte abrupt toen de wind veranderde in een zandstorm die het stof de lucht in slingerde de volgende dag zou hij het doek spannen en het onbenoembare verbeelden…

Hij wou het leven ontraadselen, benoembaar maken, wat onbenoembaar was, zonder de dans te ontspringen.…

De eindeherfst kleuren zie ik ook zo graag, dat niet echt bruin, of rood, maar onbenoembaar kleur. Of voorjaar vroeg met nog niet zichbaar groen dat er toch echt wel is. Al wat niet helder is, eenduidig, al te zeer begrensd, laat ruimte aan wat zou kunnen zijn.…

in de droom een school donkere ruggen onbenoembaar springvloedbestendig paviljoen in badplaatsstijl geweldig toch?…

zij wiste de tranen van haar gezicht maar de beddingen bleven vochtig in onbenoembaar verdriet haar treurnis in dit lied gold niet de dingen van de dag maar meer de stappen die anderen in overmoed namen zij was tevreden met de tuin en een kleine stapel vee alleen hij wilde meer de stad en verder weg voor echte mannenzaken…

Onder de knoet van het systeem zien wij de meeste dingen ruim de trage voet klimt uit het leem ons bindmiddel uit karig kruim onbenoembaar samen voelen waar splinters hechten tot geheel vechten voor wat wij bedoelen met ons herwonnen leeuwendeel in alle zones van de tijd zal de liefde overleven die levensangst verruilt voor spijt van…

ik heb ze zien lopen in het licht van weten hoe ze eruit zagen ben ik in pure verbazing vergeten lichtende vormen kleurrijk in voortdurend bewegen kon hun warme empathie voelen zonder angst over hun bedoelen zij openden dimensies die ik nog nooit had gezien onbenoembaar in woorden maar alles voelde zo eigen ik speelde…

Ze stond wat kleintjes onderaan mijn treden Waarop een jongerenkoor oude gebeden In kerklatijn voor mij stond uit te voeren Zij zag, als ik, hoe vele kralensnoeren Door niet te tellen mensenvingers gleden Hoe zij eeuwenlang het geloof beleden Aanwezigheid van heiligheid ervoeren Van Iets dat groot en onbenoembaar was Hen klein, nietig en…

ik ben klaar met jou vergelijkenderwijs te duiden met alle schoonheid emoties en het altijd de allerbeste en slimste te zijn jij bent gewoon een griet met allerlei onhebbelijkheden wat je in mij ziet en ik in jou daar raken wij nooit over uitgepraat of verzwijgen het het is het onbenoembare niet aan te duiden manco dat wat…

Onzichtbaar zijn in de berg van middelmatigheid En toch die bijna sacrosancte drang dichter te zijn De onbenoembare dingen willen vangen in een dodelijke strik Zwarte merktekens krassen op muren van beton Een Medka getekend tussen de werelden De liefde blijven oefenen met potlood en een beetje gum Droeve woorden dopen in…

oudjaar schilderij met blanke matte lak afgedekt nog wat klein herstel in vorm en kleur voor de fine fleur van het gebeuren leven is nooit zwart wit maar waaiert mee in een situatief bewegen dat schilderen maakt je deel van een bestaan waarvan nooit alle deuren open gaan er is nogal wat grijs in sommige maanden waarvan het onbenoembare…

robuuste kerk tekenen zich scherp af tegen het volle maanlicht de klokken mompelen koperkleurig, hun gebronsde klanken klinken dof, diep en wijds over stil land elk van hun klanken markeert scherp en helder de grenzen van deze eindeloze stilte, de stilte van de diepe midwinter, van verlangen naar zachte voetstappen, dat stille hunkeren, onbenoembaar…

druipen langs ineengevlochten haarstrengen van een voorovergebogen hoofd Haar bibberige handen steunen gekromd een vergeten aangezicht waarin ogen zich bewegen naar een zonovergoten licht bestaan zoals een pas ontknopte doodsbloem verzinkend in een nieuw leven straalt zij nog over op haar geliefde (in een bespiegeling) Dan, in onbenoembare…

Mann'tje, onbenoemelijk van wanbegrip En zwaklijk voelen, kerel haast te deerlijk Van gans geen mens zijn.…

Het onzichtbare gelaat van het onbenoembare begrip dat in de natuur schuil gaat komt over een zwaar bevochten lip En als het gezegd wordt klinkt het als stom gerommel uit een wijze mond stort het naar omlaag als gestommel Want waar brandt het uiterste licht dan?…

En je staart en je staart door je tranenvloed heen naar waar een vleugelpaar in het onbenoembare verdween. ------------------------- uit: 'Hotel Eden', 2013.…

Liefste, het ging om dat wat we samen deelden omdat wat we samen streelden in de ziel Jij liep de berg altijd weer op talloze keren nadat je door iets dat onbenoembaar was iedere keer weer hard naar beneden viel Door iets dat ik diep van binnen niet wilde weten als je weer naar die plek ging waar je opgevangen werd, het was mijn falen…

gezicht het zwarte haar, dat in vlammetjes geknipt het voorhoofd ampel dekt de ogen met zwart omlijnd oren klein en fijn, doorzichtig haast "Lipstick" zegt ze, draait open zet haar lippen aan met rood en ziet me vragend aan "Mooi bordeaux" denk ik glimlach de wangen rond Het puntje van haar tong schiet er even uit wij schatten wat onbenoembaar…

Woorden dansen vrij stilte vult de lege ruimte daar groeit wat je zoekt Poëzie is adem van onbenoembare, een blik die zich verdiept in het ongrijpbare. Taal die niet naar definitie zoekt maar die zich vervlecht met tijd en het moment waar woorden zich pas echt laten zien als je stopt met zoeken.…

K., archivaris van het onbenoembare…

Wie haar breekt, raakt de leegte van zijn eigen ziel; wie haar bemint, geneest iets oud en onbenoembaar.…

ik blijf kijken in de bodemloze leegte van de dagen en van de nachten en zal moeten aanvaarden dat ik mijn geluiden nodig heb mijn woorden om de rust te bewaren met klem op toon en stijl en als ‘t moet de klanken de kleuren en de grove streken en zinnen op ‘t onbenoembare hopen op de verlossing van akkoorden en gedeelde gevoelens in ritmes…

de zee vertelt van zoveel maar vooral van het doorzichtig vliegen van het onbenoembare en het raakbare dat alle liefde in zich draagt en meer dan dat het meest vervullende - meeslepende - haast onbereikbare het grootse - slechts te bevatten door hen die aangeraakt werden in diepten en hoogten hoger en onstuimiger dan de golven…