Netgedichten

netgedicht (nr. 87.625):

Ergens hier ver vandaan

Zout op mijn huid blijft
de zee weet wat ik vergat
ik luister stil mee

Het eiland ligt niet op de
kaart, maar onder mijn oogleden. Elke
golf die tegen de rotsen slaat is een echo van verlangen -
naar stilte die je bewaart als een schelp tegen je hart, tikkend op herinnering.

Ik wandel de grens af tussen
zand en zee, waar zwijgende horizon ademt
als een dromer die weigert te ontwaken. De lucht is te groot
om vast te houden, maar elk kleurverloop trilt na in de dunste lagen van mijn huid.

Een vogel cirkelt boven mij, traag
en doelgericht, alsof hij iets weet wat ik diep in mij
vergeten ben. Het eiland spreekt in tekens die zich niet laten verklaren -
een scheef gegroeide boom, een druppel hars, een zachte waarschuwing op mijn huid.

’s Nachts ligt het eiland als een
gedachte onder de volle maan, zacht in contouren,
maar met een rand van oud besef. Ik lig wakker in een hut van bamboe,
waar ik adem: de geur van zout, van hout, van iets dat zich niet laat benoemen maar blijft.