Alle inzendingen over onhaalbaar

Laat het nu maar los je kunt niet veranderen wat onhaalbaar is…

wat kon ons gebeuren ons huis was van staal totdat we in een hemeltergende explosie van vuur in het hiernamaals verdwenen de Walkuren zij lieten ons links liggen hun zilverkleurige vleugels schitterden vervaarlijk het Walhalla: alleen weggelegd voor de ware held piepschuim-rotsen lichtten dreigend op…

Tussen smaragd en gulden druppels Neerkomend uit verloren liefde Uit een ver verleden In verdrietig heden Voelt de zachtheid van jouw hand Aan als de zoen uit de relatie toen Glimmend glanzend van verliefde tranen Zou ik hem opnieuw willen zoenen Scherend door de lucht, zwoegend over land De zee achter mij grijp ik naar je hand Het weggestopt…

Vechten moet ik, vechten zal ik Strevend naar een onhaalbaar ideaal Spreken moet ik, spreken zal ik Ik hoop om gehoord te worden Hopen blijf ik Mijn daden spreken voor zich Zij vloeien uit mijn doel, zij vloeien uit mijn geweten Rechten heb ik, plichten heb ik Zolang ik leef, ik zweer bij God Ik zal vechten totdat er vrede komt…

Het onhaalbare. Het grenzeloze. Het bandeloze. Het onzeglijke. Het normloze. Het ontelbare. Het oeverloze. Het zelveloze. Het zedeloze. Het radeloze. Het redeloze. Het peilloze. Het zinloze. Vrijheid. Het paradoxale. Bron van Angst. Bron van Moed.…

ik geef je te eten toch blijf je vol honger te drinken maar dorstig zoek je aldoor in diepe putten als de ziel en het lijf naakt zijn geschuurd doet iedere bevruchting zeer het spiegelt de liefde als onhaalbaar maar is ook vaak vertekend door verwachting alleen zijn wil zeggen: ik ben de brug naar buiten kent dan…

waarom is een doodgeboren woord geschreven in een zucht naar onhaalbaar verlangen indien het bestaan ongevraagd mijn hart doorboort en denken in dwang lijkt gevangen oh natuurlijk zijn er gedachten welke de rede van nature achten en spreekt een woord over wederopstanding en verwachten * we vullen echter leegte met…

ik wilde woorden schrijven tekens van de taal eenvoudig als gras lichte woorden hebben hun eigen leven zijn uit de ziel ontsnapt sober en sereen ingetogen kleuren op het schrijverspalet lagen strijken fragiel penselen op wit papier schitterend transparant jij pakte het schildersmes zei dat eenvoudig als gras onhaalbaar maar…

intens gloeit en loeit het vuur van verlangen in het naderen zonder dichterbij te kunnen komen in afstand gevangen waar samen het onhaalbare eindpunt van rekken en versmelten is zelfs de vlammen reiken hoger in dieper verlangen hun zwepen zijn de pijn van nooit verenigd zijn daar waar losbandigheid tot het laatste gaatje…

ik kan niet denken, totaal verdoofd staar ik wezenloos voor mij uit: een diepe zucht ontsnapt mijn mond, ongedurig kijk ik wat rond, dwarrel gedachteloos door de lucht, in beweging kom ik niet: overmand door een onpeilbaar verdriet, om een geliefde, die het leven liet, waar het ooit vandaan is gekomen; het leven zelf bestaat louter uit onhaalbare…

Die oplossingen onhaalbaar achten. Die onoplosbare problemen zoeken, die optimisten kunnen oplossen, of dat moedig trachten te doen. Van die dingen, ja. Van die dingen. En wel hierom.…

- en ik creëer - zelfs perfectie beseft zijn kwetsbaarheid cirkelend in verlangen naar onhaalbare doelen vluchtige inspiratie bindt zich aan zuurstof ik teken met gebroken schrijfgerei explosies in schetsen van imperfectie tijdloze secondes verzinken in diepgang mijn tegelvloer vervormt perspectief ik kan slechts vallen in zwaarteloosheid…

als het leven mij inhaalt door stervende pijnen als mijn vreugde slechts loopt langs zeldzame lijnen indien verwachting en hoop het afleggen tegen wat onhaalbaar is dan sta ik zo alleen weet niet meer wat te doen mijn hart verstart tot steen ik had zo graag naar anderen willen bloeien meer dan mij werd gegund in een tuin vol…

bij de oerknal (dat was me er eentje) denk je aan iets als een vuurwerkshow maar er was niets te zien en even weinig was er te horen het moet geweest zijn als een plotselinge onhoorbare en onzichtbare uitdijing van niets inmiddels staan we er met onze verrekijkersoren bovenop en hoe meer we er van zienhoren reiken we naar het onhaalbare…

Zwart omrand en beeld versterkend Groen als de druk op de onhaalbare onaantastbare bodem van willekeurig welke oceaan Rood als een draad door de passie en de haat op de spotters, spuiers en ander kruipend addergebroed Bruin als een streep door het golvende leven van vervallen boerderijen en verdroogde oogsten onder een genadeloze zon…

Lijkt ver weg Wel gezien, toch onhaalbaar Brengt duistere gedachten licht Dieptepunten brengen verlangen Naar het punt dat verlicht Mooie zonsondergang Gratis advies; geniet ervan Verzacht de gevreesde ondergang Vanwaar toch zo bang Voor onzekerheid die net zo vaststaat Als de ondergaande zon Het feit is hij zal onder blijven gaan…

Zelfs "vrij parkeren" is onhaalbaar geworden in de parkeergarage, waar verblijven meer kost dan een retourtje stad.…

Een onhaalbare zege blijft bestaan, is een stralende ster in het verschiet, wacht tot het aardse zwoegen heeft afgedaan.…

Angst dat anderen die onhaalbaar en onbetaalbaar zullen maken. Angst voor vreemden en barbaren. Die schrik is niet onbegrijpelijk en ook niet onterecht. Evenmin is ze onomkeerbaar. Als zelfs de meest getalenteerde, de meest gezagvolle man van het land niet de moeite neemt of het lef heeft om die angst te lijf te gaan.…

weer een raadsel opgelost, na de klok verzetten blijkt de tijd onhaalbaar, zijn race is niet te stoppen heb de tijd omgekocht zijn wijzers opgepoetst, hem mijn lichaam laten verouderen doch de tijd heeft louter lak aan het verlateren van jong en oud ik voedde de tijd met de controverse in zijn voordeel te laten gedijen, in de hoop…

wel te ruste de dag is volbracht geef me over aan het onbewuste of het zoete van Orpheus' macht wat was het vandaag weer denken denken en denken aan alles en iedereen aandacht schenken die men zo zeer verwacht of liep ik mezelf achterna wilde zovelen verlichten verenigen wat onhaalbaar is aan hen die turen achter de begonia's bevrijdende…

Antwoorden en vragen, een verschuivende waarheidszin, afkomst en geaardheid als terugkerend onderwerp de uitkomst niet in het geding spannen alleen de doden hun vermoeide paarden uit elke onhaalbare hindernis in de barrage van de tijd wordt ervaren als gemis waarin schaduwen bleker worden, rekken zich uit in een eindeloze reis…

om reikhalzend naar uit te zien, want angst en pijn waren reeds ontgonnen tot fragmenten die nimmer meer waren te helen laat staan de groei te stoppen doch ook dit verging in de armen van het gebed waar ik al tijden op had gehoopt, leeg gebladerde tijdschriften gaven haar geen eeuwige illusie dat haar onwetende spel ging leiden tot het onhaalbare…