Alle inzendingen over rusteloze wereld

en in het donkere bos keek zij haar ogen uit haar rok en uit haar hoofd op haar rug en uit haar blote voetjes er was heel veel overal boven overal beneden en dan ook nog om haar heen zoveel dat het woord slapen zoekgeraakt was en zonder dat woord geen rust nergens...…

ik was kind in de wereld van gisteren in onbegrensde tijd gedreven door het rommelig ritme van rusteloze verlangens turbulent tuimelend over abrupt afgebroken woorden en wiebelende tanden ik was kind in de wereld van gisteren in onbegrensde tijd…

Wat een pracht. Wat een praal. De natuur komt naar ons toe. Neemt bezit van iedere tuin. Dichters komen ogen tekort. Maar al had ik er maar één. Merels zingen het hoogste lied. En ik? Ik spits mijn oren. Reizigers zijn naar elders onderweg. Reis van hier naar hier! In eigen huis en tuin, en nergens anders, voelen vermoeide reizigers zich…

het tomeloze water tilt de jongen op maakt hem los van de grond in de verte ziet hij zijn slaapkamerraam in miniatuur de man kijkt uit over het rusteloze water dat hem eens bevrijdde hij ziet door zijn enige raam naar de wereld een zeilboot zo klein zo ver weg…

Rusteloze arme ziel ik moet je soms verdoven Blijf ondanks alles toch in het goede geloven Rusteloze ziel al wordt je door ieder benijd Ik weet wel beter door mij wordt je bevrijd....…

Zwerven naar ginds, Dolen naar her En ben je er Dan weer verlangen Naar daar – Rusteloze geest…

Niets op de wereld heeft zoveel kracht, als 'iets' waarvoor de tijd rijp.…

de wereld tegemoet treedt met onschuldige verwondering…

hoe jij de wereld tegemoet treedt met onschuldige bewondering…

Koolzaad teken ik tegen de weerschijn van de aarde als eenzaam geel in ’t zand ontkiemde in een grijze toplaag die eeuwenlang geconserveerd lag in het metersdiepe donker gekanteld en gekeerd draagt deze rusteloze grond de zonzij van een natte lente een solitaire plant als brandstof van een vreugdevol moment…

Ik stel mij geen vragen meer, aan de rusteloze muzen die ik dien, ik denk niet dat ze mooi of aardig zijn als ze niets meer in mij zien en weet ik ook niet wat zij willen, - trouweloze makkers, om mij in hun val te lokken -, om bij het wakker worden te zijn vertrokken.…

Op de snaren van het tijdsbeeld, vibreert de rusteloze waarheid. Kinderen weven hun dromen, waarover vele mensen lopen. Religie wentelt zich in tranen, haalt netten op, mazen ruim gemeten. Geluk op steen gewet, tot messen achter prikkeldraad tot lappenpoppen gesneden.…

Kus de vlam van mijn rusteloze hart... Omhels het vuur van mijn innig verlangen... Voel de hitte van mijn brandende liefde...…

wat weten we nog van varen op oceanen van bloed de rusteloze blinde wind en onstuimige regens van werelden die anders buigen wat weten we nog van dingen die glanzen maar binnenin duisternis bewaren wat weten we nog van een ochtend luierend in de rozenstruik van een kersentak die aan het raam klopt de trage wind die vluchtig een…

vijftig delen Als dichtend schrijver op de rand van waan Zijn dandyisme kon dat nauw verhelen Het rusteloze van zijn reisbestaan…

Rusteloze onmacht jaagt me de muren op in de kooi van stilte en eenzaamheid die me omwalt. De enige vluchtweg die me overblijft zijn de vleugels van de dood.…

mijn rusteloze opgejaagde kinderhart sloot haar kamers het kan niet in me aarden niet bij mij landen mijn thuisloos zwervend hart op de donkerste onvindbare plek…

Langzaam daal ik af in de diepte Van mijn rusteloze en zwarte ziel. Een uitweg zoekend naar de zon Verduisterd door mijn sombere gedachten. Strak staar ik voor mij uit Onbenaderbaar voor iedereen. Liefde komt niet binnen, Liefde geven kan ik niet.…

Mevrouw paling glijdt over de modderbodem voelt kriebels in haar buik de vaart waarin ze woont geeft benauwenis oevers komen op haar af ontspruitend liefdesverlangen jaagt de rusteloze aal naar onbekende verte waar in eindeloos water wijder dan de wereld vele minnaars wachten eens het heftige spel met haar mogen uitvoeren verder steeds…

als de stilte in hem aanwaait hij raakt los van de wereld alles ademt afscheid ze tilt hem op uit de wieg van aardse pijnen bedroefd wikkelt ze zijn lichaam in vleugels van wol…

Voor de rusteloze Nederlandnomade Of voor als je niet wilt zeggen waar je woont Wordt binnenkort veel belbegrip getoond 085 heet die barricade Voor het richtingloze volk dat wordt gezocht Want zij hebben Dan Brown nog niet gekocht…

Vervlogen lijken ze dichtbij maar toch ver weg Laten soms als kleine gunst fracties los uit hun archieven De rusteloze zoeker koestert ze als schatten in het kleine museum der herinneringen…

stuurloos overgeleverd aan de rusteloze stroom die schepen meevoert als luciferhoutjes houdt oerdrift huis meedogenloos de kracht welke vernietiging dirigeert 'n waar geworden nachtmerrie…

rusteloze ogen onthullen een onrustige ziel herinneringen, nooit losgelaten al die slapeloze nachten ….niet te tellen treuren om een jeugd, nooit gehad weet ze nauwelijks te overleven ze is nog steeds verbijsterd…

Dynamisch de wereld buiten mijn bed met ontluistering in mijn hoofd, stilstand in rusteloze gedachten. In de verte slagen van een klok die mij oorverdovend luid wekken: uren die om zinnige invulling vragen, antwoorden die stomweg uitblijven. In alle volheid ervaar ik in leegte iets dat ik God noem.…

dat alles louter lucht is, slechts het najagen van wind, lees ik in ruisende woorden van een wijsgeer die bevlogen waarheid spreekt sla de bijbel nederig dicht, sluit de oude Prediker in mijn rusteloze ziel…

vanuit ravijnen van herinnering zweven verwarde dromenflarden door de rusteloze nacht herhalen vergeten verhalen de beelden vertrouwd maar hun taal onbekend gevangen in geheugengangen speurend naar een medium een weg naar buiten…

jouw stem wiegt mij in de schoot van de maan waan ik me veilig schommelend op de tonen vlei ik me dichter spelen sterren tikkertje in deze rusteloze nacht waar donkerte het wint tot de muziek wegsterft…

Aandacht voor het rusteloze is het dispuut om zwaar gekleurde romantiek, dwingt het schip richting pier vervalt door symmetrie of harmonie in achteloze stroming.…

naamloos lig je in dit vers gedolven graf omringd door buren die ook niet meer de jongste waren danst een verscheidenheid aan bomen gestadig op de rusteloze wind knikken geurende coniferen je lieflijk toe vogels zingen de toekomst tegemoet…