Alle inzendingen over schemeruur

De avond keert terug naar oude waarden, de kikkers blaten in hun glorieuze vuur, geen tijd voor vroege nachtegalen, waarin de hazen ruimer ademhalen, het schemeruur verzamelt de uilen en geluiden op de zachte treden van de nacht, de wind verlegt z’n schreden in de vertrouwde zomen van z’n rijke vacht.…

in dit schemeruur daalt gratie uit de hemel witte kraanvogels…

twee oogverblindende lippen houden me in de hitte van de branding in 't schemeruur vuur vast…

ze was een ouwe doos nog goed betimmerd de inhoud van de doos had ze eigentijds gehouden bij voorkeur opereerde ze in het milde schemeruur met sotto voce teksten onder bevlogen handen een slimme meid is op haar einde naar behoren voorbereid…

onder de bomen is het droger daar buigt het gras niet, naast de regen wordt maar weinig nat en loopt de hond niet zo te trekken even staan, even nog ademen zuiverend verlaat de avond thans de dag tot ver in schemeruren leeft de herfst hij laat het water langzaam rijpen op het laatst dat zomerblad…

Nu is weer een ander duren in de plooien van een tijd met vroege schemeruren en dakloze bomen in hun houterige pose ben ik weer gevangen in een vreemd verdriet om dat achterlaten van wie of wat ooit kwam of ging in vreemde traagheid sluit ik ramen en deuren de avond kijkt me aan met koolzwarte ogen ik moet met het donker de herfst weer…

doodmoe zwerf je kermend langs desolate straten van ongekend geluk stokoud lijk je gekrast, gebroken geen mens meer maar een lijkje wie weet weent je besmeurde einder loos als hij ziet dat je gekrompen liefde toch beschut tegen ijs koude regen in je ingehouden klacht sterker dan steen stut je schouder toch je tere kind in dit schemeruur…

Zongekleurd en uitgewaaid lig ik naast je in het zand Ik lik de pekel van je lippen en kus de hemel in je ogen Volg met mijn vinger het lijntje naast je mond Snuif de zee op uit je haar en bewaar haar in mijn bloed dat deint gelijk de golven Ik vang de tijd als met zachte tred het schemeruur nadert Dan vluchten we samen tot daar…

Dat lome, luie licht ronddwalend in schemeruren waarin honden van rondom de nacht aanblaffen de dagwarmte zich rept naar de onvindbare slaapstede en een vroege ster binnensluipt Juist dat late licht vindt - zonder enig zoeken - achter uitdovende dagdromen en in de onkuise hoeken van mijn zevenkantige cirkel steeds de verborgen weelde…

jij hebt dat herfstige in vale kleuren de volle zomertinten verschralen naar het grijs intense van een verre horizon je lach trotseert de elementen en is de lage zon al gepasseerd je pas mist het joyeuze voorzichtig stappend op het nevelige pad nog oogsten lange schemeruren de laatste kleur van het seizoen maar winter kraakt…

het wond’re kunstwerk der natuur verraadt een ware meesterhand een witte lelie, rein en puur bloeit zomaar aan de waterkant een merel in het schemeruur die fluit als vrolijk afgezant het wond’re kunstwerk der natuur verraadt een ware meesterhand de lucht van hemelsblauw azuur de zon, de schelpen op het strand een mensenkind in Nederland…

spiegelruiten etaleren averechts mutsen, wanten, gezichten achterin vooraan de uitverkoop, één- tweemaal minder dan gewoon er lopen mensen langs de ruggelingse kant ze kijken mee vooruit, oneindig in de straten waar nog immer winter kleeft voet voor voet verkoopt de dag haar kuren als we samenkomen droomt een avontuur zijn eerste schemeruur…

op de valreep van de herfst luistert elke vrucht voor vogels nauw ze gaan als gauwdieven verzamelend, totdat het grauw van deze tijd verspreid het rijpe fruit inhaalt de dag sluit eerder, nu het meerdere verscheiden onzer zon vanachter grijsheid naar omlaag schijnt daar verdwijnt het schemeruur in als het meezit, rode wolken als de…

Ik ben heel zwart, ik ben de bange held Van zoveel mug-doorgonsde schemeruren. Maar overdag dan hang ik aan de schuren, Lijkbleek, in al mijn lijkkleren gespeld. Lang slaap ik zo, tegen de kilste muren, de kop omlaag, de tenen kromgekneld; Door alles, zelfs door het bazuingeweld Van 't laatste oordeel zal mijn slaap heenduren.…

Gezang en orgel zwijgen, De laatste stap galmt heen… Zij zit nog stil te dromen, In ’t schemeruur alleen.…

zomerzon die zich traag ontvouwt aan de vage horizon kleurt het leeg zwart van een schaduwloos, de nacht; een onhoorbaar smart als bloeit de rode roos alsof doornloos dankbaar onder een vochtig deken van dauw ochtendklaar over de wind haar streken vinden wij geluiden van de zingende natuur gestuwd vanuit het zuiden opstaand in het schemeruur…

Kom spoedig met ons leven, met ons wuiven de zwanen toe, klassiek, in 't schemeruur. Kom voelen hoe de zorgen vàn u schuiven, met de allerlaatste zucht naar 't Avontuur.…

Schimmen verdwijnen in het schemeruur van de dood, ze staren ons aan, veel eerder en verder dan we begrijpen, als het boek wordt gesloten over de klopjacht naar het ware bestaan, ontsproten in onze geest, te berusten in haar reis dicht bij mij vandaan.…

Zoals de Selfkicker in 't uur der hoogste nood tegen een muur verscholen in zijn schemeruur de weg omhoog vond met zijn "VUUR!" zo vlamt Tom voort, op wilskracht puur, waanzin laaiend als een vuur in helse vaart, als derwishkuur... ...zijn solojacht van tempoduur vermorzelt tijd tot hier en nu...…

O kon ik nog eens horen Dat lied in 't schemeruur, En vaders schoon vertelsel. Bij 't vrolijk knappend vuur. Die beelden uit dat zoet verleden, Wat blijven zij mij bij!…

Schimmen verdwijnen in het schemeruur van de dood, ze staren ons aan, veel eerder en verder dan we kunnen begrijpen als het boek gesloten wordt over de klopjacht naar een waar bestaan, ontsproten in de geest en ontdaan van alle franje in de teksten. “Voor een mens die we moesten loslaten“…

Fluit er een merel ten hemel schreiend mooi in China terwijl ik niet in China ben; heeft naar verluidt men hier ter stede merels ook gehoord in het blauwe schemeruur van 3 Februarij 1603; zal, naar verwacht mag over zes weken, in mijn tuin hun lied weer klinken; stel dat ik al op weg zal zijn gegaan, naar China, of het onbekende voorbij…

Gevangen in het web van tijd en pijn, elk beeld van jou zo scherp, zo onverwacht, verlies ik me in wat we ooit mochten zijn, in 't schemeruur tussen de dag en nacht. Het hart, getekend door een diepe kerf, vindt geen rust in de schaduw van de maan, het fluistert nog jouw naam bij elk gezwerf, verlangend naar een tijd die is vergaan.…

Wanneer de ketel In 't schemeruur Zacht staat te zingen Op 't glimmend vuur, Dan zweeft de mijm'ring Mij door de geest En 't stil herdenken Wat is geweest. Verdwenen beelden Zie 'k voor mij staan, En 'k hoor nog stappen, Die niet meer gaan. 'k Verneem nog stemmen, Al jaren stom, Ik zie mijn doden Nog eens weerom.…

Schimmen verdwijnen in het schemeruur van de dood, ze staren ons aan, veel eerder en verder dan we ooit begrijpen, als het boek wordt gesloten over de klopjacht naar het ware bestaan, ontsproten in onze geesten.…

Avonden keren terug naar oude waarden, de kikkers blaten in hun glorieuze uur, waarin ook de hazen ruimer ademhalen,het schemeruur verzamelt uilen,hun geroep op de zachtste treden van de nacht, de wind verlegt haar schreden in de trouwste tonen in de smetteloze vacht van veulens bij een waterbak koppen bij elkaar, ogen kool getint…

De avonden keren terug naar oude waarden, kikkers paren in hun glorieuze uur, te vroeg voor nachtegalen waarin de hazen ruimer ademhalen, in dit schemeruur verzamelen uilen spitste geluiden in de zachtste en zoetste treden van de nacht, de wind verlegt de schreden in zijn de fluwelen mantel bezielt door zijn omfloerste macht.…

Onze schimmen verdwijnen in het schemeruur van avondrood, heel fragiel die ons even een moment van stilte bood, gaat dieper dan we zullen begrijpen, wordt begrip uit nood geboren in de memoires van het ware bestaan, ontsproten uit de lelies van onze geesten, gebroken kleuren niet ver van ons vandaan.…

Onze schimmen verdwijnen in het schemeruur van avondrood, heel fragiel die ons dat moment van stilte bood, gaat dieper dan we zullen begrijpen wordt begrip uit nood geboren in de memoires van het ware bestaan, ontsproten uit de lelies van onze geesten, in alle kleuren niet ver van ons vandaan.…

Als knaap placht ik in 't schemeruur Aanvang der zomernachten, Voor 't raam te zitten in getuur En onbeschrijflijk wachten. Een voetstap klonk; dat ogenblik Dook mijn bezinning onder, Diep in een vloed van zoete schrik Om 't zich vervullend wonder.…