Alle inzendingen over slagader

ik zoek de slag in de ader een gekrulde vinger haakt naar die regelmaat ja, nee, ja gedempt door huid hij sluipt over de pols als een worm die stuipt over de muis van jouw hand hij duikt op aan de weke kant van jouw arm stuwend langs de strot van kin naar kaak naar slaap bolt hij over bot liever leg ik hem dieper bloot in het…

Lief verwijder mijn slagader zodat ik terug kan zwemmen naar mijn hart.…

Vanuit de stilte plots ervaren hoe alles met alles verbonden is, langs de slagaders van de liefde, de glans van leven en gloed. Zo is het goed, al duurt het maar even.…

Bij wie geluk had lukte dat met één vlijmscherpe slag, waardoor het hoofd met slagader en al weer aangesloten worden kon. Dan leefde men weer door maar nooit meer onbevangen als daarvoor. Jij was de baas daar. Duider, durfal, directeur. ---------------------------- uit: 'Het vrolijkt', 2008.…

je bent een levende kustlijn in wording een landschap waarin je kunt verdwijnen weggeblazen onder zand achter watermuren een rode slagader op de wegenkaart aanjager van onvoorspelbare vuren je wijst de afwijzing zijn grens je bent een verhaal in wording…

hier had een bos kunnen groeien gewoon, op het slagaderlijke veld het had gekund er had een beuk kunnen staan een berk geen klaprozen op hellend vlak er had een vogel kunnen vliegen in lucht vervuld van aarde alsof geen zwaartekracht bestond de sleet van korrelig stof heeft huid en kruid omwoeld er had nog een hart kunnen slaan…

je aanraking vloeit mij aan als een tsunami van geluk pluk de wierook uit mijn kelk zodat de geuren opfleuren voor het raam van je heerlijke naam je vloeit mij aan, mijn god, als een elixir van leven beven de schaduwen van de wereld niet van angst hun vangst is onherroepelijk –geboeid tot de dood maar rood loopt je bloed mijn slagaders in…

Verdraag elke gesteldheid En wandel zonder bonte smuk Tevreden met pech of geluk Zoals de natuur je vond Er zit een wijsheid in jezelf Die je op je levensweg begeleidt Richtte de vals betichte filosoof Welke een stoïcijnse leer voorstond Nu doodbloedend in zijn geloof Deze woorden tot zijn vrouw De slagaderen kalm opengesneden Zodat…

ik ween om het zwijgen om de nacht die zijn zwarte slagader toont diep in het lichaam mij verbindt met het meest nabije voel ik nog het kloppen in deze stroom van stoïcijnse duisternis die elke waarde breekt zich wijdvertakt langs wanden van tijd vandaag of morgen zal ik mezelf herkennen wanneer ik midden in de nacht word wakker gemaakt…

hoe mooi is mooi als ik lagen schraap van de ogen en je huid schuur met mijn vergeelde nagels die ook de schoonheid van vergankelijkheid aanschouwelijk maken hoe vol is je leegte als ik jouw adem opvang in jutenzakken voel jij dan nog waar licht voor staat als de avond in krans slagaders is gerijpt tot kalk als ik je naakt…

zeg ja en lach maar in het hok vertrapt de olifant een tijger tot gehakt kus goeden dag en weet een prooi te haken in de vlucht zijn slagader trekt lucht ga op weg berijd de wolken tot het oog van de cycloon het huis bevrijdt van muren neem dan de tijd de vleugels uit te vouwen verneuk de wilde vrouwen en geniet de kleine…

Het is een simpel verlangen van een onbedorven mens die zingt vol overgave gezangen maar heeft toch één grote wens: contact maken met zijn Vader gewoon goede vrienden zijn want God is zijn slagader elke dag weer zijn levenslijn.…

Ik belandde na veel gezwerf in andere landen, want dit land kan soms zo ongenadig met zijn cobratanden in je slagaderen bijten, dat je wel weg moet, maar goed, weer in mijzelf, een land wat ik ook nog eens moet ontdekken, maar liever morgen dan nu. Liever nooit, wat moet ik in dat land?…

Tijdschokken van voorbijgaande aard, stuwen beken bloed door de beddingen, slagaders in hun strijd, we plaatsen merktekens die zullen eroderen door de jaren om die om te zetten in woestijnen van zand, gerangschikt in de archieven van het hart, mijlpalen hebben woorden nodig, hoe vaak zeer ontluisterend om de ontstane leegte in te vullen…

We waren jong als veulens onze staarten nog verschroeid zo pril in Januari half doof van knallend vuurwerk ruiste schemerig de rivier onder ons het verdronken gras de oevers in een eenzame kleur de trage stroom een slagader in het lichaam van het lage land waar stilstand tegen stroming vecht aan de waterbomen de toverballen met de kleuren…

indringer Kruipt en kronkelt onderhuids Hij waarschuwt voor een ijl spook Dat mij gebruikt en ruikt Hoe ik verstar, stik, kook Hij geniet van mijn stille stuip Kil knijpt hij de strot dicht Knaagt aan de spieren Klauwt naar het gezicht Hij raast De nacht rekt zich loom uit De slaap weigert het woelend vlees Hij nipt gulzig van de slagader…

Ongeëvenaard in aard, stuwen beken bloed door beddingen, slagaders zonder remming, merkstenen van tijd, geërodeerd tot stof, gedragen tekens vloeien door de dagen.…

Tuin bloemt in het hoofd, verlangen schiet uit moedergrond, vlinder streeft met gemak, een schaduwrijke winter overleefd, geen hinder van gestreden strijd, beken zoeken bedenktijd, slagaders van uitgeslepen vlijt om erosie te verschragen in het losse zand en tegenlicht van nooit gestelde vragen, de weg haar bestemming kiest, ontluistert…

wij deze weg zijn ingeslagen, zijn de zwaluwen weergekeerd is de jasmijn diep uit haar slagaderen gaan geuren is de sneeuw op de top- pen gesmolten sinds wij deze weg zijn ingeslagen is een man geluidloos achterover getuimeld door de lucht die we in- ademen ach, het is alle lucht van de aarde over- weldigd door het iele ge- luid van…

Hij gaf een kreet, doet ie wel meer Ik keek niet meteen, wel bij de 2e keer Vanzelf De schrik was compleet, bij ’t zien Van zoveel bloed, ’t was zo’n klein machien Echt waar Stoppen met stromen, handdoeken erop Drukken maar De broeders kwamen, zagen en overwonnen In een klap Hij moest mee, slagaderlijke bloeding en Dat was dat.…

De tengels kringelen omhoog als bloedbestorven slagaderen snakkend naar het uitspansel van onbedoezeld zuurstofrijk. Blauwzwart ligt de hemel te wentelen in weifelzucht. Het snakken naar genade wordt er niet meer gehoord. De sterren staan strak van stress te schitteren in schijnheiligheid.…

De reus bloedt, een wonde in de hals, een lek in de slagader. Wie zal hem verzorgen? Dokter! Hij wou de held uithangen, de reuzenpanda redden. Toen een onbekend gevaar naar Europa waaide krijste men zich hees. Rare stralen. Kleur noch geur. Op ons bord: de stank van zieke lever. Op een ver slagveld bewaken de soldaten de vrede.…

Het stompe mes van de lente Kietelt mijn hals De slagader popelt Een volle kelk klimt uit gras Mijn zolen strelend Ik omhels jou, lente Ziek van oprispend maaggas Mijn honger…

ik was zomaar even weggegaan, en zomaar even weg gebleven ik had een briefje achtergelaten voor mijn moeder en vader, waarin de reden stond voor dit mes door mijn slagader. nu hebben mensen spijt, want door mij buiten te sluiten is iedereen mij nu kwijt…

Paddestoelwolk De kogel boort door de slagader van de hoofdstad. Nieuwsjagers gissen naar de val, de diepte van het bloedbad. De opmars jaagt de koersen naar smeltende sneeuwtoppen. Koortsige vragen…een overlevingswet… Kunnen we de val van ruwe olie stoppen? Hoever reikt de gevleugelde raket? Wijkt het verzet?…

Hoe dan ook adem ik telkens creativiteit en inspiratie die in het lichaam zijn ingedrongen om via het netwerk van aders, bloedvaten en slagaders onderweg te zijn naar m’n breekbare-en-kwetsbare zodat ze elke keer weer wordt gevoed met nieuwe energie.…

Van luchtig naar vluchtig, het fenomeen met opmerkelijke uitdagingen en verrassingen maakte indruk op mij, drong het lichaam binnen, baande zich een weg langs een netwerk van aders en slagaders zowaar mijn breekbare-en-kwetsbare bereikte die zij met haar subtiele fluwelen toetsen heeft geraakt.…

Al bij al adem ik steeds weer nieuwe creativiteit en inspiratie die als verschillende luchtlagen zich een weg banen langs het fijn netwerk van haarvaatjes, aders en slagaders om uiteindelijk te arriveren in een onverwachtheid en veranderlijkheid bij mijn breekbare-en-kwetsbare.…

Al bij al adem ik steeds weer nieuwe creativiteit en inspiratie die als verschillende luchtlagen zich een weg banen langs het fijn netwerk van haarvaatjes, aders en slagaders om uiteindelijk te arriveren in een onverwachtheid en veranderlijkheid bij mijn breekbare-en-kwetsbare.…

Wanneer ook nog eens klanken van stilte bij vogels in bleke dageraad te horen zijn, zijn hun schaduwen en silhouetten gesluierd door een dichte uitgestrekte mist tegelijkertijd stromen enige tranen die langs het netwerk van aders en slagaders mijn breekbare-en-kwetsbare hebben bereikt.…