Alle inzendingen over traag

Lieve krokus, je bent mijn voorjaarsstempel in mijn tuin, met kleurige kelken in je kruin. Je vervangt de wintertinten, in levendige slierten en linten. Een palet van lichtblauw en fel geel in de ochtenddauw. Je nestelt zich tussen de ontwakende planten, met een lachend en stralend gezicht, langs alle kanten.…

leggen voetstappen een spoor van twijfel als leven iedere dag weer ademt om te laten geeft hartslag een nieuwe dag nooit meer zullen lijnen verbinden datgeen wat benen ooit hebben kunnen dragen zwanger, gevat in handen wijzen vingers naar die ene laatste pijnplek…

traag trekken wijzers kringen rond hun plaat duwen met zacht geweld de tijd onomkeerbaar vooruit lijken minuten soms uren te duren vliegen ze dan weer op jetski's voorbij toch zijn ze alle gelijk…

Langzaam,ooooh zo traag Zoek ik naar woorden maar ik vind ze niet langzaam en ooooooooh zo traag Ik schrijf erg traaaaaaag Langzaam wordt het wel een gedicht…

Hoe belangrijk is de vraag: wat is nu eigenlijk traag? De Donau in Praag Stroomt sneller dan de Taag, Maar zelf weer traag. Ook in Den Haag Zijn ze ontiegelijk traag.…

het voelde zo verliefd te zijn ook verkleurde foto's laten openlijk zien hoe de liefde is begonnen we waren jong en onbezonnen, vonden alles superfijn maar tijd vervliegt, ontsnapt, zoals het gas uit mooi gekleurde ballonnen zo, mijn conclusie luid: snel verloopt de tijd als prille liefde je intens begeleid maar traag…

over het seksuele leven van slakken hoe zij verkiezen om man of vrouw te zijn, elkaar prikkelend met kalken pijltjes in de tuin glinstering van dauw, vochtig geurt de aarde en de trage lusten van het vlees ik denk, ben meer beest dan geest…

zonder iets te breken vliegt het verlies in volle vaart de ruimte binnen na de plompverloren plof op de stenen vloer zet de stilte kil en oorverdovend in we staren naar de zich verdringende grijpgrage tentakels van het onaanraakbare ding zoals de slak zonder oog of talent voor de versnellende pas bijt het verlies zich vast…

“Daar bent u weer met weer dezelfde klachten En het is waar, u staat hier in uw recht, Daar u een uitkering is toegezegd Waar u tot u een ons weegt op kunt wachten, Maar zo begint u aardig af te slanken En dat hebt u dan weer aan ons te danken.”…

De dag loopt in sukkelgang. Regen klatert van druppel tot drop. Jij frunnikt aan je haar en mijmert: morgen ken ik het weer in opheldering.…

Rusteloos bouw ik lege dagen en verlies mezelf, alleen door mij gekend. Ik struikel over elke stille morgen, ‘k heb mijn ogen afgewend. Het licht verstopt zich in mijn verdwaalde blikken, waterdruppels doen mijn gedachten steeds opschrikken. Heel zachtjes huilt het diep in mij, zonder woorden, maar zo heel dichtbij. Ik zoek jou in een…

regendruppels vallen in zee de wind drijft mensen huiswaarts ik keer noch richt mij verder naar vragen, luister enkel naar weemoed en verdwaal tussen geruis, de mond verlaten sinds het afscheid ken ik de weg van de regen en hoe meer ik waai hoe meer ik tot zwijgen kom ik wil de vloed staande houden, de meeuwen die in zilte plassen de…

Nog nieuwtjes van de twee informateurs? Jawel, de stand van zaken werd door Remkes onthuld aan journalistenboys en -femkes, die ongeduldig wachtten op primeurs. Hij roemde de gemaakte overuren en zei: ‘Het gaat nog wel een tijdje duren.’…

Docentenschaarste, PFAS-gif, Ter Apel, de jeugdzorg en de woningbouwmisère, aardbevingsschade, toeslagenaffaire, het kabinet loopt niet zo hard van stapel. Als het in Nederland om mensen gaat komt actie laat, te laat, of veel te laat.…

Regeren wàs vooruitzien, nu niet meer: geen proactief beleid voor zware kluiven, het is de trend om ze vooruit te schuiven, zo sneuvelen twee spreuken van weleer. De zorg wordt onbetaalbaar, valt te vrezen, omdat we niet voorkomen maar genezen.…

. - En zo 'k vele vrouwen heb bemind sindsdien, met moede geest of smeekende gebaren: u minde ik; want ik zag uw kinder-ogen klaren om schuine bloemen in de tuine', en uw aanschijn om mijn eenzelvig doen en denken troostend zijn, in 't huis mijns vaders, waar de dagen trage waren.…

De intercity naar Den Haag wordt als een slakkenspoor zo traag. De trein loopt niet meer als een trein; een remspoor blijkt het spoor te zijn. Al wordt er nimmer om gevraagd, een sneltrein wordt al snel vertraagd, maar dat een traagtrein wordt versneld, wordt zelden op het bord vermeld.…

gebed en dan nog een uitgerekt amen als klein kind telde ik honderden raampjes leerde versjes uit het hoofd en at veel king en toch af en toe zingt eo-nederland in een mooie kerk weer stijgen die trage verzen dan naar het plafond of stijgen ze naar de hemel over alles is mijn twijfel alleen dat trage zingen over dat hijgend hert…

En zo loop ik traag, Want liep ik hier vandaag te vlug Dan zou je nog vervagen. Dan bleef mijn droom zo log en stug In lengte aller dagen.…

ik hou van ingedutte steden die zich niets aantrekken van deze snelle tijd met hunkering naar het verleden en een bloedhekel aan competitiestrijd ik heb een zwak voor iemand met bescheiden eisen je ziet ze helaas zelden nog vandaag zij die zichzelf eens niet hoeven te bewijzen maar juist de nadruk leggen op zeer traag ik heb een voorkeur…

Een punt erachter voor vandaag, wat ging het werk weer o zo traag of...deed ik het misschien niet graag? Maar morgen vat ik 't bij de kraag en hoor hierin alvast de vraag: wat je ook doet, doe 't laag na laag...…

Terwijl het gewicht traag beweegt naar omlaag gericht. Zwarte Woud nostalgie zwaartekracht rond middernacht.…

voor het eerst weer op het gras de eerste rijp van koude adem drie planten met witte bloemen lijken verwijtend buiten te staan vier merels met gebolde veren trippelen zoekend naar een pier nóg hangen laatste vlierbessen nóg zoemen trage muggen…

zij gaat traag voorbij de tafel waar vele handen op de rand en ogen over elkaar heen strelen naast haar staat Zus van Impe mee haar bord vooruit, zij blinkt in de kerstboom, de kalkoen slaapt op een zlveren schaal en zwijgt handen zoeken zich samen ineen grijs haar lijkt echt op engelkes…

langzaam glijden hier de uren in een bestaan waarin het spreken al bijna onmogelijk het lachen ongehoord is het zwijgen een ziekte een bestaan waarin de nachten wakend worden doorgebracht wachtend op wat niet komt dromend van rumoerige trottoirs en teder geruzie onder de bruggen langzaam sneeuwt de voortuin vol en een vreemd…

als ik haar lok eens aanraak gebeurt er iets of, hoe spijtig, niets vooral vandaag liefst nu, traag.…

Ergens is dat omslagpunt waarop je kiest voor beige oma-onderbroeken, en je benen niet meer scheert omdat er niemand is die er nog over streelt. Er komt een moment dat je plots langzamer loopt dan de rest, net een pas trager, omdat je tussen de stappen tijd over hebt om vogels te zien vliegen. Ergens halverwege word je ingehaald…

Denkend aan Holland zie ik pleinen volstromen met mensen, hun onmacht in gebalde stemmen laten horen, daaruit dient een andere wind te worden geboren, uit de trage stromen door conformistische klei waarin we zijn beland, een stroom, die als droom steeds weer dreigt stil te vallen, te snel in gemakzucht gekropen, gevlucht, weggekeken…

na het verlies, heeft zij zich hersteld als traag wegtrekkende mist…

‘t Is jonge Rutte man op onderwijs hij spreekt van nieuwe dat is snelle tijd in vijf jaar, dat is nu de fletse eis waarin studenten worden opgeleid Hij kuchte op de pijnlijk rake vraag het sneller kunnen is iets van vandaag…