Alle inzendingen over uittocht

dit lijf een hoopje nog van maag en darm van vlees en been en brein een arm gebroken in nog warmend gelig gras een buik gespietst op groenbemoste hoogterotsen dit lijf vol pijn dat wacht duldend en alleen als de dieren op de uittocht…

Het leger trok verder het veld gewond door klaprozen bleef achter. De orchidee bloeit nu elders. doden begraven stemmen zwijgend toe. In de weide bloeit weer nieuwe klaver gevierd tot honing. Vanuit de verte tjilpt gezang roepend ook te komen. Maar de zon en de zoete geur van bloemen is vele malen lieflijker dan het avontuur…

nee, vandaag doen we niets meer geen ingewikkelde vragen voor ons ligt een leegte naamloos ver weg het land onbepaald de zee morgen is tijdloos als gisteren terloops een gedachte waard liggend op amorfe stranden zijn zon te aanbidden…

In magere jaren verlangen wij knechten op het land naar een gunstig teken om terug te keren naar een vrij bestaan en het is gekomen Donder en duisternis De hoge heren honen Dat komt er dus van! Ze laten ons gaan zonder vee, wij lachen hen vierkant uit en blijven zogenaamd We pakken stiekem in gaan 's nachts het dorp door vermoorden…

Tja, Feyenoord moet verder zonder Kuijt En PSV moet verder zonder Ooijer Dat maakt het perspectief bepaald niet mooier Zo wees ons afgelopen weekend uit Het brengt goed op, zo´n uittocht van de helden Maar maakt dat geld zich straks ook echt ten gelde?…

de Kamer loopt, daar lijkt het op, snel leeg de grote uittocht schijnt zowaar begonnen de ooit gewonnen winst is snel geronnen een bitter koekje; nu van eigen deeg maar blijven lachen is de juiste leus we moeten wát! en huilen is geen keus…

ik dacht aan duinenvelden die botsen, zand uitwisselen maar elkaar ook weer afstoten aan Mauritaanse dorpen nabij woestijnen die onder zand verdwijnen aan houten vissersbootjes schommelend op zout zilver schitterend water aan de vergeefse uittocht van naamloze mensen naar het ene of andere beloofde land aan Atlas die de hemel…

als beesten weggevoerd uit Vught en Amersfoort een uittocht met grauw gelaat er werd geleden tussen hoop en vrees herinneringen komen weer op je af maar wat heeft het toen te maken met nu want de deuren van vrede staan slechts op een kier…

zij ze staan in de spelonk De vele vaten die hij dronk En die hem hebben uitgehold Nadat zij hem de huid vol schold Omdat de goddelijke vonk Niet langer in zijn ogen blonk Heeft zij in windsels zich gerold Verwijt zij hem de wilgentakken Waaraan hij het tuinieren hing Nu heeft hij dronkemansverdriet Wil ongezuurde broden bakken Een uittocht…

Eindigende Auschwitz treinsporen Rookgordijnen asgrauwe lichaamsgeuren Jodensterren niet-genomineerden De aangegeven sterren die plaatselijk zich niet waterdicht weten Klaarlichte dag die nachtparels verwacht Maanlicht in zonne-kracht Schouwen gesloten poorten Gebroken woorden herboren Bevrijdingsdag op sporen Uittocht gelukkig vol-bekomen…

blaadjesbui Dat ik het zover liet komen Nog geen stelling heb genomen Lentevogel in de rui Schuilt onder een groene pui Zit daar koortsig weg te dromen Wisselend de temperatuur Eerder niet zo een seizoen Vreemd en anders bij mijn weten Matzes zijn bepaald niet zuur En ik wil geen afbreuk doen Aan de taal van de poëten Maar een uittocht…

Great Britain is niet groot meer maar verdeeld Voor common wealth raakt men nooit uitgestreden (Iets wat de Whigs en Tories ook al deden) ‘k Heb plots “Britannia rule the waves” in beeld En zie ze voor de Noordzeekust flink dringen Die boten propvol Britse vluchtelingen!…

Deksels vallen van de wolken, een slagboom aan de horizon, een paraplu van dromen houdt de afgedwaalde zinnen niet tegen, ieder woord een uittocht, snel verdwenen over de paginarand, van achter de oorsprong koersend vanuit een gekend verleden of naar een onbekende einder, refrein op een onbeschreven blad, uitvlucht voor zovele kunstgrepen…

Over de uittocht van Egypte: de kruisweg van Jezus: naar Gogoltha eieren schilderen met alle kinderen voor de paasdagen dat het een vreugde mag zijn als ze dan schitteren; vol van kleur met de opstanding op de achtergrond er van alles weer op tafel staat voor ons avondmaal: helaas niet voor iedereen… gaat er van alles door mij heen:…

Net twee zeer lieve lotgenootjes zien kreperen aan de troep Een zachte en serene uittocht is heel wat anders. Lieve aardige luitjes, nog erg jong Dat is dan pijn hebben tot op het bot, gegarandeerd. Even volstrekt buiten mezelf en dat maakt me doodsbang Ik mag me er niet meer aan wagen, besef ik nu glashelder. Al lonkt de vluchtweg.…

Want morgen wacht ons weer een uittocht...…

lichten zochten wegen met heldere bundels sporend verdwenen in de zwarte nacht zonder elkaar te kruizen met een uiteindelijk dood en verderf zaaiende klap de stilte was elektrocuterend de batterijen branden hun eigen hete tune om de laatste laadpaal werd gevochten door mensen die nog verder wilden de blinde paniek van de uittocht…

En als de zon voor de uittocht uit haar zaal Zich peinzend-artistiek staat te draperen, Of zo -, Of zo -, en groenig irizeren De feeërieke zomen van haar shawl, En ongeduldig de avondster 't portaal Ingluurt, of 't nog niet klaar is, dat proberen, Hoe 't grootst effekt zal zijn van mooie kleren, En maar vast waagt zijn blauwfonk'lend signaal…

Twee miljoen mensen in een kale woestijn kunnen niet veertig jaar onzichtbaar zijn. Dan heb ik het niet eens over die zee. Vind je dit verhaal ergens anders: nee. Ik heb de soeko* gelijk afgebroken, mijn vinger als Mozes' staf opgestoken, heb met Pesach de matzes laten staan, op Sjabbes zelf de lichten aangedaan. Ik let niet op een koshjer…

Wij wonen in niemandsland Verdreven van huis en haard Is de uittocht al eeuwen oud Op zoek naar brood en water Wonen wij in niemandsland Zoeken heil en verlossing Zijn onze geliefden verdwaald Mijn moeder, mijn zuster Mijn vader, mijn broer Wonen wij in niemandsland Knielen neer in vreemde oorden Smeken om genadebrood Wachten in…

O Heer wie blonk als gij in strijdbaarheid, O Heer wie ging als gij door de aonen Gij zwevende, die voor ons heeft bereid De uittocht door het land der Faraonen. De volkeren hoorden 't aan, en vielen stom, Beving besloeg de stam der Moabieten, En der Pelasgen, en die van Eden, Ontsteltenis en schrik de Kanaänieten.…

Het weten dat het leven een geschenk is al voelt het soms als een uittocht, een door de zee moeten gaan zonder te weten of er ooit een morgen komt. Het voelen van de vragen, de verwijten, de onrust en de angst die je ogen vult. De tederheid, het avondrood dat verwachting wekt en de zorgen toedekt zonder schroom.…

Maar telkens wellen er weer bronnen, stromen beken van nieuwheid en wedergeboorte, van bevrijding en uittocht, doortocht en intocht, net als in het Boek der Boeken, net als in zovele heilige geschriften. Een brug van letters en woorden naar zin en betekenis die een ander in teksten wist te vangen en die jij mocht betreden.…

Het venster op het wereldbeeld; de verspieder in mijn hand; Tot een uittocht in de eeuwigheid, samen naar het beloofde land.…

De uittocht is begonnen. Tot over 3 weken dan zie je me weer. Bel me alleen als ik de straatprijs heb gewonnen. Prikkende muggen, stinkende groene bak. Verbrande ruggen, zonnebril die brak. We blijven Nederlanders, dus hebben we altijd wat te zeiken.…

De inhalige stad lacht in z'n vuist, werpt de dagelijkse residuen af, de gieren vluchten in hun klucht, een uittocht gelijk een intrede kruist voor hen die het geluk willen beproeven en de stank van welvaart rondwaart als fata morgana in de verschraalde lucht een illusionair visioen beslaat wat maakt tot een gedwongen hel onuitgesproken in…

zich tot vers gesteven weiden En de horizon schuift uit elkaar van het blazen de warme adem wenkt de gordijnen opzij mensen vegen vensters door de bedampte ramen ontwaren parels van water op haar gulden buste monden breken open en stoten de ontheemde adem uit de nacht de dag in gapend met de hand voor de mond barricaderen ze de uittocht…

In the middle of nowhere kwam ik haar toch ergens tegen de twaalf bronnen van nooit nergens een noase genaamd Elim Olim was er nowhere man zittend in het nergensland van zwols dijkgraafs no go plan denkend aan wat nimmer kan Een noase storm glas water plasterk geen premierschap waardig omg draait zich reeds om in zijn graf onder de…

Haast elke Pool verliest bij ons z'n baan Terwijl in Pólen afgedankte banen In handen waren van de Koreanen De tijd maakt die tendens thans ongedaan Zo gaan verschuivingen elkaar te boven: Waar niks geschoven wordt, wordt veel verschoven…