Alle inzendingen over vaagheid

jouw vaagheid betekent niet dat je ondoordringbaar bent zolang je met gepaste tred de paden bewandelt geeft zij zich langzaam bloot…

jouw vaagheid betekent niet dat je ondoordringbaar bent zolang je met gepaste tred de paden bewandelt geeft zij zich langzaam bloot…

tussen troosteloze uren kwijt ze zich tot vaagheid droomt de hemel blauw lente die zich ontbloeit tot zomer haar dood tot sprookje…

Wat er is tussen hem en het laat zich met trage vaagheid beschrijven tussen hemel en aarde is ook zo iets wat mensen motiveert bindt het het met hem het verklaarbare blijft het verborgene ook met moeite is hij het die het vormgeeft…

in de geur van een stoffig boek blijven altijd achterstallige foto’s over van wie, waar, wanneer, tot dwaling en terugkeer naar hervonden wegen met de vaagheid van vergeeld papier vergelijkenderwijs in de verte van de beslotenheid van het boek een verlate gedachte…

het liefst zou ik in vaagheid blijven hangen het niet te duiden moment van onduidelijkheid bijvoorbeeld... je daar achter verschuilen vergt in dit tijdsbestek nog aardig wat moed en juist daaraan schijnt heden ten dage nog een ernstig tekort…

lees de vaagheid in je ogen ook in je partnerkeus lijk je onbewogen je kleding niet geheel flatteus heb je gekozen om niet te voelen zelfs te vluchten bovendien onze ontmoeting o zo vluchtig kan de waarheid lezen in jouw ogen kon ik het zien…

open blik nog zoveel te zien naast het gemis smetteloze klokjes geven vaagheid weer betekenis ondanks… een tuin waar het leven vliegt, springt de vogel het hoogste lied in herhaling zingt ondanks……

misschien zijn het warmtelijnen die koude doorkruisen of stille omgangsvormen aan het oog onttrokken door stadia van afstand op pijlers van de overkant door kromming van aarde in verbogen ruimte in mate van vaagheid onoverbrugbaar onoverkomelijk zal ik toegelaten worden tot de plek van mijn afwezigheid ik weet het niet niet bij benadering…

Waar wolken treuren in egale grauwheid huilend tranen storten als een lijdend somber verdriet troosteloos de einder tot vaagheid verschiet en de wereld zoekt naar warmte straalt toch licht van de zon in kleurrijke bogen op donker verleden hoop voor toekomst.…

Waar wolken treuren In egale grauwheid Huilend tranen Storten Als een lijdend Somber verdriet Troosteloos de einder Tot vaagheid Verschiet En de wereld Zoekt naar warmte Straalt toch licht Van de zon In kleurrijke bogen Op donker verleden Hoop voor toekomst…

het echte was te rauw te weinig mensen en ik vrouw je moest een sprookje blijven een verre lach de dag voorbij ik had mijn angst jij de sterke handen je mocht niet branden aan de pijn in mij dromen barsten uit mijn hoofd de vaagheid van gebroken wezens ik chaos om te overleven mijn oude wereld is kapot het…

In lachspiegels en familiefoto's zoek ik de grenzen op van wie ik ben in gezelschap laat ik mijn lichaam deinen mijn ogen verwachtingsvol verscholen achter een goudgordijn van lange haren lonkend als een ster, met getuite lippen om te voelen hoe het is om wereldberoemd te zijn en dan des te meer mijn vaagheid te ervaren verscholen achter…

Moet daar ergens liggen een niet te schatten afstand verdwenen achter de mist Turend in het grijs lijkt alles ver weg maar toch dichtbij Gedempt klinken geluiden een stem roept vervormd onbekend toch bekend Ik stap in de dichte nevel onduidelijk nog hoe lang deze vaagheid duren zal Maar elke kleine stap weer een stukje verder…

Men hoeft het niet als belemmering te zien; hij was vervreemd van zijn eigen vaagheid, liep in paniek langs de afgrondsrand. Voor er een woord was opgeschreven, werd het al te vaak verkeerd geïnterpreteerd; hij maakte er dankbaar gebruik van, sluipend was hij op zijn best.…

verre spitse bergtoppen omringd door nevels en mat zonlicht schenken vragende gedachten en opwekkende vaagheid die ieder tot zich wil wenken toch haar geheimen bewaren.…

Die kleine juweeltjes van het eens beminnen; die nu nog in een vaagheid een kleurenspectrum van ons leven kunnen zijn.…

ik zag je in het takkenwuiven kale sprieten zonder hart er was geen lucht om aan te raken zelfs het kraken klonk apart een fluistering van wind tracht woorden te herinneren de vaagheid van een spelend kind meer schiet me niet te binnen schaduw steekt de vinger op verwijst naar donkere kanten ik zie opeens in je gezicht de trekken van…

Ik wist nou nooit eens wat ik worden wou en kon mezelf soms om die vaagheid haten. Maar onder mijn bewondering voor jou school toch dedain voor missers en hiaten bij iemand die te weinig boeken las. Jij slikte dankbaar, of het manna was, al wat ik je vertelde over morgen en over wat er vroeger is geweest.…

geluid door men noemt het subtiel als men ernaar grijpt maar nooit krijgt men het echt te pakken Drie klachten die neerkomen op één bezwaar: als het opkomt verschijnt er geen licht als het ondergaat wordt het niet donker Beschrijf het als vorm die nog niet gevormd is als omvang nog steeds zonder inhoud of zeg dat het vaagheid…

Vraagschap, vaagheid, biodiversiteit Zeg mij, publiek, waarover zal ik schrijven Het allereerst in mijn te komen boek In mij werd het nadenkende bevrijd Heldere gedachten kwamen bovendrijven Zochten houvast, vonden een invalshoek Brokjes van frisse kijk, wat een ervaring Ons toegediend door filosoof Bas Haring…

Daar breekt door het grauwen in glorie de zon en, Van vaagheid ontdaan, worden vormen onthuld. Opeens lijkt de hemel met vlammen gevuld, Is fier een flamingo een stijgvlucht begonnen. Langs struiken beloverd met lentefris groen Nog ietwat betoverd naar Zwillbrock gegaan.…

in de langste nacht geborgen wit de wereld zich tot morgen vlokken stillen in hun spel dragen traagheid zwermen zich vaarwel dwarrelen in vaagheid poedersneeuw verzoet de kou drift spelend in een strakkend blauw ijzend waaien winden bloemen in doorzichtig glas ze liggen rijpend slootgeschikt en keurig waterpas uitgestrekt wit rondgevlekt…

Vlokken stillen in hun spel, dragen traagheid, zwermen zich vaarwel, dwarrelen in vaagheid Poedersneeuw verzoet de kou, drift spelend in een strakkend blauw. ijzend waaien winden bloemen in doorzichtig glas. Ze liggen rijpend, slootgeschikt en keurig waterpas.…

Zeg mij ben ik in vaagheid niet uit te leggen. sluit niet af wat ontsloten kan worden. Sluit niet af met een adres onbekend. Zeg mij in jouw antwoord wie ik voor jou ben. Zeg mij ben ik voor jou die jij voor mij bent.…

uit alle hoeken schreeuwt de stilte van de nacht ze vreest de zachte lach en klampt aan angst die iedere beweging doodt je dieper hijgen laat en je verlamt in wazig rood donker licht soms duister op beweegt zich in verstarring dreigen maakt je rust kapot je handen tasten in verwarring ze verliezen zich in vaagheid zonder raken…

Waarboven altijd weer de adoratie zweeft en de intentie om ook zo zuiver te leven; en de vraag wat ze daarvoor willen geven, blijft hangen in de vaagheid van verhalen. Hij blijft zitten onder de lange uithalen waarmee ’t volk hem smeekt te komen.…

Takken ogen stakerig in een zuinig licht, flauw schijnsel ener lantaarn, genoeg om ‘t donker van het laantje te verzachten. Het voldoet net voor wie de weg hier weet. Wind dringt er binnen, bladeren opwerpend, die droog geworden zuchtend voortschuiven. Een hond, schijnbaar beschutting zoekend, draait de hoek om, komt al rap weer terug.…

al fluistert het land godverlaten onder voorbijtrekkende wolken dat vaagheid dwaalt rond de einder krijst de eens zo smeuïge aarde een gebarsten ziltheid van kolkende vuurzee jouw glimlach blijft en wanneer ik jou mijn gedachten geef zal de akker dan, waar wij ooit druiven plukten, opnieuw in alle heftigheid kleuren mengen van…

Om de zonnestralen te begrijpen, laat dan de masserende stralen je vibreren Om de nachten te begrijpen, moeten we de sensatie van onmetelijke ruimtes voelen in de vaagheid van afstandelijkheid Om je door het maanlicht te laten masseren is het noodzakelijk dat jouw avondschaduw zichtbaar wordt Om te kunnen wedijveren met de eenzamen…