Alle inzendingen over verwelkte

de stinkende roos verwelkt bij de geliefden, passie onhoudbaar…

Mijn lippen openen als lotussen en kussen de dauw op je ogen Waar droeve herinneringen de ruimte tussen ons vullen is geen plaats voor nog een dag langer “ Samen... “, fluister ik, maar jij schudt je hoofd mistroostig en staart eindeloos naar de hemel alsof daar het antwoord te vinden is In een kortstondig ogenblik verdrijft jouw…

Haar schoonheid verwelkt. Dat geeft verdriet, maar meer ook niet. Liefde is zoveel meer. Echte liefde, meestal maar die ene keer. Ze zal ook niet verwelken als de schoonheid van de roos. Dat is wat God bedoelde toen hij het ons vertelde. Want hij is liefde en die duurt eindeloos.…

Gegadigden kwamen niet vlug bij de bijna verwelkte blondine. Het geld groeide niet op d'r rug, waarop ze het wilde verdienen.…

Als een verwelkte roos die dood bloeit het hoofd treurig op gebogen steel, vind ik nergens vocht om mij te sterken… laat mij maar drogen.…

Ze verwelkt Langzaam maar zeker Ze probeert zichzelf te redden Met water uit een beker Maar tevergeefs Ze verdort Verliest haar mooie buitenste laag ‘elle est morte’…

ver van huis wil ik leven alleen mezelf neem ik mee verwelkte dromen laat ik varen wat voorbij is wordt rooskleurig langs een rode draad plant ik poëzie…

En op de witte kruizenrij, waarlangs verwelkte bloemen staan, mag je je blind gaan staren.…

Ik loop in de leegte Niets kruist mijn pad Ik heb alles verloren Wat ik eens bezat Nu loop ik hier alleen In diep gepeins verzonken Ik denk nog wel eens terug Aan de ogen die mij verdronken Niets keert het tij Een verwelkte roos zal nooit meer bloeien Dat gebeurt bij mij Nooit helen de wonden Ik leef in de schaduw Van wie ik ooit…

Waarom verwelkt de roos zo ras? Zei Jantje: och of 't anders was! God wierd ook, dunkt me, meer geprezen Zo 't roosje langer bleef in wezen. Al denkt ge, dat ge 't wel doorziet, Mijn lieve Jan! het is zo niet.…

Verwelkte bloem geen regen kan jou redden de zon heeft veel te lang al aan de lucht gestaan. De zachte tranen, die jou konden helpen zijn met de dauw in damp weer opgegaan.…

hoofd Haar bibberige handen steunen gekromd een vergeten aangezicht waarin ogen zich bewegen naar een zonovergoten licht bestaan zoals een pas ontknopte doodsbloem verzinkend in een nieuw leven straalt zij nog over op haar geliefde (in een bespiegeling) Dan, in onbenoembare kleuren bemint hij haar, maar hij faalt De doodsbloem verwelkt…

Waarom verwelkt de roos zo ras? Zei Jantje, och of 't anders was! God wierd ook, dunkt me, meer geprezen, Zo 't roosje langer bleef in wezen. Al denkt ge, dat ge 't wel doorziet, Mijn lieve Jan! het is zo niet.…

Onzedig hunkert mijn verwelkt geslacht.…

in jouw sporen verwelkten de bloemen al gauw zodra de dorstige zon opkwam slurpte ze de dauw kleuren en geuren die de wereld op fleuren met bloemen in de knop gebroken nog voor ze zijn ontloken…

Het boterde niet tussen jou en mijn bloem knoppen bevroren en aarde scheurde nachten duisterden verzonnen vrienden in fris groen verschenen nam jij de lentebenen van mijn droom verwelkte bloem.…

(Aura II) Zwijgen als een graftombe afgezet met tonnen van steen slechts toegan- kelijk voor de tijd die ver achter ons ligt Onze tijd zag toen die bloem Tot op de steel geheel verwelkt…

(de dichter kijkt) de wortel ziet er niet uit niet te verkopen het loof bijna verwelkt zeg maar gerust verlopen door iemand neergelegd op een verweerde plek van vergankelijkheid maar als je goed kijkt proef je warempel nog iets dat lijkt op een vorm van gelukzaligheid…

Er zit een mus op de grafsteen bij het oude graf van mijn vader met verwelkte bloemen en verhalen over de vondsten langs de rivier. Ik wil de mus wel leren kennen om haar te vertellen over mijn vader maar ze luistert niet vliegt weg met mijn verdriet.…

betraande ogen gebroken woorden in d-mineur een ontkurkte fles spraakvocht 1921 vervlogen zinnen in een damp van wijwater geschreven letters in as en stof verwelkte vingers tastend naar liefde te laat voor mij…

Gij zelv’, die neerligt in dit stof, Aan worm en made prijsgegeven, Verwelkte bloem van onze hof! Gij zult herleven.…

Nu nog schrijf ik later om mij te ambachten in je dromen, mijn torso verfijnd bij deze gedachte maar hoe kan ik je raken wanneer mijn poriën de scherven schreien van achteloze daden waarmee jouw bloemmotief verwelkte in en wolk die kleurloos langs de hemel zwerft…

ik heb ze op papier gezet met emoties gekleurd exotisch van vorm door oosterse schikking mijn liefde in bloemen gelegd maar ze verwelkten zonder jouw aandacht al snel in je hand een lach was mijn dank het lyrisch boeket schoof je vlug aan de kant…

Ik zie de schoonheid van een bloem in kleuren verhaalt het zich levenslang mijn blikveld glijdt voorbij aan gedachten lang geleden ongerept gevrijwaarde natuur ongestoord in harmonie door eeuwen hoelang nog voordat een grijze stroming de bloem verwelkt…

TIJD tijd is als water krachtig, transparant tijd is als vuur machtig, dominant tijd is als vrijheid ongrijpbaar, beperkt tijd is als een bloem fleurig, verwelkt tijd is als licht helder, pijlsnel tijd is als het leven oneindig, een spel…

bloemetje langs de weg auto's razen voorbij eentje ging van de baan slachtoffer had dikke pech bloemetje werd daar gezet bloemetje langs de weg verdriet in de grond plaats niet verliezen wil nog blijven leven nu eens verwelkt, dan weer vers…

tergend langzaam gaat zij langs het graf handen strak geveld tranen kukelen met doffe plof in het grijze niet lang luchten reizen sneller overlopen heimwee verwelkte kussen nooit meer dansen ze samen onder de maan en margrieten…

op erewoord gevloekt het applaus met een hand geklapt de roos in een loflied verwelkt lopend over een tafel met verlamde tong onuitsprekelijk gelukkig gestemd zacht beroerend zijn eenhoorn tot onverhoeds een daverende vulkaan haar lava laat gaan over de duizenden stoelen van een lege zaal…

Als een verwelkte bloem liet ze haar hoofd hangen, tranen vielen, bloemblaadjes, naar beneden, Er was wel, grenzeloos verlangen, maar al was weggegleden...…

Is er op je gestapt Ben je platgetrapt Ben jij geplukt Uit mijn leven weggerukt Voor je kon bloeien Voor je je leven kon ontpoppen Moesten ze je snoeien Moest jij je verstoppen In mijn vaas ben je terecht gekomen Omdat ik jou had meegenomen In mijn vaas ben jij verwelkt En heeft de aarde jou tot zich genomen Nu bloei je daar, en niet…