Alle inzendingen over vingertoppen ontroeren ringvinger wijsvinger middenvinger pink bewegingen

vingers stelen tiramisu laat zich opeten ringvingers beloven trouw, linkse en rechtse standpunten verzoenen vingertoppen die aanraken krachtbron in voelen blijheid en verdriet een traan wegpinken, ontroeren en het wateroppervlak beroeren vingers die bewegen vingertoppen en hun verhalen nabij fijngevoelig een taal erbij...…

en pink tot stof…

een eeuwenoud verhaal in moderne jas gezongen boodschapt ons hoop want door alle tijden heen is dat wat ons verontrust ons altijd samenbrengend het simpele van het weten dat de angst gedeeld mag zoals de hoop en de liefde dat weten en voelen mogen deed mij traantjes pinken van ontroerend dat geluk…

Mijn denkwereld is niet groter dan mijn kleine teen en m'n toekomstvisie heeft slechts de omvang van m'n pink. Ik probeer mijn hand uit te strekken naar verruimende gedachten, maar kom niet verder als m'n ringvinger. Ik zit geblokkeerd in m'n eigen leefwereld, zonder mensen die daarvoor kunnen zorgen door hun zeggen, denken, doen.…

Vingertoppen glijden over naakte huid in steeds kleinere ritmische bewegingen. Jij en ik mijden elk zacht geluid dat reeds fijnere poëzie wil bedwingen.…

in de pianobar van het grijze Atlanta Hotel waren wij met jong gezicht zo sluw de bandieten van het schemerlicht op het donkergroene pluche met mijn wijsvinger even omhoog -een draaiende beweging- wist ik de barman te bewegen onze glazen te vullen keek ik in de spiegelachterwand waarin karaffen glinsterden…

De duimen gaven de kilo's aan, de wijsvingers de ponden, de pinken bleven bij de grammen staan, terwijl in de palmen de totalen stonden. Waar alles onderhevig is aan zwaartekracht, laat dit zich zo niet wegen. Het onttrekt zich aan die wet door 's nachts opwaarts te bewegen.…

Als je vingers de toetsen beroeren klinkt de aarde aan de hemel vast een veer strijkt over je wang Tragicus Cantate die verre planeet neemt je op in een geheim waar de dood een slaap zal zijn Je rugzak gevuld met onpeilbare stilte ontroering die niet te meten is Vingertoppen verbinden de hemel aan de aarde er zijn geen grote woorden…

Wanneer ik je in Braille doe dan zucht je telkens weer ~Toe, lees de eindstroof nog een keer Je weet wel waar en hoe~…

, vervoerd in fijne vingertoppen van innerlijkheid, van klank en lijn blozen mijn wangen terwijl je dichtbij jezelf blijft dicht, dichter tot vrouw…

Vannacht viel de hagel tikte tegen het raam ik ging kijken want eerder bekeek ik in zwart gekleed de maan Ik zag de sporen van jouw voetstappen aan Morgen zouden zij niet meer zichtbaar zijn in mijn ringvinger klopte pijn…

Is het raar dat kinderen opgroeien in de wetenschap dat " het zo hoort" is het vreemd dat ze, terwijl wij ouderen weten dat het anders moet, de normen en jawel, ook de WAARDEN, niet automatisch vastliggen bij de jeugd van nu? Natuurlijk niet, want de tijd van toen staat in geen verhouding tot die van nu. En als je kijkt naar hoe volwassenen…

in de wind bewegend als ware het natuurlijk waggelt grond genageld ter verleiding lokkend wulps de billen wiegend pink haar soortgenoten even is er aarzeling als ruiken zij van list het onraad van bedrog tot uiteindelijk sneller voor instrijkend landen dan de vleugels slaan dons en veren dromend net zo lustig ogend over golvend waterbed…

Slecht nieuws omtrent de pink van Marco Kroon Toen hij laatst dronken werd gearresteerd Heeft een agent hem blijvend geblesseerd Dat is toch ontoelaatbaar machtsvertoon! Zijn duim is ook een tikkeltje verbogen Door alles wat hij er heeft uitgezogen.…

de beweging van het water gleed langs mij heen het meer was verlaten alleen, de kille stilte dreef het lichaam met zich mee niets, bleef aan het verkrampte lichaam kleven, enkel wat druppels op het koude vlees vol ontroering bevrijdde ik mezelf van iedere druppel…

En wat heb ik nodig als kijker, tranen in mijn ogen door de ontroering van een twee-eenheid, gepassioneerd bewegend in alle toonaarden van de compositie!…

daar stond je jouw ogen streelden me vertelden me jouw verlangens een huivering doortrok me het kostte me moeite om jou te weerstaan het was omdat ik iemand anders geen pijn wilde doen want aan je ringvinger was de afdruk te zien van jouw trouwbelofte aan haar die thuis op jou wacht…

Vingertoppen gegoten in dons traag zichtbaar een bewegende contour dat zich voorover buigt een rilling zonder koorts puntje van de tong die langs over de treden van de ruggengraat via het dal van de heupen naar de diepten van de bron odyssee van de hersenen verleiding tokkelt de snaren van een dwanggedachte verbeelding dat…

Ik moet, kan alles stagneren Ik moet, is niet te leren Ik moet, is altijd heel remmend Ik moet, is altijd verlammend Ik wil, kan een wereld beroeren Ik wil, kan mensen ontroeren Ik wil, kan heel veel bewegen Ik wil, kan alles schoonvegen Ik kan, is altijd hoopgevend Ik kan, is meestal alles gevend Ik kan, is de moed niet verliezen Ik…

voor iemand duimen die altijd bij de pinken is: blijk van waardering.…

In Engeland is pink een kleur van maneschijn en rozengeur die kleur zit aan de binnenkant van, juist, de palmen van je hand En voelt een Engelsman zich flink dan zegt hij: I am in the pink!…

droom je weg, je pink streelt je mond en ergens moeten nu verdrietige vormen ontstaan van glimlach, magnolia, halsbandparkiet. Onverwoestbaar vanzelfsprekend en onzinnig tegelijk lijkt de vallei van hierboven. ------------------------- uit: 'Zing Zing', 2016…

Ik heb een lieveheersbeestje van een plastic paal gehaald en met mijn wijsvinger op een bloeiende plant gezet.…

Twee sinaasappels van één tak met blaren. Ik zie schreiend het wonder aan: Neen: niet vergeefs zijn zóveel kwade jaren Over mij heen gegaan.…

Er zijn geen bloemen liefste nu in de eerste maand maar jij bent voor mij zo teer als waaierbloemen in het ijs die zonder geuren smelten. --------------------------------------------------- uit: Siem Bakker: Het literaire tijdschrift 'Het woord 1945-1949', De Bezige Bij, Amsterdam 1987…

Het streelt steeds weer die tere snaren… Is ontroering te verklaren?…

kijk ik naar de tv dan zie ik zoveel kinderen leven op de straat zonder thuis ik zou ze allen bij me willen nemen zodat zij de warmte voelen van een echt tehuis…

Al zou ik willen dan kan ik niet je gedachten zo maar veranderen. Woorden krijgen andere waarden nu zij in jouw aders gaan leven. Pijnloos verder daar ieder hart zijn eigen kuil graaft.…

vergeef me, maar ik voel je zo dichtbij, je blonde, zachte lokken geuren, vol van lente, de wind speelt golvend langs je haar, ik proef het zwoel van koriander en thijm, ik proef je stille, zoete, zachte adem, strelend langs mijn huid en lichaam, stil en verlegen, zoeken je handen, je vingers tasten naar zoet en teer, naar warmte, borsten…

Wat kan het ontroerend zijn De geboorte van een kind Door de ouders zo bemind Een kind heel mooi en klein.…