Alle inzendingen over weemoed dankbaarheid ouderworden

Bij 't ouder worden komt de weemoed om zoveel wat toch ook niet werd gedaan; al heel wat lieve mensen zijn gegaan en ‘k weet soms zelf niet hoe het verder moet. Voor dankbaarheid is zeker nu de tijd gekomen, er is zoveel gegeven, elke dag steeds weer; de zon, de wolken en de hoge bomen, en dromen en de vriendschap meer en meer.…

jouw armen, de bomen van mijn sprookjesbos ons behoedend voor de ouderwordende tijd hier worden dromen tastbaar en bewaard in een geborgen eeuwigheid…

Is het allemaal niet zo zwart dat ze dreigt verloren te gaan haar hoofd nu totaal verward vage nevel is waarin ze drijft breekt haar in duizend stukken waardoor haar hart verstijft moeizaam sleept ze zichzelf voort draait rond in cirkels hulpgeroep in de kiem gesmoord…

Met weemoed, kijkt ze naar de foto de foto van weleer. Met een traan veegt ze over het zo geliefde gelaat. Het enige wat ik van je over heb is deze foto. Ze drukt een kus op het koude glas van de lijst die immer op 't kastje staat.…

Met ouder worden zou de wijsheid komen en ‘t diep besef dat alles ijdel is, maar soms komt iets van vroeger in mijn dromen en hoor ik weer een klank geheimenis; dan zingt mijn ziel opnieuw van dankbaarheid al is er weemoed en een hart dat schreit.…

Wanneer de blaadjes vallen worden mensen lankmoedig het rood-groene tapijt wat geurt naar herfst roept weemoed op maakt mensen depressief Wanneer de blaadjes allemaal gevallen zijn, zijn er vele mensen, die niet meer " onder ons zijn" door de herfst, sloeg de weemoed en depressie toe Genadeloos.…

'k voel met weemoed, afstand groeien hoe meer en meer.. je op zal bloeien. Eens, 't leek voor altijd, mijn zo kleine meid maar liefje, ik zal meegaan met je tijd. Buiten de deur zijn we beiden cool binnen is het je kleine hartje wat ik nog altijd voel... Dankbaar zal ik het omarmen en met al mijn liefde voor jou, blijven verwarmen.…

Want de tijd is geen boodschap maar slechts een dankbare geur van elke belofte.…

kijk ik met weemoed terug, er vloeit een traan. een traan van gemis, na zoveel jaren. maar ook van dankbaarheid, om de moeder die je was. stilletjes verschijnt er ook een lach. en bedank ik je weer dat u een fijne moeder was keer op keer.…

Want: met weemoed denk ik terug aan toen, wat zou 'k dan nog een keertje over willen doen? Zou ik terugkijkend andere beslissingen nemen, of zou ik gewoon dezelfde weg nemen, als die ik nu genomen heb?…

Een blad dat dwarrelt van een tak. En bij het vensterraam een kaars die langzaam opbrandt in alle rust met weer even jouw gezicht. Hoewel de liefde al lang is uit geblust.…

draagt mijn gelaat een warme lach omdat het toch weer mag weet dat ik niet terug kan naar mijn jeugd (enkel in herinneringen, gelukkig wel) ik draag de tijd gewoon met enige weemoed en ben ook dankbaar omdat het was zoals het was en is zoals het is……

zijn voor het leven het jaar bekijken met wat weemoed en een glimlach om te geven.…

Dankbaar: Wees dankbaar voor alle goede dingen Waarmee God je steeds wil omringen. Dankbaar: Wees dankbaar als je gezond mag zijn Als je geen last hebt van ziekte en pijn. Dankbaar: Wees dankbaar voor het voedsel elke dag Dat je daar steeds maar van genieten mag.…

Dankbaar: Wees dankbaar voor alle goede dingen Waarmee God je steeds wil omringen. Dankbaar: Wees dankbaar als je gezond mag zijn Als je geen last hebt van ziekte en pijn. Dankbaar: Wees dankbaar voor het voedsel elke dag Dat je daar steeds maar van genieten mag.…

ik ben al gauw tevreden: goed is goed genoeg. je hoeft maar een beetje van me te houden, maar: houd lang van me. ons kind hoeft niet per sé te scoren op het veld. de deur piept, alles gaat kapot. je trapt op mijn beduimelde bril, maakt de sleutels kwijt, we zien ons door de vingers. je ruikt naar een nestje jonge katjes, heerlijk slapend…

Hoe fijn ze wel zijn momenten in mijn leven Dankbaarheid omringt. Hoe een prachtige zon breekt door de wolken en schijnt over stad en land waar de glimlach van een kind eender welke schitteringen tovert op hetzelfde moment luister ik naar de noot die als stilte klinkt of voel ik een zacht hand op een vermoeide schouder rusten.…

Herinneringen kleuren de weemoed, maar de hitte wordt draaglijker en een koele windvlaag streelt de gebrokenheid tot er plots weer vrede is met alles, vrede die je zelf niet kan maken, maar die gezegend is.…

Ik heb wel pijn, maar ben toch dankbaar...…

Zwijgende stemmen delen de vergevende stilte met gebaren die een vriendschap beloven in het wakende moment van afscheid en de dood die alleen in woorden en graven op hun wacht…

Ben blij dat ik leef Dankbaar voor mijn bestaan Dat heeft ooit anders gevoeld Toen wilde ik het liefste gaan Wilde niet meer leven En ging het liefste dood Geen mens zou me missen Al bloedend in de goot Hoe dat gevoel gekomen is?…

Dankbaarheid voor deze dag wat U ons hebt gegeven vouwen wij onze handen Heer voor dit mooie jonge leven.…

Graven in mijn herinneringen soms met een traan of een lach dankbaar dat ik nog herinneren kan en al deze dingen weer zag.…

We houden zielsveel van elkaar hiervoor ben ik je erg dankbaar.…

Wat een dankbaarheid dat ik geen deel had moeten uitmaken van dit leed, God heeft mij hiervan willen sparen… en mij ervan bewust gemaakt dat mensen niet veranderen tenzij ze zich tot God wenden. Als mensen ontrouw handelen, dan zullen spijtig genoeg en tot leed van hun naasten vroeg of laat weer indezelfde valkuil vallen.…

Ik heb heel wat in dit leven geleerd maar één ding is zeker dat ik dankbaar ben om het leven zes weken coma lieten als kind de vreugde van het wakker worden te genieten van kleine wonderbaarlijke dingen dat iedereen en alles belangrijk is met hart en gevoel luisteren want elk verleden geeft ons de kans voor één nieuw…

vaste banen begeleiden ons naar het volmaakte einde dat is de belevenis, die ons gegeven is dankbaarheid…

Ik ben je dankbaar, voor ál je steun en liefde onvoorwaardelijk en oprecht. Verdorie, dát wilde ik zeggen, in één zin staat het er nu : "Ik ben je dankbaar ." Zo, ik heb het gezegd !…

Alle reden om dankbaar te zijn.…

zo dankbaar keer op keer…