Alle inzendingen over witte rozen

Jouw bovenaardse zinnen die zwijgend roepen om witte rozen die je prikken moeten bloeden soms want hun rook sluiert dwingend je blauwe ogen die niet meer zingen kunnen in die zoete slaap van dood sluimeren en koudziek huiveren bij 't ontwaken dan roep je weer om witte rozen die je prikken moeten schreeuwen soms…

Ik zond jou rode rozen, witte rozen en gele met gipskruid èn eucalyptusblad. Ik gaf je meer dan rozen.…

De ijzeren helm Gevuld met witte rozen schenkt hoop en toekomst.…

De Oosterse tuin van de Efteling heeft een boompje vol bloemen: kleine wit-roze waaiers schenken geurige koelte.…

haar strakke vel omringt de verlegen sierlijke pose terwijl mijn gevoel zingt van verlangen en mijn armen zich naar haar willen strekken; zij, een bouquet van ontluikende witte rozen…

Ik moet het vertellen En heb het haar verteld Met tranen en witte rozen Zei: ‘Je maakt het mee misschien Onze zoon wordt vader Ik opa en jou een stukje terug Een kwart misschien’ Genoeg om te geloven.…

Mijn hart schenkt witte rozen aan blauwe ogen mijn ziel sprenkelt de geur van ochtenddauw mijn ogen laten beelden zien van lieve lach mijn stem vibreert de tonen van een late novemberdag…

Zij plukt het eerste uur van die dag en schikt tijd in nog te doen en nog te laten het lijstje, steeds korter verhaalt van ooit en nooit wanneer zij rode en witte rozen met een prachtig lint samenbindt schrijft de laatste regel zichzelf…

Wij die het land Israël en ons broedervolk liefhebben denken aan de familie’s als witte rozen in de nacht aan al de getroffenen van de ramp op de Mount Meron dat ze vervult mogen worden in deze donkere pijn in de Waarheid van Zijn wetten vervult met de troostvolle liefde van de levende fontein…

O, rozen, droef en schoon, ik heb u uitgekozen Voor àl mijn koude doden, rode en witte rozen. Rozen om 't dode haar, rozen op armen en borsten Vallen met zacht gebaar, of zij niet vallen dorsten. Rozen voor ieder, die met lachen, of kussen, of groeten, of schone melodie Mijn leven wou verzoeten.…

innig als een schaduw die bij de wortels slaapt hoor ik bij de boom navel muskusgeur en witte rozen winden zich rond een rotonde zij wordt in oldenzaal en niet in amsterdam vermoord in het trapportaal boomtoppen zwaaien een jongen slaat de trommel alles in de wind naar de verdorden waar mijn bloei schoon is geweest verwijzen woorden…

bloemen fietsen richting het noordelijk havenhoofd waar ze stilzwijgend worden neergelegd witte rozen gestoken in het rulle zand, aan de vloedlijn laten hun hoofden hangen evenals vrienden die naar de zee turen waar gisteren vijf vrienden al surfend vermist raakten in woeste golven vol schuimkoppen…

De witte rozen op je kist deden denken aan eerdere uren, voor elk levensjaar gaf jij een roos, waarmee je liefde wilde sturen. De witte tulpen op je kist, deden denken aan al die dagen, dat je er voor iedereen was, zonder opmerkingen of vragen.…

Als je de ogen sluit, wordt het ego gedoofd, wiegen witte rozen in de lentewind en stijgt een glimlach naar je hoofd. Als je de ogen sluit beademt je buik het warme ei en verdwijnt het gemier in een zachte gloed van een avond in mei.…

balancerend tussen wit en zwart wenst zij de wereld licht in het hart van haar gedachten bloeien witte rozen de mooiste is gekozen gedragen over de drempel van een grijs verleden waar meeuwen krijsen in het stille sneeuwen van pijn..…

Zij had haar liefde keurig aangeharkt hartstocht op de paden onmin in de schaduw jaloezie binnen de perken Maar het miste perspectief geen verdiepte dieptes met verzwolgen gevolgen De rozen bloeiden zo vroeg dit jaar zij keek met handen maar een doorn drong stekelig in haar vinger witte rozen rood Zij keek naar het pluisje het…

de hemel huilt op de tere witte rozen een zachte deken daaronder zwijgt hij zijn glimlach blijft en verzacht de pijn veelvuldig waardig nijgen een laatste blik in de aarde waar deze moedige man rust zo ver weg van de wereld en zo dichtbij in ons hart teruggegeven aan de aarde die nu triomfantelijk deelt in het brood der engelen…

Roze of Blauwe Huis…

Jouw menselijke ziel in versteende emoties innerlijk bezworen, samengekomen tijdloos in herinneringen beschreven in brieven als in boeken vergeten voor nazaten achter horizon en ochtendlente naast het sterfbed van verlangen in een oeverloos denken zonder heimwee of dromen vergezeld door witte rozen jouw laatste reis naar doodse stilte…

Schemering valt over witte rozen de zon scheen wit, was gastvrij, de muzen ontweken mij, in tussenpozen naderenden ze mij, met hun lange schaduw aan hun zij, een tak, met in sneeuw gedoopte loten viel als gepoederde basterdsuiker uit de zwarte gaten van een ster, de ruiker van de sneeuw wordt vers gestrooid uit vele eeuwen ver, ijskristallen…

Er steken bossen witte rozen in mijn brievenbus, elke dag weer. Mijn depressie verdwijnt als ik mij plotseling afvraag in wat voor nachthemd je slaapt. uit: Terra Incognita, 1988 auteur Ton Luiting.…

onverdraaglijk stille linten druipen huilend langs de kist, door witte rozen neergevlijd voor haar wier tijd verstreken is jouw stem verkleedt ons leed in vreemde, plechtige clichés, tekortgeschoten woorden smorend in verwacht gemis, verloren in een bloemenzee en ongehoorde treurmuziek maar waar is ons verdriet?…

Witte rozen wiegen in de wind. Er stijgt een glimlach naar je hoofd. Als je de ogen sluit beademt je buik het warme ei en verdwijnt het ‘gemier’ in een zachte gloed van een avond in mei. Alle ‘ikken’ vluchten in de plexus solaris feilloos naar hun begrafenis.…

Jouw ziel zit in een versteende stoel de wereld angstig aan jouw voeten reusachtig als een woest gebergte jouw innerlijk ligt vredig verloren samengekomen in tijd herinneringen deels onzichtbaar voor de mensheid in een oeverloos bed zonder gedachten of dromen witte rozen vergezellen jouw laatste wens om stilte reis naar het donkerblauw…

Witte rozen, rode rozen, praten met goede vrienden, armen die innig omhelzen, des nachts en overdag. Stil staan de dennen in de nacht, en vóór ik je aan kan spreken, glippen de jaren haastig weg, voorgoed naar het verleden. Ik ben op zoek naar jou, maar ik, ik ben een ander...…

Je probeert het verdriet te relativeren maar in gedachten is er een verlaten land waar burgers uit gevlucht zijn door oorlogen mensenkennis in armoede moest leven een zuchtend zomers landschap strekt zich uit in groen zwijgen het liefdeshart wordt onrustig onder helder licht van de zomermaan de geur van takken witte rozen afscheid van een…

Geschreven op 23 maart 2010 Een stille afscheidsgroet tussen de witte rozen.…

Waar witte rozen bloeien, die niet sterven in de strijd. Kom geef mij jouw hand ik zal je leiden, naar het vuur van de oneindigheid. Haar vlam zal altijd blijven branden, ook al komt ooit onze tijd. Kom geef mij jouw hand ik zal je leiden, over de weg die wij samen willen gaan.…

Tegen een blauw fond helder schitterende sterren groenig, geel, wit roze opalen, smaragden, lapis lazuli, robijnen, saffieren en daaronder de zee zeer diep ultramarijn. Het strand paarsig en zachtrood op het duin pruisisch-blauwe struiken wachtend op een schilderij. [4 juni 1888 Saintes-Maries-de-la-Mer]…

ik heb wolken altijd bedacht hun nevelig ijle waterpracht bevat al mijn dromen zij kleuren mijn stemming wispelturen het gevoel van alledag duisteren de nacht ook jouw gezicht in het wit-roze licht van opkomende zon met de ontwapenende lach van ontwaken samen gaan we de ochtend maken oplossend in blauw koesterende warmte omdat…