Alle inzendingen over zilt

Je woorden klonken Bitter, zuur en wrang, Het liefst, zei jij, Plakte je mij achter het behang, De tranen die ik om jou Schreide waren eerst Zout, daarna nog wat zilt - Nu er al wat tijd tussen zit Is mijn oordeel over jou Niet langer hard meer, Niet negatief, maar Eerder al wat mild…

Wat er van dat fout geweven lieve leven even bleef, het leefnet op het land getorst een druppelspoor van vocht tranen op een allerlaatste sparteltocht aan die overkant op tanden knarsend zand gemorst: Nooit meer samen zilten in het zoet van zee.…

Achtergelaten op Het strand van Voorbije liefde Neem ik gretig De zilte smaak Van dit zeewater op - Mijn lippen smaken Zilt als ik mijn Tong er langs beweeg Zout, of zilt, is Altijd nog beter En veel minder diep Dan de wrange smaak Van onze vergane liefde Die kansloos op De rotsen liep…

Hol, ...ren zo hard je wilt Gedragen door nat zand Zoute parels op je mond Dikke druppels op je wangen Weg gekust, ze smaken zilt ..... zee en strand…

ik zou zo graag u overweldigen onder uw protest met luid lawaai zoeken naar uw glanzen dat straks mij zal omvatten kneden tot de grens van pijn uw handen leid ik naar mijn kruis dat ik zal dragen als een man uw zilte geuren zal ik ademen uw mond en tempel vullen tot u de adem mist om door te gaan dan leidt u mij naar binnen…

jouw glimlach weerkaatst in zijn ogen hoort ze de wind in een heel zachte fluistering zeggen ze heft haar hoofd luistert met warmte in haar hart proeft met haar lippen zilt, kruidig zoet en bitter kleurrijk als de liefde is zoveel schakeringen aan de regenboog lust passie liefde of doodgewoon kameraadschap trouw en genegenheid ze luistert…

Haar handen met een ziltige glans, dansend over de rugzijde als een sensuele dans. Immer ongeoorloofd en onzeker, als de regen op mijn dakzijde, als warm water in een gekoelde beker. Nog even en ze straalt het uit, het volledige, het totale, de liefde en het begeren tot de laatste stuit. Het raken van de getuite lippen, de lijnen, de stippen…

netten van de nacht Er wacht hen een zware storm als zij dronken heen en weer zwalken op het dek der vermetelheid En keren niet weer als zij verdrinken in de draaikolk der vergetelheid van de ongenadige wateren Dit is de eeuwige thuishaven van deze “ helden ” De plek waar de vrouwen zich verslikken in het water van hun onoplosbare zilte…

me overgolvend met haar zilte frisheid vervloei ik vol van haar weliswaar met tranen in mijn ogen want wat ik in één ogenblik bij haar gevonden heb raak ik zo weer kwijt wanneer ik terug landinwaarts trek…

Hoe dan ook ben je zowel open en verleidelijk als een plekje in ontwikkeling en vernieuwing waar ik me thuis voel voor menig creativiteit of inspiratie terwijl bijna lege batterijen worden opgeladen O Zilte nat, waar je ook bent, ik geniet van al jouw kracht en pracht; een onsterfelijk nabij.…

zonnebrandolie zilte lucht en minirok zeediep verlangen…

Spartaanse vrouwen zitten aan de zilte kust -- hun haar te kammen.…

Het zilte Een prikkel die je bij eb Aan de vloed doet denken…

De zilte wind die rond jouw enkels dwarrelt, jouw meeuwen, brutaal mooi en lachend, schaterend naar mijn verlegen adem. Oh wind, oh wind mijn vingers strelen jou, oh wind, tot stuivend zilt het zicht verblindt.…

tranen zijn bitter of zilt maar soms ook zoet in blijdschap geplengd…

Platte zoutpilaar, mijn zilten beeld van mama -- Dierbare foto.…

Hart in het zand wachtend op het zilte water met haar zoute vacht. Bloed stormt door onze aderen,ramen beslaan,energieën versmelten. Verstrengeld tot een lichaam. Hart in het zand wachtend op het zilte water met haar zoute vacht. Hand op de klink, ieder zijn weg, maar voor eeuwig verbonden.…

golven rollen uit vochtig tongend de branding zilt kussend het strand…

het zoute water als zilte tranen in zeeën en in oceanen God moet ooit veel verdriet hebben gehad…

striemende woorden vlijmscherp snijdend, grove leugens immens verdriet in stilte lijdend zilte tranen stil vergoten, eigen gevoelens buiten gesloten troostende woorden gefluisterd diep in de nacht, opnieuw vertrouwen opbouwend langzaam en zacht schuchtere glimlach betraande ogen, er bovenop komen jouw eigen vermogen…

Mijn voeten laten natte sporen achter aan de kant. Niet of nauwelijks, te verdragen, De dingen die mijn ogen zagen. Langzaam klim ik hoger, klevend aan het zand. Druppels zoeken de weg naar beneden of verdampen snel in de lucht. Beetje bij beetje, begin ik te geloven dat ik het ga halen, maar dat wordt vergeten door een enkele diepe…

in mijn natte cirkel hang ik verblind de dove uit gevoelloos voor tekens van leven en van liefde zwemmend in een oceaan terwijl continenten langzaam eiland worden en eilanden verdwijnen in een zoute mist blijft verdriet van gisteren ook vandaag weer huilen zilte fontein die niet opdroogt eeuwig druppels achterlatend…

Menig traan laat ik weer gaan nu kinderen walvisburgers gaan serveren zullen ze het nu nooit leren dat is toch niet normaal straks eten we met z´n allen bloedkoraal.…

Het zijn mensenmonden die het zout in blauwe oceanen proeven, zilte golven uit een archetypisch verleden waarin we ons veilig wanen, worden blik en ethische doel steeds vager, herkauwt het heden zich roestig tot brij, scharniert de tijd alsmaar trager,in de vastgelopen mechaniek met gelijke averij, een noodzaak om te blijven boren, verder dan…

Want als ze rollen langs m'n wangen begrijp ik toch eigenlijk niet: kwamen deze zilte parels voort uit intense vreugde of tóch m'n stil verdriet?…

Schelpen wijzen waar wanneer wie wil haar verlangen troosten met sprekend zilver en zwijgend zilt.…

Een verzachtende zucht waakt de ochtend van zijn kleurloze -nachtrust. De liederen van een onhoorbaar piano-stuk verklaren nader aan de bloemen hun ontmoeting met het daglicht. - Terwijl de klokken 10-maal de morgen luiden - De dag verzucht zijn prachtige beelden aan de wind, die de omgeving teistert en het zand zachtjes langs mijn lichaam…

Op de rand van elke regel puzzel ik mijzelf tot rijm met de branie van een vlegel die een hekel heeft aan slijm bang dat iemand mij zal raken wikkel ik mijn zilte ziel in een ondoorzichtig laken met de geur van sex-appeal vrouwen spelen in mijn leven met de olie op mijn vuur in plaats dat ze liefde geven maken ze mijn druiven…

vingers spelen als inkt op m’n huid een aphorisme in lettergrepen waar schaduwen ze combineren tot bewijs van lovers delight die liefheeft van natura een diepe blik bloeit uit rode monden rode wijn beneveld op gedrenkte dorst deze beat danst duizelend zilte stromen wolkengolven verzamelen verliefde vogels aan hand en borst in avondvree…

Op mijn zwarte hengst over de stille landwegen naar de eindeloze kust aan zee waar zilte adem uit jouw lichaam ontsnapt op de vleugels van een zwaluw verder mee de zomer in en je spreidt jouw benen als een rivierenlandschap laat mijn beekje binnen aan de buitenkant op mijn donkere paard door de kalme bossen naar de groene heuvels…