Alle inzendingen over zonlicht spiegelt koffielepel

het zonlicht spiegelt zich in een koffielepel - kan het niet pakken…

De goot voert af De bus rijdt af en aan Als ik er niet meer ben Mensenvlees in zinloos Blik verpakt wachtend op Een moment dat nooit lijkt Aan te breken En tot die tijd, Om in ieder geval nog Iets uit te voeren, Meet ik mijn leven uit door In de koffie te roeren…

Er is niets aangenamer dan onder de bomen te zijn in de schaduw beschut tegen het felle licht van de zon Daar zijn wij ongezien en onbespied in het halfdonker in een schemering waar alles ineen vloeit zich samenvoegt waar harde contouren verdwijnen lieflijk en zacht een nieuw zintuig zich opent waar geheimen worden bewaard…

Schuimend zonlicht golft tot aan de horizon. Witte stapelwolken drijven door het blauw. Een snoer van meeuwen en strandlopertjes kringelt langs de branding, waar de hemel zich spiegelt in het natte zand. Wij stappen voort over het strand, over stroompjes en knisperende schelpjes, een snelvervagend spoor achterlatend.…

Je zonder ego aan anderen spiegelen: een zacht spiegelbeeld.…

beeld in tegenlicht en trillende lucht vaag en vlekkerig stroperig vloeiend boten als blokjes dansend op zee water golft en deint spiegelt het zonlicht vleugels slaan boven fonteinen vlammen likken aan dorre halmen eenzame zanger raakt mij diep met sonore stem en stemmige tekst…

Met zonsondergang kantelt de horizon kleurrijk door het zonlicht glinsteren je ogen in spiegelbeeld elk detail begint te leven van de honger naar de nacht. Met zonsondergang spiegelt het licht jouw make-up de schaduwlijn is jouw taille wat in silhouet figureert in spiegelbeeld is waar ik na zonsondergang op je wacht.…

Omlijst silhouet spiegelt door dauw langs mijn wang op het laatste doek mijn emotie van de dag blijvend in de schijnwerpers.…

De toren spiegelt zich in 't water van de gracht Met een tevreden blik paradeert zij op de strakgestrate Kade Niemand had toch ooit verwacht Ruziënd met een lawaaiige cicade Te belanden in de sprookjes van duizend-en-één-nacht Het o-ja-erlebnis ervaar ik meerdere keren per week Ingekapseld tussen de breinen Als synopsis een bekend verhaal…

warme woorden mij als mijn naakte ziel er verloren staat verkleumd, stil en aangedaan dan is mijn huid als blank hout onder een schors van levensvragen is mijn lijf als een ivoren toren in een landschap van illusies beweegt mijn geest zich onophoudelijk als het kompas naar wat was, wat is en wat gaat komen naar hem die mijn ogen spiegelt…

geef me geen naam want ik ben de dwaas achter muren van de wereld en durf amper op te kijken naar de reiziger die zich vonkloos, onherkenbaar spiegelt aan mij voor het oor van herkomst verwant met het stilste raadsel, ter verklaring van mijn uit het lijf getrokken ziel ontsluit duizend ogen verhelder water met zonlicht draai…

damp stijgt op van 't water uit de stille kolk waterleliebladeren hebben groot deel van 't wateroppervlak bedekt klein spoortje helder water heeft zich in 't midden uitgestrekt daarin spiegelt zich opeens een dikke witte wolk die vervolgens even het zonlicht belet om te stralen dit kleine paradijsje met haar helderheid te kleuren geniet,…

vangen Van de graspollen onder hun poten Het onvergankelijke daalt neder als een druppel Uit de hemel dat spiegelt in de zon En wordt opgenomen door een bloem Waar nog niet aan gegeten is…

De zee spiegelt de zon en haar stralend licht, een plas spiegelt wolken, een bomenrij, de volle maan of een stille zwaan. De sloot 's morgens de nevel. De pluimen van riet zie je nog scherper in 't water dan op 't land, en een korreltje zand spiegelt de zon. De lak van een auto spiegelt een tak of een gevel.…

Riviertjes biggelen langs ruiten Al zwaaien kruinen driftig nee: Geduchte wind heeft vrij entree Aan ’t muiten zijn mijn stoelen buiten Ik voel me niet appassionato Waar blijft het zonlicht pizzicato?…

Dali Venus delen ongevraagd geleend in vlakten bergen versteend Zie ik dat haar ogen links onder mij beginnen te bollen De vinger dwingend binnen gaat zoekend rond te tollen Dan knekels van het zwarte paard steigerend staat op hollen Onderga ik wereld van surrealisme indringend gericht Zo ik weer verward exit treed verblind mij zonlicht…

binnen is het stil de orkaan is gaan liggen zonlicht op mijn huid…

Niets krijgt me nu nog stuk 'k ga dansend door het leven en lach de zorge-lijken uit geen oordeel laat nog beven Ik dans de wereld door gedragen op de stralen van zonlicht in mijn hart voorbij de ziekten en de zorgen, na pijn en lijden, dood en smart glanst weer opnieuw de dag haar zoemend pad langs glanzend licht en bloemengeur naar morgen…

Wat een verademing, na al die dagen met storm en regen koesteren we ons nu aan de stralen van de zon wat een zegen dat een gevoel oproept van welbehagen…

Als ik de zomer niet haal Begraaf me op een warme winteravond Proef intens van 't laatste geluid Seconden doden en doden vergaan Kus teder mijn tere huid Liefde leeft en leven moet gaan Als ik de zomer niet haal Begraaf me op een warme winteravond Laat je lach zachtjes met me meegaan En haal weg m’n verdriet Fluister stilletjes mee…

perfectie behouden Ik sla een arm om hem heen En weet dat het zonlicht Nog even op ons zal moeten wachten…

Lichtgordijn van zonnestralen ongeacht de datum van de dag goed weten, leef gewoon vandaag wacht niet tot de morgen aanklopt Hemelblauw streelt de lucht witte schapenwolken hier en daar gedreven door de warme wind die aankomt gevlogen uit het zuiden Verdrijft de winterse temperaturen die worden terug gedreven, weg van hier weet men zo de dag…

Zonlicht klatert in zomers verlangen over mijn genietend lijf wanneer ik onbezorgd de tuin in loop vergeet ik de politiek van de ontstemden de klaagzang van betweters gelaten vrolijkheid van de gemaakte clown boosdoeners onechtheid ontucht van de zielenpriesters en ik heb het leven lief met alles wat ik in mijn tenen voel.…

met hoofd gebogen tranen in ogen 't licht valt over m'n donkere haar 't is net een donker waas waar men niet meer uit kan komen om van nieuwe resultaten te dromen ik voel met mijn handen naar dat ongrijpbare licht het geeft mij totaal geen zicht op het leven op de strijd droomt gij ook wel eens van vrijheid…

zo lichtvoetig dat ik hem niet hoorde toen hij in een oogwenk met jouw ziel verdween ik hoor je praten ik zie je schaduw op de muur van de tuin je leefde daarnet nog een onpeilbare god trok je ziel zwijgend naar een lichtloze ruimte je lichaam liet hij achter…

beweging als krokussen uit de grond De ster brengt het leven weer op de been Even het warme stralen waar ik mij mee bedien De herinnering voelt herkenbaar gezond Het ontspant na al die nattigheid die even verdween De vicieuze cirkel blijft rond Wordt doorbroken door nieuw leven en nieuwe hoop Het ijzige hart smelt meteen Gevuld met zonlicht…

Mijn ogen turen naar zonlicht boven het groen van mijn boompjes. De vlinderstruik wijst alle kanten met haar puntige paars, boven de zwaar zwierende takken van appelboom die met haar vruchten, sommigen rood al zonlicht willen als ik.…

ik wacht op stilte ik wacht op zwart ik wacht op de schijn die dwaalt door de nacht ik wacht op sterren ik wacht op hun waan ik wacht op de spot die hen doet bestaan jij slaapt door de nacht jij slaapt door de kou jij slaapt tot de ochtend verlangt naar de dauw jij neemt zonlicht op het doet je stralen voor jou geen schijn noch…

Gouden glinstering spiegelt het avondwater ondergaande zon.…

de ziel spiegelt de werkelijkheid helderder dan wij er oog voor hebben…