Alle inzendingen over 't verre zilver

Ik zag haar terugkeren naar het verre; het zilveren sterrenkleed nam zij met zich mee. Zij omarmde met de kracht van de golven en gaf, maar nam ook iets van mij mee Jij, zilveren vrouw vis met jouw gouden haren. Jij kwam en ging met de getijden van de zee.…

't Zijn is verworden tot ik ben of ik was 't Verdriet is verworden tot slikken en 'n traan 't Accepteren is verworden tot 'n leegte niet te vullen Toekomst is verworden tot verwachting en hopen ...…

Je lijkt te spreken in twee talen Ik wens hier maar één van te verstaan Hieraan ontleen ik mijn bestaan Tot je woorden mij zullen vermalen Ik kan nog altijd vrijuit ademhalen Voorlopig schaak je simultaan Maar ooit zal ik de prijs betalen En hieraan ten onder gaan Ik proef je lach nog op mijn lippen Je hoofd tegen mijn schouder aan Het…

ik zag de zon boven de plas in zijn gerimpelde weerkaatsing klonk stralend jouw lach de zilveren golfjes gekuifd door de wind liepen zacht dood in het donker van borders die groen overhuifden om hun verdwijnen te verfijnen in de rust van het land een schitterend plaatje waarin onze blikken zeilden over het water naar een verre…

neemt zijn tijd onder de hollandse wolken van mauve en jan voerman tussen bebloemde boorden met daarachter trage koeien wegdromend naar de einder fluistert de zilveren ijssel verslingert even het veer met daarop slechts de onthaasten bijna teder zet hij ze af wacht rustig op de verre fietser verlangend naar het onbekende hij weet…

IJl rijzen blanke berken, als boeketten Van trillend zilver, op een lucht die blauwt, Uit blonde grond, vol groepjes eikenhout, Die tegen 't blauw roodbruine vlekjes zetten.…

Hij houdt van verre reizen. Jongetje draagt wat schatten mee; Rombeer, ‘t Autoboek en Speen En ik draag hem. Op handen... Dan klimmen we en drijven we De bergen op de aarde. Hemelhoog Zijn oogopslag. 'Ik vind je lief,' zegt Jongetje -Dicht tegen me aan - Mijn hart maakt een vief sprongetje Tot aan de zilveren maan.…

serafijnen dalen af met 't licht van de ochtendzon klokken kleuren hun zilveren spel de kaars omhult zich met gezang wakkert aan de vlam wakkert aan de vlam…

In 't rode bloed dat U vergoot, wast U mijn kleren door uw dood; sneeuwwit wordt mijn scharlakenrood.…

Boven 't duin hangen de duistere lucht, de verre witte lijsten van daken, van huisjes waaruit lichtjes, de geur uit een schoorsteen. De vrouw zakt weg met haar hielen in mul zand.…

Vogels troepen samen en jaar naar jaar vliegen weg in niets in herinnering gedachten van stilte want zwijgen is nog steeds goud zij gaat voor zilver…

Wat is vergrijzing, die vraag hoor ik vaker, zeg opa hoe zit dat, en... dreigt er gevaar? Ach, het is eigenlijk Levensverzilvering Eerst je pensioentje Vervolgens je haar.…

Niet alles is meer goud wat er blinkt zoals uit schaatsermonden ijzig klinkt Op het scherpst van onmogelijkheid Een pijnlijke correctie in de eindtijd Drieduizendste van een seconde maakt van zilver toch geen zonde ? De schaatser was zeer ontevreden hij had niet hard genoeg gereden…

Jan de fantast aan de drank Hij had het gemaakt En dan pas bedacht Een donkere dag Een heldere nacht Er stonden paleizen Met zilveren daken Maar in de ochtendmist Waren ’t heksen en draken…

Rosetta het eerste ruimtevaartuig in de geschiedenis in een baan om een komeet Rosetta Indemeij was 90 toen zij in de omgeving van Auschwitz overleed niet vernoemd blijft haar naam toch met die andere Rosetta verbonden…

de slaap voorhouden haar kinderen slingerend naar ‘t diepe oogzwart eigenlijk zou ze het liefst het verre zicht onthouden raar dan als de nacht dan komt is haar heldere blik zo pikzwart, want weet je, plichtmatig wil ze 's nachts een oogje in het zeil houden…

Op 't heilloos bed woelen mijn doffe leden. De hartstocht moordt en martelt mij. Daar klinkt een zilver klinglen van beneden Een karavaan kamelen vaart voorbij. -------------------------------- uit: Kwatrijnen (1924)…

Ze beleeft het zand, de zee sterren; de ogen van de nacht maakt leven in een handom- draai geluk in een doosje spreekt zomer met glimlach is overal, in de taal van ongesproken dromen in het vuur van de berg achter de zinnen van geliefden in het spoor van adem op glas tussen de tranen van het mos in mijn aquarellentuin van geweten; stilleven…

Ik zei het aan de oostwind Die ’t aan de wolken bracht – Ik zei het aan de sterre In stille, diepe nacht. O Vogels, winden, bloemen, Zegt heur dat woord toch niet – Wie weet of zij niet spotte, Niet lachtte om mijn verdriet?……

aan In die dromen bezworen wij trouw en oneindig, vol liefde samen gaan In mijn mooiste dromen zag ik jou naderend in mijn eenzaam bestaan Je haar blinkend in ’t morgendauw kwam je daar uit ‘t verre niets..aan…

Herfst, met ergens 't sterven van weer een blad of bladzijde die vol geschreven nu wordt gesloten, een leven uitzwaait, al zie ik ook groei, elders ook weer bloei.…

Een blinkende gulden beloonde de knaap, Die 't vond en hij zocht naar meer, En droomde van zilver en goud in zijn slaap - Het kruis zag niemand weer.…

veel tonen gaan in luister en huiver zwaar vervormd aan ons voorbij ze klinken vals te vlak onzuiver razend slagwerk koperbrij maar elk lief lied nu voort gedragen naar een verre, verre morgen zal daar de samenklank gaan schragen in ‘t slotakkoord van onze zorgen…

op het puntje van je stoel in hevige hitte door je vinger zachtjes heen en weer te bewegen tot neushoogte met de handen in ‘t haar een net niet passend T-shirt op vijfhoog erger nog dan ergernis brandt de zon hier op je huid zo wordt paars nooit blauw en zilver ooit zwart…

teneergeslagen door verdriet en nederlagen geeft men zich over aan de pijn er is veel nood en klagen tijdens het kortstondig leven op aarde een kreupel hert kan niet vluchten voor de jager hemeltranen dalen als zilveren pijpenstelen neder deemoed kruipt door ‘t bloed naar ‘t hart een fluistering een Woord een stille…

Ik zoek onbekende werelden op en droom van verre sprookjeslanden, voor de dag weer verder mag. Ik geloof in roze rivieren en paarse rotsen, in zachte armen die me herkennen, in zilveren ogen die naar me toe rennen. In mijn wereld kijk jij mij aan en je laat een tijdeloze glimlach op mijn gelaat bestaan.…

Het noorden ombuldert ons hutje op 't norst, En hek en geboomte is met rijp overkorst. 't Is winter! het ijs nam de beek in bezit; De daken der landlijke stulpen zijn wit, En grauw en eerwaardig, met zilveren top, Rijst ginter de staatlijke kerktoren op. 't Is winter, mijn liefje!…

- Op de effen lente-Leie zie 'k, blad-weemlend, gaan 't verduisterd even-beeld van roereloze abelen om 't matte wit en eêle geel der vele water-leel'en die, bij 't gewieg van trage avond, kallem staan en teer-aan neigen in het zilver-stil getaan van schuine zonne-glanze' in bevend schaaûwe-spelen...…

steel de liefde uit je ogen ontvoer de lach van je gelaat haal de woorden uit je lippen wis het gevoel dat jij achterlaat ben nog opgesloten in verwarring fluister jouw naam in mijn hoofd denk aan al die zoete dingen die jij mij al zo vaak had beloofd teruggaan naar recent verleden naakt en zonder schroom zag ik mijn prins verschijnen…

mijn hart danst van verlangen in het ritme van onzekerheid het jaagt mijn warme bloed in al mijn verliefde cellen gedachte aan dit erotisch festijn vult de nachten met dromen droomt de nacht die gaat komen laadt mijn passie met hartstocht vage contouren van zilverdraad in een web gevangen geraakt glij ik langs de ragfijne banen naar de…