Alle inzendingen over Ademhalen

uit water voortgekomen vocht zij zich eeuwen vrij bedacht het vaartuig dreef af op golven spelend kind zich ver gewaagd in onderstroom 't laatste ademhalen het kraambed werd tot deinend graf gegeven heeft de zee en ook genomen uit "De Zee en Ommelanden" (tweede reeks)…

Geen afkeer,geen goedkeuring, stilte tot in het diepst van je wezen, laten gebeuren, diep ademhalen, aanwezig zijn in hier en nu. Nada te turba, enkel zijn, aanwezigheid in mededogen, in stilte en vertrouwen, laten gebeuren, laten zijn.…

Luisterend naar de zee die gelijk ruist met je ademhaling Met je lichaam dicht tegen me aan Gaan wij de ochtend tegemoet. Waar de zon ons wakker kust.…

Een gedachte als heel diep steeds dieper ademhalen hoe niet in onderworpen dagen te leren verdwalen.…

Verdriet ligt er naast je, bij elke ademhaling een traan.  Jij met je mooie blauwe ogen, de laatste die ik wil kwetsen.  Ik beloof je, ik laat mij nooit meer zo gaan.  Spijt ligt er naast je, kon ik maar terug in de tijd.  Je ademhaling, je geur, je warme lichaam naast me.  Het spijt me schat, ik wil je echt niet kwijt. …

iets verwacht een, al is het bescheiden, woord voor begrepen worden door zien de kringetjes van weters zoeken niet maar vissen spachtelpoetsen naar bewondering vergeten kristallen liggen verder dan een vijver met bomen broodkruimels van besef zegels scheuren leven woorden breken lichtvlekken in de stilte bij de detectiegrens is de ademhaling…

Nu je ademhaling is gestopt sluit ik jouw mooie ogen. De dood klopt aan en neemt je mee. Geeft mij de wanhoop, pijn en angst als bewijs van jouw ontvangst.…

geestelijk uitgeput een zoveelste aderlating uw vinger drukt mijn gezicht bijna stuk omringd door ziekelijk wit uw handelingen uit angst egocentrisch vernietigingsdrang ik ben u bang u smeekt ik fluister en blijf een door ademhalen wachtend u zult bedaren bloedvriend dag en nacht jackhals van het duister…

Ach die liefde, opwindend zo dichtbij en onbereikbaar, als de sterren staan, vaak niet met het blote oog te zien, maar als levend stof van licht voorzien, die ik dagelijks ademhaal, verkleef met de schemer van de wintertijd, in z'n kille armen wordt de zon langzaam armer, als we zijn uitgevrijd.…

op dat moment van samenzijn dat ene vleugje van jou nabij zoals mijn lijf zacht golvend kan bewegen op de ademhaling van jouw aanwezigheid verlang ik naar de geur van lente de kunst van liefde van jou vrouwelijk in mij zintuig voedend de rakende stilte langzaam voorbij lichamelijkheid reist…

Vrij ademhalen wil ik te midden van conventies. Ontspannen speel ik met de regels van gezag. Rust vind ik in het weten, dat mensen weinig weten. Lachen leer ik om de waan van de kwetterende dag.…

ademhaling staakt bewegen onmogelijk stem volledig weggeraakt op je lijf een voelbare druk teruggeslingerd in de tijd van pijn en verdriet van schuldgevoel en spijt en hij, hij spaarde je niet de angst zó intens beleving pijnlijk en echt 'n volwassen mens nog steeds met 't verleden in gevecht…

Valse hoop gevraagd liefst op twee benen gestrekte handen vieren traag de leidsels van het leven meegegeven stilgelegd geslecht door gevierde handen zonder teugels zonder banden een wanklank van gehoorde oren met geziene ogen ademhalend door de neus als velen door de mond vergeet te spreken.…

langzaam ontwakend na 'n innig liefdesspel verzucht ik de zondag waarin ik jou en jij mij op de golven van mijn ademhaling rust jouw hoofd jouw mond lieflijk tegen mijn borst vingers spelen zachtjes door je haren de tijd speelt tikkertje met de zon die breeduit lacht op deze zondag…

niet opzij Blijf ook adem halen diep ademhalen bij elke pas of stap Door tunnels van groen lopen...... moet-je-doen.…

Een moment van rust In een wereld vol onrust Een moment van bezinning In een wereld van drukte geen tijd In een rustcocon gevangen Waar de wereld niet bij mag Jij alleen weet daar de weg In een moment van rust Een moment van rust Ademhalen zoals jij dat wilt Even helemaal niets In een moment van rust...…

Als ik je zo zie liggen, met amper een ademhaling, de zwoegende borstkas, en ik me afvraag of die nog wel een keer opbolt dan huilt mijn hart als dan eindelijk de ongelijke strijd gestreden is huilt niet alleen mijn hart.…

De tijd die het zal vergen De ademhaling zal het tergen Voeten wroetend in het mulle zand Spieren die je aanspant Uitkijkend naar de top Het mooiste punt is bovenop Je wilt beloond worden voor het zwoegen Het zand wil je schoenen telkens onderploegen Je wilskracht en doorzettingsvermogen Sjokkend heb je voortbewogen Het eindpunt is de…

Als je slaapt wil ik je strelen, je ademhaling horen, raken, met je vingers wil ik spelen, steeds proeven hoe je lippen smaken. Zonder parfum ruik je heerlijk, en als ik mijn ogen rust, zeg ik je meest allereerlijk, dat ik nooit raak uitgekust.…

ik hoorde levende muziek in je ademhalen zag de huid rond je mond in een kleine lach lief bewegen en genoot je melodie een octaafje hoger de rust voelde sacraal aan in de lage middagzon waar stofjes woonden in levendig bewegen dat gevoed werd door warmte die zichtbaar in weerkaatsing steeg…

zo schets ik mij in lege straten weggezonken achter klokgelui van eindige dingen zonder slaap word ik herkend zoals de steen die stilte uitspuwt blind en grijs de ademhaling het harde vocht aan het vlinderraam vertelt de nacht onafgebroken hoe waarheid schreeuwt in het vaarwel door het veroordelen van verwachting vergat ik…

In de etalageruit kijken een bekend en vreemd gezicht knipogen om te zien of jij het werkelijk bent Gelukkig het knipoogt terug met de vingers door het haar wenkbrauwen plat gestreken neusvleugels gestreeld Tijd om een foto te maken de wereld wacht en stopt de mooie kant laten zien rustig blijven ademhalen…

Het is het vurigst, reinst geneucht: een ademhalen in glans en jeugd. Op aarde schittert geen vermogen licht als uw ogen. Geen slag, geen schok, geen ruk kan liefde scheuren uit de hemel daar wij schijnen. De ganse wereld mag verdwijnen: Zon is de kern van ons geluk.…

ademhalen gaat vóór het roepen verdrinking is bedrieglijk stil in rusteloos water vindt de mossel op een levenloze man een plek om te wonen moeder en kind scheiden niet aan elkaar gebonden in hun woordloze dood laat in stille ere-tuinen duizend bloemen bloeien vaarwel rust in vrede…

rust verzonken zal iemand dan de eerste vogels horen nu het licht begint te wandelen de bomen kalm ruisen zal iemand dan het stromen van de blauwe rivieren zien iemand opent de handpalmen naar het licht zal iemand dan een pad tot aan de deur van het hart graven in het aanvangslicht iemand dan zonder tijd of tal met een ademhaling…

Ik heb jouw ademhaling en jouw verstilde stemgeluid teruggevonden in jouw gedichten duinrups bij het zilte strand kleine worm in zoet tegenlicht ik vond jouw naam in mijn gedicht ik heb je nooit mogen aanschouwen daarvoor was ik te schuw en te gehaast maar ik weet dat in mijn lucide dromen jij de werkelijkheid naast mijn droom plaatst…

Betula lenta, warme blik en teder ademhalen, de lichtglans in verhalen en schaapjes in de wei. Betula lenta, kinderzang en katjes aan de bomen, het voorjaar weer gekomen en wij zo zonnig blij.…

In een tijd waarin De tijd nog niet bestond En alleen het tij Nog ritme gaf aan Wat er zoal op een dag Gebeurde, zon en maan Dag en nacht markeerden, Kon ik nog ongehinderd Ademhalen, prikkelden wind En lucht mijn geest, Leefde ik mijn leven Zoals het bedoeld was, En viel ik alleen maar stil Als de wind het af liet weten…

zien van haar, zij op haar hoofd staat en ik weet - Zij kent haar vader nu wel - wat zij later zeggen zal, iets van dat iemand die zo vol talent zit heel blijft in haar escapades hoe dwaas en onmogelijk ook Zo ontsnappen kan aan altijd normaal de aandacht krijgt, die zij verdient later in mijn armen zweterig rust ik heel voorzichtig ademhaal…

Ik voel je ademhaling in mijn nek, En kruip nog tegen je aan. totdat ik na een tijd ontdek, dat ik weer op moet staan. Ik moet nog dingen af gaan maken, Maar lig hier nog zo lekker. Uiteindelijk pak ik toch het laken, En negeer gewoon de wekker…