Alle inzendingen over Alzheimer OR jarenlang rouwproces OR afscheid

sjofar bij de tempel Hier wordt Gods woord vervuld Kom, neem van hier de weg nu oostwaarts Richting de Dode Zee Langs Jericho daar in de verte Dalen we af daarheen Jeruzalem, oh stad van goud De stad die God herstelt en bouwt Ik zal jou nooit, nee, nooit vergeten Jij bent van mij Yerushalayim shel zahav Veshel nechoshet veshel or…

Als je de liefde hebt gekend Weet je wat geborgenheid is Ik was dat gevoel zo gewend Het verlies was een heel gemis Ik heb dit allemaal verloren Maar ik kreeg er iets voor terug Voelde door schrijven herboren Herstelde door gedichten heel vlug Kon gelukkig mijn verhaal kwijt Het was een rouwproces van mij Heb van het verwoorden geen spijt…

La fille Flavie s'endormait plus tard en attendant l'aurore d'or. Quelques jours après le facteur local la livrait les fleurs les plus passionantes de la ville: un bouquet de mille tulipes roses, rousses et rouges avec une carte neuve d'importance d'Antoine: "Ma réponse, c'est ta lettre douce, je t'aime."…

priemende dolk in je hartstreek Op de terugweg naar Londen bleef je kordaat en gecontroleerd je koers gaan terwijl je samen met een doordauwrussin en een aanhaakengelse de kopgroep vormde De Big Ben hamerde in je sportzetel en queen Elizabeth knielde voor haar bed tijdens haar middagdutje moge de beste winnen no mather if she is English or…

liefst Verdringen wij Wijnaldum Memphis Malen De Pay De Roon De Ligt De Boer De Jong De Vrij Oranje's roemloos falen Ongekende averij Er viel geen winst te halen Opnieuw waren de Tsjechen Veel stugger en veel slimmer Veel snuggerder en beter Maar hadden door roodLigt Ietsje meer geluk dan wij So goodbye Frank Good luck in China Or…

Het rouwproces voltooide zich in zwijgen en een onvoltooide brief, vond een weg in dromen die je niet kon beschrijven het graf was stil met de bloemen een kind van jouw liefde zong een lied zo blij was je in het liefdeshart gekomen dat je oude schoenen in de sneeuw konden lopen zonder zelfs het minste spoor van verdriet in een andere taal…

Die ijskoude hand hield de luchtweg in zijn greep door zout water overmand lag ze laveloos op de valreep Geketend door de zwaartekracht Het onvermogen tot bewegen Brand als het hellevuur van de hogere macht Vormt littekens voor het leven Zie daar, voor het oog zo klein de resultaten van het rouwproces Gewist in het uur van de maneschijn…

Je ogen glijden door de kamer het is een dode blik jouw wereld zit van binnen geen ruimte voor wie dan ook je wereld is te klein het meisje van vroeger de vrouw van toen is verdwenen, verdwenen naar de wereld die alzheimer heet.…

Je hebt jezelf weggegomd zo was je er zo een schaduw van bestaan met het ondergaan van de zon neem je plaats op mijn papier ik geef je dan woorden die ik nooit van je zal horen.…

Ze draait haar hoofd zo ver als het wil gaan naar haar die hier haar hand is komen strelen. Wat zeg je ook alweer als men iets zegt? Er rijst een woord, maar dat geeft voorrang aan een binnenfilm van vroeger taferelen: hoe zij met vlotte slag twee vlechten vlecht en hoe zij samen voor de spiegel staan waarin hun ogen even olijk spelen…

op het stille bospad neergezeten op een verweerd bankje zonder leuning denk ik aan het bankje in onze achtertuin van steigerhout en ongeverfd zelf getimmerd door mijn lief met een bont kussen door mij getooid melodieën die hij er speelde op zijn gitaar en bijzondere verhalen vertelde velen ben ik inmiddels vergeten sommigen vergeet ik…

die vervaging... alsof het er niet toe doet glijdt het voorbij, rent weg verbergt zich in de brij van niet meer weten meten stappen steeds dezelfde pas het gras is groen, maar wat nu als verborgen achter glas de wijdste blikken er nu ook niet meer toe doen?…

Wanneer ik vraag: lekker gegeten zegt ze, de peentjes wel we aten bloemkool, zeg ik, ze kijkt me verwezen aan en zegt: die smaakte naar peentjes. Als ik in de lach schiet, biggelt er een traan, ze fluistert help me, ik vergeet zoveel. Mijn hart breekt.…

Als Alzheimer mij straks heeft ingelijfd, Dan hoop ik dat ook de muziek nog blijft.…

Ik loog mijn diagnoses bij elkaar en zei, al was het helemaal niet waar: ‘’t Is Alzheimer’, zonder goed op te letten. Ik heb er spijt van, dat mag u best weten, dus wilt u wat ik zei maar snel vergeten?…

In een houten kist op zolder vind ik weer mijn teddybeer zijn bruine ogen blikken guitig net als toen ik weet nog dat ik afscheid nam van het dierbaarst uit m’n jeugd en hoe spijt vol tranen rolde bij de laatste zoen hij sliep jarenlang vergeten in een bed van vloeipapier met rozenblaadjes geurend tussen elke laag nu knuffelzacht…

[Dit schreef ik voor lieve mensen] Alzheimer Onze lieve moeder heeft alzheimer. Een nare ziekte, zoals we weten. Onze moeder kent zichzelf maar ook haar dochter niet meer. Het leven wordt steeds mistiger voor haar. Het is moeilijk voor ons, maar ook voor haarzelf, ook al weet ze dat waarschijnlijk niet.…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

ooit zal ik je helemaal vergeten na een onbewust bevel om stilte het dichtslibben van geheugen en dan niets meer kunnen weten dus laat me nu genieten van je zweefvlucht in mijn hoofd je naam je woorden warm herhalen ik wil vonkjes voelen als de herinnering is gedoofd…

Roerloos blijft ze zitten, in het oog van haar orkaan verdwaald in de verhullende mist die niet meer optrekt Ze blijft steeds schreeuwen maar niemand wil verstaan figuren, gestalten, woorden... zo verdraaid en verrekt En terwijl het gevoel verlamt en de herinnering dooft negeert ze onbekende bekenden, defensief agressief Soms spelen kinderliedjes…

mijn hersenen zijn weggevreten door het jarenlang gekweel van de voltallige vogels staren zich blind op de foto’s van vroeger zien het kind en verzinken in wroeging schrompelen tot mos de fakkel is doorgegeven aan ongeboren leven te oud om nog als leerling door het leven te gaan een vos die nieuwe streken leert de medemens verschalkt…

Daar komt de bus, ik pak m`n kaart en ga weer naar hem toe. Ik zie hem zitten voor het raam, hij "leest" maar weet niet hoe... Dit is de man die jaren t`rug mijn steun en sterkte was, met wie ik trouwde, kind`ren kreeg, nu morst `ie op z`n das... Hij kijkt me aan maar ziet me niet, ik pak zijn oude hand en streel hem maar hij kijkt verbaasd…

Bijna ongemerkt werden je ogen wat brozer. Je wandelingen door het bos duurden steeds wat langer omdat je vaak de weg verloor. Tijdens het avondmaal verviel je soms in een starend zwijgen waaruit je plotseling ontwaken kon om in vrolijk lachen uit te barsten. Toen je op een middag zei dat je dacht je verstand verloren te hebben, zeeg…

De leegte in je ogen Toont de inhoud van je ziel Die, geruisloos verdronken In de rivier van jouw heden, Je ver weg voert van mij, Onstuitbaar onbereikbaar Voor de herinnering Aan ons kolkend verleden. Jouw blik van herkenning, Voor altijd verzonken In de peilloze dieptes Van het oneindige zwart, Doet echter niets vergeten, Want…

haar sterkte en trots waren steeds te bekoren nu is haar leven verloren verloren in tijd het heden ongrijpbaar verleden niet tastbaar verdwaald in twee levens soms meisje, soms vrouw…

Als de wereld in schimmen verandert en ik weet niet waarom de kaars dooft mijn herinneringen de dag die geen verschil meer maakt met de nacht het leven niet meer geleefd wordt mijn gedachten nooit meer de mijne zijn weet dan dat ik diep in mijn hart jou niet wil kwetsen als de spiegel zelf zijn eigen…

Het leven hurkt in schuine straten Heulende schichten stil verstomd De geest verglaast in vreemde gaten En kleur verliest er elke blom Ravijnen zijn er dicht gegleden Angstig doolt gedogen schijn Nog levend in het licht van heden Vergetend boven wolken zijn…

en in de flarden mist van mijn verwarde geest zoek ik naar mijn naam, naar wie ik ben geweest. ik dwaal rond in mijn verleden tijd maar stilletjes aan raak ik dat ook kwijt. Ik huil van wanhoop, diep verdriet en pijn, deze eenzaamheid, wie kan begrijpen hoe dit lijden moet zijn. maar soms, is er een flits, héél even dat moment, dan is…

Als het dwalen van de geest ook dwalen wordt in daden, en bekende wegen worden onbekende paden, dan komt somberheid in huis en moet je naar gevoelens raden. Als alles nieuw wordt wat bekend was en wie je dierbaar was nu vreemd, wanneer je meubels niet meer bij je horen ben je in je eigen huis ontheemd, dan is onzekerheid je lot zelfs als…