Alle inzendingen over BEMERKEN

Langs de kust bezoek ik graag plekken Waar een uitzicht lonkt Verleiding op reclameborden ronkt En aanzet om de bakens te verzetten Het lijkt cliché en sleets Maar in de haven is het altijd druk Reisdoelen te over naar geluk En dat herhaalt men steeds Ik schuw de open zee Het ongewisse zonder maat Vooral bij ontij in de nacht Toch bemerk…

Het zijn gesprekken, onverwachts, een lach, een traan, een arm, een zin, bemerken het lag niet in je macht. Je raakt de roos nooit midden in. Zo moeizaam opgebouwd verloren. Hier vindt je wat, en daar raak je het weer kwijt. Maar ik blijf toch hopen op geluk en liefde.…

kou vat aardse tranen samen in schittering van wit kristal verhullend als een liefdesmantel overheerst het schonende grote getal elk vlokje toont complexe tekens voor wie eenvoudig dieper kijkt het is de massa die verdoezelt hoe de eenling om zich reikt uniek in hun eigen signalen dalen bevroren druppels neer om als de dooi komt te bemerken…

die door de warmte op hun rug worden gelegd in hun reis langs kierende gordijnen waar het licht hen beschijnt in een mistige choreografie tussen vage paladijnen zij dagen mij uit in hun onvoorspelbare tochten om vrij te zijn mee te gaan en te voelen wat verheven is zonder strakke begeleiding hoogtes bereiken zonder kleinheid te bemerken…

zodra ik één stap buiten zet laat hij zich rap bemerken hij woelt mijn haren stevig om en kust hartstochtelijk mijn wangen blaast nevels weg en spinnenwebben gooit open mijn verlangen alsof hij mij te wachten stond mijn vriend de wind soms wil hij naar mij luisteren mij zwoel en zacht befluisteren de warmte even tastbaar maken als gevoelens…

Bemerk ik de krachtige slag van zijn snavel? Of heb ik alleen maar oog voor het schitterende blauw en oranje-rood, -exotisch mooi- terwijl hij wegsnort laag over het snelstromende water van de Witte Nete, voorgoed?…

In de buurt van het kanaal bemerk ik er drie. Een waterplas maakt het prentje compleet. Maar nu komen ook de vragen: heeft dit trio zich definitief afgescheiden van de negen, of mag ik ze er nog bij tellen?…

Straks als wij zullen slapen en onze ogen dicht zijn gevallen zullen ergens in de wereld honderden geweerschoten knallen straks als wij zullen slapen en niks om ons heen meer horen zullen er vele mensen sterven en wordt er nieuw leven geboren straks als wij zullen slapen en niets van dit alles bemerken zijn er overal op de wereld mensen…

Voel jij ook die oude emotie bij gebouwen die van leeftijd zijn in de historische binnenstad nu de liefde voor de regen schuilt in een portiek, haast zonder regenjas rillend om de eerste prille zoen achter brillenglazen haar ogen mooier dan de wind vertellen kan druppels blijven naar beneden vallen bemerk jij ook die trotse bezinning…

Tussen woorden was onze stilstand niet bemerkbaar in het zwijgen een religieus universum trok tijdens dichte mist voorbij in de boeken die we hadden gelezen over het verstilde hondenleven schilderden schaduwen jouw afkomst lag het galgentouw nog in de kast en nooit kwamen we dichter bij zij die door het licht genazen of was er een sterrenhemel…

wat is dat nou toch moeilijk te verwerken mooie woorden zoeken en ze nergens vinden heb ze overal gezocht op berg in dal letterlijk overal maar tijdens die zoektocht heb ik moeten bemerken dat mooie lieve warme woorden zijn als jonge schichtige hinden grote ogen vol liefde en toch bang voor het gevang van woordenzoekers val nee mooie…

in en je spreidt jouw benen als een rivierenlandschap laat mijn beekje binnen aan de buitenkant op mijn donkere paard door de kalme bossen naar de groene heuvels waar rijkelijke zuurstof jouw lichaamstaal vervoert op de vleugels van een vlinder verder mee de zomer in en je geeft me een kus kolibrie op zoek naar zoetigheid bemerk…

bepaald geen welbehagen Een keizerlijke volkstelling eist namen Een straffe wind staat op verlichte ruiten Maria kan nu elk moment bevallen Het zal geschieden in een van de stallen De herbergiers sluiten haar immers buiten Nog even en de engelen gaan zingen Nog even en de herders zullen schrikken De wijzen moeten nog een dag of twee Bemerken…

De Dood rijdt voor mij Ik doe mijn werk en ik bemerk het verdriet van de familie achter mij Ik doe mijn werk.. Maar... de dode is nu vrij... Ik volg de dood, ik haal de Dood niet in... De Dood mag voorgaan en... in de rouwstoet rijd ik het liefste achterin…

Vaag bemerk ik, dat het overkomt als gezeur... Ik hoop op een, in sex eindigend, gesprek, beginnend met een smoes. Ze kijkt me strak aan... "In ieder geval NIET blauw!..." en draait zich direkt weer om... Ik ga dichter bij haar staan... "Blauw?.....", zei je dat nou...…

lippen aan dat warme vocht laat me het zilte van je mond kussen en proeven van de jij waar ik naar zocht in de zwarte schaduw van een zomers terras wentel welig zuchtend, mijn lief en verzet je niet tegen het verlies druk je schokkend af tegen het ribfluweel in je roes van zuchtend klauwende vingers en ga voor de bloemen aan de meet bemerk…

Men kan dit in een stormnacht goed bemerken: Hij buitelt door de schoorsteen op de haard En blaast de torenhanen van de kerken! Nochtans, al wat hij roert is slechts zijn staart, Waarmee hij wind maakt als met vogelvlerken, En van zijn hoef is enkel 't boerenpaard De drager, dat de akker gaat bewerken.…

wereld kwamen wij met gebaren nader tot elkaar je lach bracht de sleutel van liefde wij openden met de charme van vriendschap in wederzijds herkennen van komaf vertrouwdheid was de basis van ons samengaan als wij spreken maken woorden zichzelf overbodig in samen weten ligt begrijpen besloten jouw gebaar toont al zin en doel onze ego’s bemerken…

Goden of geen goden, zie ons verlangen naar eenwording in geest en lichaam, al lijkt versmelting onvolmaakt, bemerk de edelste vrucht op aarde. Geliefde, het denken aan elkaar is de liefde die niet blust, als twee kinderen die naakt de zee ingaan, mekaar verwarmend tegen de bittere kou vandaag de dag.…

Hier beleven mensenogen de eer klein leven vol grootheid te bemerken. Speurgrage, denkende handen werken in het rijk van betoverend bosmeer. Over de vennen strijkt bosbessenglans. Eilandjes, waar bladerwirwar op groeit, scheppen broedparadijs voor eend en gans.…

Deze bende ongeregeld gaat intenser samenwerken Dat ga je proeven, voelen en bemerken. Je liefste wens zal in vervulling gaan We gaan lief en keurig met elkaar omgaan. Het wordt vast een inkt-crisis, we pennen er blij op los Met een muze als de jouwe worden we vindingrijker dan een vos.…

Pijn kan vaak helend werken, slechts amper te bemerken Verwerking hoeft al is het zo beenhard. Wat zo fel opgekropt heb is van geduurende jaren Kan ik alleen laten varen. Niet sofort er de brui aan te geven, zou erg dom zijn. Jullie halen me steeds weer boven water, theater?…

elke dag op Covid-19 gestorvenen ik merk dat ik meer en meer naar binnen keer met zoveel onzeker nieuws van onzekere deskundigen ik merk dat het opgeruimde, opgewekte wel weg is ondanks het dagelijks ‘huis, tuin en keuken’ opruimen ik merk dat ik af en toe ook angsten heb, bang ben vooral als ik op m’n rug heb geslapen en ontwaak ik bemerk…

Geen gril van april kan straks de natuur weerhouden zolang maart en de kringloop der seizoenen bestaat nu we thans al zien hoe ook de katjes zich ontvouwen bemerken we weer de verandering van het klimaat.…

Er achter willen komen wat God is, hoe Zijn machten mogen heersen en werken: iets, dat mensen graag zouden bemerken, maar omhuld wordt door milde duisternis. d' Almachtige blijft een geheimenis buiten onze verstandelijke perken. Diens Wezen met harde uitleg sterken? Zwervende leugen vol vermeende kennis.…

Door boze dromen uit mijn bed verdreven Vlucht ik de keuken in en maak gehaast Een beker warme melk gereed, verbaasd Bemerk ik dat mijn hart en handen beven Vergeten beelden kwamen weer tot leven Maar als de oude vrees is uitgeraasd Veeg ik de ramen schoon die licht bewaasd Een prachtig uitzicht op de Linge geven Ik zie een nacht te mooi…

't Is vreemd, maar nu bemerk ik pas hoe deze plek mijn hart verwarmde, meer nog dan ik had verwacht.…

jaargetij word ik door treurnis stil bevangen het voelt als zachte zwarte zij die mij omhult als tweede huid en zich, als was ‘t onzichtbaar voorzichtig om mij legt ik voel het nauwelijks dat ik lijd maar wil ik vrolijk zijn, grenst zij mij in beroert mij bijna teder fijn slechts als een zweem te merken ik tast blind stap na stap bemerk…

Vaak wanneer ik mij verplicht in het alleen zijn te peinzen vrees ik weer de eenzaamheid die in mijn jeugd zo voelbaar was ik betreed dan regels der heimwee denk weer aan dingen in geloof van eigen ongelijk ik bemerk weer die innerlijke pijn onwetend in nieuwsgierigheid.…

Overtuigd zijn in doen en laten en ook zo ernaar leven Gelijk in bereik tolerant en begripvol Respect voor ieders keuze ook al lijkt het soms niet zinvol krijg ik hier een getuige want deze rechtstaat wil ons buigen ons verplichten om zomaar een goedje in ons lichaam te laten spuiten ook al is de kogel nog niet door de kerk er is iets toch dat ik bemerk…