Alle inzendingen over Balk

Hooi over de balk; de mijt ziet afgeslankt, het lijdelijk groen zal spoedig weer gekort. Botte raderen rollen van links naar rechts, geen spriet ontkomt aan de geslepen messen. Doch hogere posities, moeilijker te rollen dan het vlakke veld, de aangroei latend.…

De boterbergen stapelen zich op Het linkse vingertje wordt weer geheven Zo laten ze die president wel beven Het hele Malieveld stond op zijn kop Maar bouwen wíj geen muren van beton? Rot op...voor kinderen hier geen pardon!…

balken ezels lang gerekt ze zijn misschien cretenzer het is hier ochtend in november geen haan die kraait de wind staat stil het licht gaat temerig aan de zon bewolkt de lucht wordt bevlokt stralend wit op straat gesmolten de zwijger wordt gewekt in stof die noopt tot spreken reeds dagen aan een stuk de wereld staat onder druk de telefoon…

onder heiligheid van schijn kent het leven vele kanten als ik praat over mijn en dijn blijken mijn woorden balken en de ogen van de ander, gedragen door splinters, toch nog blinde bollen onder een sterrenloze baldakijn in mijn rug gapen velen gaten soms met zout verweven ook ik ken het haten, pekelen en kneden onder mijn hand is en wordt…

Ik oefen partituren waarin de toon ontaard de noten balken jammeren omdat ze half vervaagd de wijs niet kunnen houden er komt geen einde aan de valsheid in geschrifte de strijkers nog aan zet laat ik als spechten tokkelen hun beeltenis mijn rust boomschors houd ik mij voor tot aan de generale de dirigent een kikvorsman zijn poel een…

Tussen de noten op de balk klopt een hart een tango zonder gezwalk; zwieren benen open en gesloten tonen; worden kwartsmaten dansend meegenomen.…

Het kerkje had zich al gevuld stemgeluiden liefkoosden het kindje in de kribbe daar blonk een flonkering zacht langs de zoldering dat alle aandacht kreeg sterrenlicht scheen door gekleurde ramen streelde het orgel dat tussen de balken zweeg doch lager fluisterde op klanken van koor en kerstmuziek ‘Wij komen tezamen’ naast tranen van…

je togaat wit sopraant de nachtelijke mis als uitverkoren stem rees als ster in stil geboren worden warmde stro en dieren in de stal van Bethlehem bassen donkerden het slapen van de schapen in het balken van de ezel naast de os warmden alten zacht hun trots als herdertjes bij nachten zongen kinderen het blij verwachten nog…

Het kerkje had zich al gevuld stemgeluiden liefkoosden het kindje in de kribbe een flonkering blonk langs de zoldering dat alle aandacht kreeg sterrenlicht scheen door gekleurde ramen streelde het orgel dat tussen de balken zweeg doch lager fluisterde op klanken van koor en kerstmuziek ‘Wij komen tezamen’ naast tranen van een ademloos…

Tussen de noten op de balk klopt een hart een tango zonder gezwalk; zwieren benen open en gesloten tonen; worden kwartsmaten dansend meegenomen. In een innige verstrengeling kloppen harten een tango metronoom, sleutelt de liefde aan hekjes van een melancholisch vertoon.…

En als het waaien luwt sta ik te wachten of ik het knappen van de houtworm hoor, die eenmaal - naar ik zeker weet - de hardste balken tot de kern doorvreet.…

Ik zag jou wel zitten je was bezig je zicht te verbeteren om de splinter uit mijn oog te halen en je eigen balk bij te schaven Ik ging verzitten afwachtend of je mij nu zou zien je praatte over haar, over hoe bijzonder ze was Ik wachtte: welk onderwerp zou er nu komen ik koesterde niets keek naar binnen waar begon het te…

kroelt geen leven ik ben niet méér dan doods, steriel mijn iele twijgen zwiepen zwijgend gejaagd, door wervelwind gejut ik voel me machteloos, onteigend mijn rijke kruin werd weggerukt Pan heeft mijn stervensuur geslagen geen mistletoe komt mij nog knagen geen sap voedt meer mijn bast noch spint straks zijg ik onder zengend zagen tot balken…

De ezel was heel droevig aan het balken. Hij rilde van de vrieskou aan de ijszee. Het dier, dat met z'n primus heel onwijs dee, werd uitgelachen door een bende alken. Hij was verkleumd, waardoor hij hevig baalde. Het bleek, dat hij een echte ezel was: hij kreeg het maar niet warm met edelgas en pijnlijk was de adem die hij haalde.…

ik zie mijn schaduwkant zo duidelijk terug in woorden van duistere figuren zij wonen aan de leugenkant spelen in het brein bejubelen daar hun kuren afdwalend van de rechte lijn hun spiegelreflex herkent enkel zwart dat lijkt op een hemelse troon echter de balk in de ogen speelt hen part genoeg om de waarheid te bedekken; het geweten…

vermaak Zij is altijd zo zeker van haar zaak En die van Hugo, Christa en van Mae Maar wacht u voor haar joviale lach Bij tegenspraak is zij kort aangemeten Zij heeft het laatste woord, zíj kan het weten En spreekt u aan op deviant gedrag Leest anderen de les graag bovendien Al is haar logica paradoxaal In eigen oog heeft zij geen balk…

Zuchtend dragen zware balken het plankier waaronder een halfduister oplicht muizen ritselen hun dag bijeen, een mier heeft het dagelijks wonder weer verricht Verpoederd stuift het vale zand een kier verwelkomt een laatste bries innig wikkelt de spin een hand in draden van voorgoed verlies Vond het maar ruimte om te kruipen bedompt en verstomd…

van de timmerman snijdt en zaagt en schuurt aan het kruis van hout, waarop hij nagels ziet en bloed en 's-nachts als in de hoek het manshoge kruis te wachten staat op wat morgen zeker komt, droomt hij vreemde dromen vol van geweld en tranen, maar niet op zijn gezicht nooit werd een wreder wapen uitgedacht dan deze twee gekruiste balken…

gaf ik ze de sporen van tegenstrijdigheid, ruimte om te smoren in een tijdstraf van ruimhartigheid bestijg ik opnieuw de beugels van een nieuwe dagenraad de hindernissen van het nieuwe jaar bepaalt mijn draf tot hoever ik uit kan rijden in een potentiële rit, ik weet niet wat ik het meest zal missen en op welke horizon de balk…

jij hebt noten laten lopen marcheren en dansen in voorkomende maten hebt ze de melodie voluit laten dragen in de synthese muziek jij kende het spel dat geschreven staat in balken met mollen en kruisen proeft hoe daarin nog verborgen emoties huizen tot op de dag van vandaag het oeuvre is gewikt en gewogen nu breng je eindelijk…

De ronde zee waar wij zwalken, die eindeloos wenkt en geeuwt, en ons doet van begeren balken, en ons verre vrouwe verweeûwt: wij ankren in de taveernen waar geniepig een rust ons smijt. Daar wachten ons rood de deernen. Daar raken wij 't leven kwijt.…

Een stil kind steekt de oosterkim over het stapt een ander hoofd binnen een kamer zonder vensters, waar niets begint, ook niets eindigt alles is er vederlicht zoals jonge wijn van de eerste pluk de dunne wanden transparant takken van buiten spiegelen als ranke balken tegen de zoldering alleen een verlaten schommel vult de ruimte met…

familie en vaderland ze genieten mee van de zorgzame wereld denkend aan hun generatie en ze dragen klagend gekorte verwennerijen vooral vloekend tegen anderen ze begrijpt hen niet meer haar familie noch haar vaderland zwijgend hoopt ze op een zorgzame wereld misschien dat een volgende generatie haar eens zal dragen maar de nietsontziende balken-ellende…

Omhoog die bovenstem, waar vogels schuilen op de balk, en dan omlaag. Vertraag het lied, houd in totdat bloed stolt en adem stokt. Kan zij nu gaan? Doorspelen. In de bas orgelt een toon die alle tegenstemmen op zal zuigen. Hollen of stilstaan - maakt niet uit, je hamert hoorbaar op het einde aan.…

Ik wil je alles graag vergeven, ook alles na vandaag, het dorp is afgebrand, de stad brandt als een balk in mijn dichte oog, alsof ik op dit heb gewacht. Waarom vergeef je mij? Omdat je weet hoe ik vergiftigd ben?…

Het woord was water geworden een woest kolkende zee zocht de diepten van de polders vulde de putten en wellen en trassen in de slapende huizen en hoeven steeg in de dorpen en gehuchten drong in de stallen waar het vrezende vee aan halsters en touwen rukte muren stortten in, zolders en balken raakten los van hun ankers, dreven met mannen, vrouwen…

er was eens een frank en vrij woord dat samen met het blad voor de mond demonstratief de wacht hield voor de poort van het fraaie vredeshuis de hoofdingang was afgesloten met een balk in het oog de streep door de rekening voor het wachtende duo met het spandoek hoog: ‘Alles anders!’…

vader ging uit zonder jas ik riep nog na hoe koud het was maar hij ging weg in korte mouwen in zijn mooiste hemd, de marineblauwe en de wind woei en de vliet bevroor eerder dan het jaar daarvoor de hoest kwam en liet hem niet alleen hing droog en koortsig om hem heen hing aan de balken van ons huis om zijn nek als een lodenkruis en de…

Het heeft Heer Balkenbrij behaagd Dat Jan de Werker zich gedraagt. De ezel echter laat steeds blijken Dat hij de kant kiest van de rijken. Ik vraag me af wie daar toch zaagt… ------------------------------------------------------------------ © Jan Bontje 2004-04-30 Dit gedicht is een Quindrein: Vijfregelig lichtvoetig vers, door mij bedacht…

gelijkertijd dat jij en ik van het leven moeten snoepen want laatste adem, voor dat je 't door hebt, als laatste zucht Tijd voor reflectie als begeerte de wereld in Tijd leert ons ook lief te hebben te genieten van veel mooi klinkende tonen, noten Zangkunst en muziek Zeer bijzondere stemmen op ritme dat kan blijven hangen Dansende noten op balken…