Alle inzendingen over DUISTERNIS

Liefde is aan haar denken Nog meer wanneer ze er niet is Een lichtje aan doen, laten ontbranden Voor haar, in tijd van duisternis Vast geloven in haar dromen Al zijn de jouwe allang weg Onvoorwaardelijk de deur uit gaan Als zij weer ergens staat met pech Liefde is ook kunnen luisteren Als zij te lang tegen je praat Herinneren waar ze was gebleven…

wat ik vrees is de waarheid van mijn gedachten, ze struinen onbeholpen op zoek naar die ene nacht waar ik niet zal spreken tegen de duisternis met zijn verlaten paden telkens is er die ene til, het honk dat me het uitvliegen belemmert, mij herinnert aan een metgezel die als verstekeling in me huist te graag breng ik mijn waarden ter…

Als het licht het leven dooft van het ooit zo waarachtig hopen op dat sprankje eeuwig licht, dat de duisternis voor geluk moest kopen. Dan doet soms het onrecht verdrietig pijn; en huilt het aan de achterkant van het gelukkig zijn. Dan vlindert soms de vlinder door een te korte nacht; waar een lichtje dooft in zijn laatste kracht.…

het zaad gaat groeien: weet dat op de armste grond de rijkste bloemen bloeien Vrees niet... dat het bitter wordt als de roos gaat zwenken: weet dat straks een najaarsbloem ook nectar weet te schenken Vrees niet... dat het donker blijft als de dag zich opricht: weet dat in de duisternis…

Verwarring heerst alom in de straat giert de angst voor mensen die de duisternis naar binnen zuigen en drinken als melk rondom de liefde voor jouw naam temidden van bloemen en gedichten de hoop spanning en plotseling de dood een verloren strijd in een bloeddorstige aarde maar liefdevol en krachtig is de hand die het hart…

een vale zon in lucht waaruit het leven is gevlucht gebruikt door lijven die vergeten te bewegen een dag die krom trekt door gebrek aan perspectief verveling is de dief die uren heeft gestolen de trage stroom van dingen die gebeuren het drijven op gewoonteruis slaan van klokken en van deuren de avond ademt nog geen duisternis omdat…

Verstarren in de duisternis. Watergeesten kronkelen. Wanneer doemt de veerman op? Ergens wacht hij aan de schimmige overkant. Hoeveel kraaien zullen hem vergezellen Wie van ons neemt hij mee? Een zwarte engel achter dichte bomen Zal iemand van ons halen. Wie loopt op zijn laatste gras Naar een drijvend bloembed op het water?…

Ik drink uit de diepste poel van je liefdevolle hart Wij ontmoeten elkaar in donkere minuten van de nacht samen in zoete duisternis elkaar stevig vasthouden Ik hou van je, dit zijn mijn woorden nu je mij dicht bij je hart hebt houd je hand vast en droom urenlang in de liefde die onze liefde is geworden nu je weer samen met mij in…

het soos die takke van ’n wilgerboom oor my kom hang my omvou toegevou en ek wou loop weg van die donker in jou lewe toe kom jou skouer… ek sal my mos disnis loop teen ’n motor óf van ’n berghang val ek wat weet wat donker is sal liefs langer wil klou aan dít wat myne is joú lig, in my duisternis……

Waar nevelen wervelend lokken en met Witte Wieven sjansen moerassen rottend geuren bomen bruin en zwart verkleuren daar wil ik eindeloos met je dansen Lachend zwierend draaien gierend om het stervend licht dat ondergaat in donkerblauw zich schemer hult in diepe rouw voor de duisternis gezwicht Verloren gaand in de omhelzing van kille…

Ik bedwaal de gangen van mijn gedachten op zoek naar degene die ik werkelijk ben maar verloor tijdens een reis door het leven In beslagen wanden van getemperde krachten kerf ik namen die ik als mijn koestering erken voordat ik van de mijmering wordt verdreven Tastend in de weke delen van duisternis die met vochtige vingers de lucht omsluiten…

Woorden klimmen aan de horizon Na een eindeloze duisternis ‘n Helder metafoor als warmtebron Lichte taal vervult betekenis Er zijn betekenissen zonder woorden Ook na het breken van de horizon Het vage wereldbeeld zoekt naar geboorte Een vol bewijs, begrip, een compagnon De echte feiten blijven onbenoemd Ze zweven voor de ogen tijdens dromen…

De nacht verschuilt haar duisternis, de dag blijft verborgen in nevels van droefenis. Druppels van de dauw hullen zich in zwarte stiltes. Ik heb het zo koud.…

ik miljoenen exemplaren geluk dat ik wil delen met een ieder als troon op een machtig voetstuk maar plots hangen daar donkere wolken die alles behalve vredelievend zijn als piraten veroveren ze mijn schip het einde van mijn domein een traan bungelt aan mijn wang mijn hart in tweeën gespleten het geluk aan jou niet kunnen geven omdat duisternis…

Jij vulde mn hart met het licht van je ogen Jouw eeuwige lach liet mij niet onbewogen Je zaaide je liefde diep in mij een nieuw hoofdstuk, een nieuwe bladzij Maar toen kwam de duisternis de droefenis, de ontsteltenis Jouw liefde bleek een leugen vastgelegd in mijn geheugen Jij vulde mijn hart met de haat van je ogen Jouw sarcasme liet mij…

ik zag de paniek in je ogen groeien hun bloemen in extreme kleuren bloeien in het korte moment van bestaan jij hebt ze laten gaan zonder plukken omdat hun geuren licht lijken te geven in een duisternis die niet is van dit leven ooit heb jij je vingers gebrand aan deze fictieve macht die jou kracht en richting zou geven zonder…

ik zag hoe de dag schemerde voelde me verloren in het donkeren van het laatste licht nog had jouw gezicht een stevig profiel dat scherp tekende in toenemende duisternis en warmde je hand de ongeziene verbinding met het geheel dat ik aan het verliezen was omdat de kou opkroop en vertwijfeling je blik vertroebelde of wij elkaar…

Zware gedachten laten voeten lopen anarchie in mijn hoofd maakt alle rede zoek op de vlucht voor gevoel dender ik door, niets ontziend probeer ik verstand te grijpen gekromde handen laten emoties achteloos los daar waar ik struikel over in drift geuite woorden vind ik alleen gemis een gapend gat in mijn hart laat verward duisternis…

Verward door het goede in het kwade ben ik vele nachten blijven vallen in een gedempte angst om de duisternis te verlaten Benaderd door klappertandende dromen heb ik mijn stijve voetafdrukken nooit kunnen overdenken en heb zovele nachten niet kunnen bewaken Herinneringen spreken in beelden en schreeuwen zinnen uit in dezelfde pijn Waar…

mij zult kiezen weet dan dat ik altijd blijf Alles wat je hartje begeert zul je vanaf dan ontvangen Je hartje wordt vanaf dat moment door mij met liefde behangen Geen moment zul je spijt krijgen dat je voor mij hebt gekozen Het idee aan dat mooie moment doet mij af en toe stiekem blozen Of het ooit zover zal komen is voorlopig in duisternis…

huiverig snijden verborgen plekken die jij driftig droef met woorden vult je lichaam hecht en verdooft de zinnen stilt de pijn, steeds wreder en meer de duisternis grijnst naar een grote stilte de enige uitweg in een wereld die zwijgt dromen zoeken een onsterflijke geboorte van letters in je koortsige stem ik wil jou wel mijn…

vrijheid ligt vaak een gevangenis besloten, een medaille heeft twee kanten ik waag me niet aan spel van speculanten en wil niets hebben dat ik nu niet mis ik vind geen troost meer in de catechis- mus, stervelingen zijn alleen passanten die weerkeren tot as en in een nis bewaard, omgeven worden door chrysanten voor vijfentwintig eeuwen duisternis…

In de duisternis glimt ze als zwarte marmer. “Du bist so schön, ich liebe Dich,” Zeg ik zo, omdat ik, dit, In mijn eigen taal niet zeggen, Niet straffeloos zeggen kan.…

Ik slaap niet, ik luister naar mijn schaduw zie hoe bedroefd hij de handen in zijn zakken steekt en af en toe knijpt in de nacht soms bukt hij zich eigenlijk al sinds jaar en dag om een dode vogel onder de houten planken te begraven hij laat de wind met de duisternis praten ontbindt zelfs geen stormen in de ijzige kou hij ademt…

warmte, vriendschap, samen-zijn blauw, regengrijs verlangen ik ben onvrij, gevangen en maak mijn eenzaamheid tot iets dat in mijn nergens vorm krijgt een cognitieve dissonantie misklank van domheid, arrogantie doch in de duisternis vonkt licht subtiele vreugde, liefde, vuur atomair is zij een felle zon Pandora, die met openen begon…

Zij zullen uit het kruid, het denken eten, En de vervoering drinken, die gij geeft O ochtenden, aan holen en aan spleten, Wanneer uw licht de duisternisse zeeft.…

In de aarde is slechts duisternis waar de wormen zich aan je laven. En daar ik zo het duister haat wil ik nooit begraven. Dus als ik mij op mijn laatste dag van het leven af zal keren, mijn lief, vervul mijn laatste wens en laat me dan cremeren. Nog één keer warmte om mij heen, nog één keer in het volle licht.…

word door onbaatzuchtige passie gedreven wil jou met een pauwenstaart zwaaiend in mijn richting wenken waar ik het pad alvast met rozenblaadjes heb gestreeld opdat je vrijelijk voort kan schrijden en gratie wordt toebedeeld om omzichtig tot rijkdom te leiden toch geraakt nog eer je die weg bewandelt een steen op mijn hart en valt de duisternis…

De duisternis heeft gewonnen, het licht verloren.. En toch heeft het licht ergens gewonnen.. Je hebt je rust gevonden.. Je gaat daarboven wonen, als een fonkelende ster..…

Minnaar van mijn dromen ik zou je willen vragen dingen die echt deugen zingend over de liefde zoete wens in duisternis dat ik je best weer wil begeren zo lief vind ik jouw zinnen dromend over de liefde overtuiging van het geluk en zoektocht naar waarachtigheid vliegend over de liefde van een onbestemde dorst zijn mijn…