Alle inzendingen over De Eilanden

nog steeds zinkt het krijsend eiland naar de bodem van de bloedzee waar het noorderlicht verdwenen is en de zon alleen maar onder gaat o Heer, heeft U werkelijk de mensheid losgelaten? ook al sleept de dood mij mee toch laat ik U niet los…

en zo verdwijnt de avond weer in woorden het gaat niet verder meer dan de harde oppervlakte en het mes dat de riemen snijdt van mijn eiland -op slot- in de hoek van de kamer ik haal mijn portret van de muur missen doe ik je al lang niet meer ik zou niet weten hoe…

op het acaciaroze laken het kleine onbereikbare eiland ver verwijderd van de grauwe wereld ligt het kind in de armen van haar moeder hun warme gezichten dicht zo dicht bij elkaar voor altijd verbonden in pure onuitsprekelijke tederheid…

De hel is afgeschaft hoor ik beweren door protestanten en zelfs katholieken Behalve op een eiland van de Grieken waar 13.000 zielen wrang creperen Gered! Ze zijn nu uit de woeste brand Dankzij het uiterst gulle Nederland!…

Zoals de verbijsterende oceaan het groene eiland omringt zo ligt in de ziel van de mens een afgelegen Tahiti vol vrede en vreugde, maar wel omringd door alle ontzettingen van het ten dele geleefde leven.…

het blauw en wit van het land in de verte beschrijft de eeuwenoude mythes met de kracht van overlevering waarin je wel moet geloven geluk is hier aan boord gaan op weg naar dat betoverende eiland in gindse verte…

Ruige steile zwarte rotsen golven spattend huizenhoog op de rafelrand van Eire eiland ooit vier eeuwen terug onder Cromwells Brits bewind tussen wilde westenwind kleuren van de regenboog…

zie ik je gaan in een droevige boot aarzelend met je roeispanen en net zo verdrietig als ik kijkend naar de rode vlag die langzaamaan gerafeld wegwaait in een duistere wind hoe moet ik nog geloven in een rozensprookje en wie betwijfelt dat - als er niets meer is dat ons nog bindt dan slechts een vlag halfstok en voor ieder weer een eiland…

zingt rond in mijn verliefde hoofd haar lijf en knappe gezichtje heeft mij van lef beroofd volgende keer wat langer verblijven in dit eiland paradijs helaas vertrekt straks mijn boot zonder afscheid op deze reis 1969.…

van vogels van het gejaagde pad, in dromen verloren geboeid aan ketens van verlangen zag het ineengestrengeld met de grond de aarde van het platteland de hoeven geschraapt, handen roepend en schiep de wereld zoals het was en wij bleven achter op het eiland zonder voeten aan alle golven vrij.…

als werd ik alleen, op een mooi eiland achtergelaten, je schip kleiner wordend, tot niet meer zichtbaar. Vertrouw je me, had je gevraagd. Ja zei ik.…

Er liggen zes boten aan een steiger in de haven van mijn jeugd ieder met een eigen zeil een buitenboordmotor en roeispanen een kiel, een roer, en een reddingsboei soms spring ik in het prille water van het meer, met minder herinneringen bevaar ik oceanen in mijn fantasie waar mijn moeder plots een eiland wordt en mijn vader een gebergte…

Mijn eigen stek verscholen op het witte eiland. In de blauwe lucht. De stilte slechts verbroken als de wind zucht.…

Het plan van Hannah Belliot is machtig: Dat je verslaafden op een 'eiland' zet. De Bijlmer krijgt daartoe één junkenflat (op dit moment zijn het er pakweg tachtig). Straks komt ze met een premie op de proppen voor wie zich van de dakrand af laat schoppen.…

Moeilijk is niet onmogelijk Dat is een ander woord Zoals een uitdaging Ook geen probleem is Het één is een werkwoord Het ander een lijdensweg De dichter doet moeilijk De taalpurist onmogelijk En de uitdaging is om dan Het probleem te laten zwijgen Uit: 'Eiland op de akker', 2005.…

Het staren is begonnen naar de veranderingen in het levendige gezelschap van de cijfers van de klok Hoe laat is het nu op koud Antarctica wat is de exacte tijd bij de Kaaimannen op hun eilanden Hoeveel hartenkloppen per verspringende minuut hoe ver nog de ochtend hoe lang nog de nacht…

Ze gingen naar een eiland van de Wadden. Dankzij het reukvermogen van zo’n hond Die wiet en drugs en hasjiesj bij hen vond, Greep men daar negen jongens bij hun kladden. Waardoor voor mij afdoende is verklaard Waarom de speedboot Koegelwieck daar vaart.…

Morgen zijn we stof wachtend op een briesje vandaag beroer ik terloops de iconen die als eilanden wegvluchten naar wolken die nooit druppels vormen Keer op keer verrast het toeval mij en besprenkelt mij met de geest van oud water.…

Waar zal ik zijn als mijn zwaan het water raakt de zon de hemel topt bloemenzee op bloemenmarkt waar zal ik je kussen zal ik een vreemde zijn een vriend misschien bij jou of bij mij waar zal ik zijn als mijn droom een bodem vindt de boom zich wortelt op een eiland in zee.…

Wat straks de nieuwe eilanden gaan bieden is Zeeuwse welvaart dankzij rijke lieden. (Want wie het breed heeft hangen die besteedt het.) Als elke nieuwe eigenaar een plankje krijgt, wordt zo de surfsport ook niet meer bedreigd.…

Net terug van een tiendaagse cruise in de Balearen, zegt 'n misnoegde mevrouw in 'n reisbureau in Laren : "Ik was zeeziek, ik voelde me slecht, want er was mij helemaal niet gezegd dat die boot van ’t ene naar ’t andere eiland zou varen !”…

Eiland van vrijheid, blonde duinen, weidsheid, water, eenzaam struinen door oneindig ogend land. Vergezichten onder wolken die het hemelsblauw bevolken. Hollands paradijs op zand. Boerderijen, mooie luchten meeuwen schreeuwen, lange kust. Wolkers' wereld: niets te duchten dan de vrijheid en de rust.…

Ik draag het eiland altijd op m’n rug. In nood is het een plek om naar te vluchten, waar luide leugens dempen tot geruchten. Ik open achter mij de ophaalbrug. Er staat een oude hut om in te schuilen. Verborgen tussen luchtig wuivend riet ontdooien m’n gevoelens. Onbespied betast ik daar m’n schrammen en m’n builen.…

nog zie ik je gaan in een droevige boot aarzelend met je roeispaan net zo verdrietig als ik kijkend naar de rode vlag die langzaamaan gerafeld wegwaait in een duistere wind hoe moet ik nog geloven in een rozensprookje en wie betwijfeld dat als er niets meer is dat ons nog bindt dan slechts een vlag halfstok en voor ieder weer een eiland…

met bommenwerpers zijn we meer in de wolken dan de ooievaars over de holten het verwachten van vrijheid stank van eigendunk toekomst op een cent balancerend op de rand van de pretendent ik ben als schokland een eiland op het droge dode zeevisser een bommenwerper terugkerend van een missie weer op gedoken…

Je zei, het kan me niet schelen dat men mij zou willen strelen door brutale ogen onder de hete middagzon op ‘t strand betoverd door de melodie van dit eiland Jij hebt mededogen want je weet, dat mijn slanke dans is verbonden in perfecte balans door jouw liefdesogen…

bonzend hard sloeg witte hand het land bloot raasde gulzig diep tot het hart en at en at land werd zee bergen eilanden tot wolken zeeën bevolkten witte schapenkopjes op kolkend gras…

stil staat de droom half gereefd blijft het zeil gedrang van deeltjes steen op steen stoot water tot beweging nadert een eiland altijd op een steenworp afstand schip gemetseld in een lucht van bladgoud -------------------------- uit: Maatstaf, 1979.…

je puntig schrift deed pijn verloren zijn de ronde krullen voelbaar het venijn woorden sisten afgekort in zwarte zinnen eilanden op eenzaam wit de koude woordenstroom verpakt in envelop mijn naam er op vernietigde een droom…

op een onbetreden eiland omringd door koppen met schuim in het stoom van de lavazee reikend naar consideratie je zou toch zeggen dat het hier ergens moet zijn dit lijkt op een eerdere aanbidding, op een omhelzing dichtbij het midden op een kruising van wegen ver weg van hier en de maan in het laatste kwartier…