Alle inzendingen over Dovemansoren

Verontwaardigd haken zij af voor bedreiging en hondengeblaf alles verloren voor dovemansoren Ze lieten zich ringeloren en gaven het kwaad de overhand O wat een schand voor politiek Nederland…

ik stop mijn oren dicht en wil het niet meer horen ik stop cement erin dan praten ze maar tegen dovemansoren ze zijn zo ondoordacht en ook niet diplomatiek ik wil het niet meer horen het maakt me melancholiek...…

het vlammend protest gaat als een lopend vuurtje, roept op tot doven wereldleiders chinezen liever voor eigen gewin…

Kolderiek periodiek (nr. 20 uit een reeks van 100) Nadat de man zijn gehoorapparaat had ingedaan hoorde hij het in Keulen donderen...…

Waarom komt het steeds naar voren, Dat gezegde over dovemansoren. Verwacht men soms te merken, Dat die oren plots weer gaan werken, Dat die oren weer gaan horen. Men kan toch ook niet verlangen Dat je oren niet meer hangen.…

Zon van koudvuur, stervend onder eigen gewicht. Zielloze pijn, onbestemd van eeuwige duur. Een hart, verlaten tot op het gebeente, ledig door bezworen lot, verzwaard door bevroren hoop. Een stem, ondoordringbaar als gesteente, fluisterend in onhoorbare woorden. Gesloten gezicht, tot schim geworden, in volle maan geweken naar de hemel van…

Ik ben een doventolk en schizofreen Vertolken doe ik met mijn handgebaren Maar als miljoenen mensen naar me staren Dan voel ik mij onthand en zeer alleen Hoe erg ik mij daar ook stond uit te sloven Het was alsof ik praatte tegen doven…

Decemberachtig doemscenario - degenkruisende draak des dichters donderpreek: Dolzinnig doorgedraaide dwaze doch deerniswekkend droeve dwergen der Drievuldigheid doen doorgaans des dinsdags danwel desanderendaags de douairière der driedubbelovergehaalde dwarsfluitspelende doge dusdanig dappere daden dat ze deze als Disney's Donald…

Hulpgeroep van eenzaamheid aan dovemansoren gericht. ‘Waarom, oh heer, heeft u ons in de steek gelaten?’ Een zware dialoog van aangezicht tot aangezicht. Hoor mijn broeders.…

Balonnen op het spoor als een keu door het laken Omzeil de zeven zeeën en stel de beslissing uit Zelfs Koning Eenoog snakt naar twee De dovemansoren zijn aan haar niet besteed De kapitein wenst me een behouden vaart…

de schaduw luistert wel want bomen lijken doof het maakt niet uit hoe vaak ze zichzelf herhalen het is tegen dovemansoren star willen zij van geen wijken weten tot de zon neerstrijkt niet tegen de haren in ademt er gelijk 'n andere sfeer ze wordt met liefde onthaald…

mijn lijdende dovemansoren tuiten tussen de klanken in je dacht dat ik niets hoorde maar ik hoor elk woord en elke zin ik knutsel alles aan elkaar en zoek naar een verborgen betekenis maar huiver als ik luister dan steek ik er de brand in en warm mijn geweten aan de vlammen van elke zin…

hecht als een pleister zodat het maar even pijn doet als je me lostrekt ik ben bijna blij je te zien hier fluister ik in dovemansoor al weet ik niet waar we zijn het is goed nu samen te zijn ook al hangt mijn boodschap als een haar in een plakstrip we zijn behoorlijk beschadigd maar eenmaal de beschermlaag verwijderd geneest de wond…

toen haar gelaat nog maar een kamerplant was en zijn wrokkig gezicht een ondoordringbare baard en de laatste resten van het wrak door de kinderen verbrast verging ook dit gezin tot nog maar een herinnering aan lentedagen op een zonnig terras toen alle bomen donker opvlogen achter blakende oogkleppen een een noodklok bombamde tussen blozende dovemansoren…

Diens aanbevolen knoop knoopt zich in verse dovemansoren. Uitgeknepen ontknoopt vader zich uit overhemd en das, hij heeft zich al, al te lang geleden, gebonden. Vraagt zich allang niet meer af, waarom hij er toen geen knoop in legde.…

Het bloed van onschuldigen vloeit als tranen over wangen in een straat hier niet ver vandaan waar genade en vergeving door dovemansoren nog verstaan gesmeekt in angst en wil voor leven in een straat hier niet ver vandaan in een straat hier niet ver vandaan werd de schuld niet vergeven en werden we niet verlost van het kwade in een straat…

Zachte ogen kijken me aan oud en fragiel maar nog steeds teder bijna een moeder was jij daar waar ik leefde Geluiden van weleer dwarrelen neer prompt verloren ooit bevlogen woorden nu slechts bestemd voor dovemansoren En straten lijken kleiner alsof alles terugdeinst voor zoveel verleden mijn ouderlijk huis nu gesloten als een winkel…

Deze ogen doden kijk me niet meer aan De ijstijd van mijn nabijheid is hopeloos bevroren ik besmet besmeur verziek laat me nu maar gaan Dit is geen kalme zee drenkeling zul je zijn gevangen in mijn doolhof van voorgoed verloren Dus ren, nu het nog kan bespaar jezelf de pijn Maar dovemansoren horen veel dieper dan bedoelen en blinde…

Deze ogen kunnen doden kijk me niet meer aan De ijstijd in mijn nabijheid is hopeloos bevroren ik besmet besmeur verziek laat me nu maar gaan Dit is geen kalme zee een drenkeling zul je zijn gevangen in mijn doolhof van voorgoed verloren Dus ren nu het nog kan bespaar jezelf de pijn Doch dovemansoren horen vaak dieper dan bedoelen…

Voor de geboorte van het morgenrood zijn ze al onbereikbaar de verloren uren door dovemansoren verkwist want luisterend naar fluisterstemmen in lange gedachtennachten die leiden naar het koude noorden als rijen ganzen steeds vluchtend om echte warmte te vermijden verlangen naar onbevangen tijden waarin emoties niet te diepgaand de dagen…

Het complot theoretiseren is voor mij hetzelfde als het geloof evangeliseren waar het luisteren het verliest van een andere levensovertuiging die die ander, de andere mens kiest de ruimte van een dialoog vervaagt woede, venijn en dovemansoren praten, praten, niemand die meer vraagt hun geloof zou mij kunnen redden van de hel met name…

dat is niet aan mijn dovemansoren gericht doch enige rijpheid van het groeiend zaadje verhoogt de smaak wellicht niet dat ik zou weigeren bij het naderen van mijn aangezicht toch zal ik het wassen niet laten het is niet iets waar ik vaak over zal praten maar ik maak me zorgen over de onbevlektheid toch voor het oog althans vaak…

k luister naar de stemmen die er niet meer zijn het duurt nu al even en ik vind het eigenlijk wel fijn ach, wees niet bang het grote misbaar keert terug en dan wordt leven aan een slakkengang weer snel herinnering, denk maar millenniumbug maar jou zal ik dan wel weer horen ondanks het geloop en ondanks het gedoe agenda's hebben echter dovemansoren…

ik ooit langs die brute bergen omhoog geklommen had ik dan geweten waar wolken overgaan in water steeds breder de baan makend naar beneden waarom wilde ik hoger waar de grond harder wordt dichter bij god of goud van aardse zaken kon ik niet geraken, edoch die gedachte zal ik laken hoog en machtig striemt de kou, slaat ranselende wind om dovemansoren…

vroeger verdwaald, zo verloren voelt de wereld stilaan bevroren draagt niemand meer een naam dichter bij de stilte gedreven is alleen zijn lijf nog gebleven schijnbaar door niets meer geraakt toch als een merel zich laat horen streelt het lied zijn dovemansoren…

regendichten niet oranjerood verstart in u een cyclus van verschijnen verdwijnen, als tuur ik door het kijkglas van de stoof naar u naar buiten dan stuift een straaljacht door uw ruim het laat u schuimen als het strand dat pas werd gladgespoeld. de lucht die is van u van mij voor nu kleef aan mijn lippen, luister de avondfoor op met uw dovemansoren…

onneembare burcht zonder vorst, zonder onderdanen, de dagen zijn er brodeloos geteld, klimop tiert daar welig in de scheuren van het aloude ritme, verstikkend het hart dat druivenranken doet verstokken, tijdens het neerlaten van de ophaalbrug met kettingen en ijzeren pinnen verbonden klonk tromgeroffel tot aan de poort lieflijk alleen voor dovemansoren…

eens zong zij bloemen uit haar mond en vogels uit zon-doordrenkte haren lachte ze haar tanden bloot en danste zich vrij in t mulle zand haar ogen groot en wijd keek zij hongerig uit naar de wereld maar na het knellende ontmoeten loste haar lach op in dovemansoren In pirouette bewoog ze naar omlaag daar zingt zij nu een eigen lied haar…

Betrapt met zijn verrekte knie Op de nek van een delinquent Zette de wurggreep van een agent Een generatie aan tot rebellie En Floyd's tergende roep om lucht Stuitte op oostindische dovemansoren Ging onder hun lichaamsdruk verloren En elk bonnenboekje te buiten Waarna de poetsen maar bleven persen Ondanks het leedwezende verwensen En…

Vee van terrasiena, de steden geest - naderhand bleek de intimiteit al geschreven, opgevoerd voor dovemansoren in de koelte van de steegjes, en de kleren van Franciscus waren ternauwernood van nut: de reis was niet meer zaaks dan het dempen van de put. -------------------------- uit: 'Witte adel', 1991.…