Alle inzendingen over Dragen

Ik wil je dragen tot het einde daar is Je mag nu rusten in mijn armen Deze weg zal moeilijk zijn in het gemis Je mag je nog een laatste keer verwarmen Ik wil van je genieten nu het nog kan Het afscheid komt steeds dichterbij Je mag je woorden laten strelen dan Drink ik ze in tot het einde nabij is Ik wil je dragen tot het einde daar is…

Stapel opnieuw met mij die stenen de ondersten bovenal en kijk hoe ik blijf graven, pa zolang er aarde is in mij; draag me als ik val.…

Niet alleen duister wil ik lichten maar vederlicht jou dragen door warme dagen die licht uitstralen van jou naar waar de bron vandaan komt die jouw warmte omhelsde.…

Maar er is Een die ons wil dragen altijd voort; onrustig is ons hart, maar er is ook Gods Woord. Op het feest van Augustinus, van wie die aanvangszin heel bekend is.…

Ik kan 't niet langer dragen.…

Verstild hoofd, zo stil, ondanks ik altijd wat denk te horen, stomme geluiden kwetsen dovemans oren en de witte vlekken van mijn geestesoog, berusting is wat ik zoek, verlamd en overmand, doe ik de dingen die om een antwoord vragen, die komen niet, stille wijsheid laat zich in een illusie dragen.…

Als een vette vogel op een dunne tak Schreeuwerig, niet waardig zoals verdriet dat soms kan zijn -stil sereen en draaglijk Zo weegt het…

Soms zie ik jouw doodsgezicht in een spiegel vol verwijten herneem ik de intense stilte in een ademloos gevoelig hart voel ik de tijd die ons alleen laat in onbeantwoord vragen ben ik jouw ziel in dood zijn blijven dragen.…

Ieder huis heeft zo zijn kruis te dragen in het leven. Proberen niet te klagen. Maar bidden dat God de kracht mag geven.…

zich voor waar mooie ogen kruisen waar hemelbogen welven naar zichzelf en naar elkaar We waden stevig door in de spiegel der gedachten de hemel kan wel wachten als menselijk metafoor Jouw handen dansen sierlijk de ruches rond mijn hals en waar wij liefde zingen droomrijk en geriefelijk zal ik jouw adem flanken jouw kus op lippen dragen…

Een groot verdriet te moeten dragen Waarom moet dit mij treffen? Mensen kunnen dit niet beseffen Stellen vaak wel allerlei vragen. Troosten brengt je in verlegenheid Je weet niet wat de ander voelt En wat er precies wordt bedoeld Het is een moeilijke aangelegenheid.…

Het woord dat je blijvend mee moet dragen.…

Er is vaak veel leed in ons leven te dragen Vreselijke dingen die ons persoonlijk raken De dood van een geliefde moeten meemaken Dit roept op tot heel veel “waarom” vragen. Zoals: Waarom moet dit ons toch treffen?…

Het is goed om naar Gods leiding te vragen En ons in vertrouwen aan Hem te geven Zijn leiding hebben we nodig in dit leven Hij wil steeds onze moeiten en lasten dragen.…

Door deze mens zo welbewust beslist zal men ook mij op handen dragen want na de dood ben ik zijn kist.…

Altijd zal ik je dragen. --------------------------------------------------- uit: 'De buigzaamheid van steen', 2005.…

“Niet klagen maar dragen” wordt er gezegd Nergens een lichtpunt, alleen maar zorgen Dat gaat maar door, iedere nieuwe morgen Misschien zijn al die klachten wel terecht. Klagen is van alle plaatsen en tijden Je wilt er graag met iemand over praten En voelt je dan niet zo eenzaam en verlaten Maar toch probeer je klachten te vermijden.…

Het zijn de handen van de Heer Die ons door het leven dragen Met alle moeilijkheden en vragen. Het zijnde handen van de Heer Die ons de juiste wegen wijzen Zodat we nooit verkeerd reizen. Het zijn de handen van de Heer Die uitnodigen om tot Hem te gaan Hij zal ons in Zijn liefde gadeslaan…

Draag me zacht, gelijk een blanke Lampenvlam in woel'ge lucht, Eer dees kostbaar-laatste spranke Leven dove met een zucht. Draag me zacht: hoe daalt zo dicht en Hel de hemel over mij.... Ben ik reeds de sterrenlichte Poort der eeuwigheid nabij....…

stroomgebied waarin we afdreven, de oorsprong herkennen we niet uit angst uit een onbekende bron te drinken, bij nacht of ontij, elke teug vergroot de dorst wat iedereen heimelijk in zich bij zich draagt zelfs ongevraagd bij nacht en ontij, raakt alles aan wat wordt getorst het maakt zwaar en tevens vrij die twijfel moeten we dragen…

Jij, jij bent mijn merk en ik zweer bij jou Jij, jij bent mijn merk en ik koop alles van jou Ik wil alleen met jou gezien worden op straat Ik wil lopen met jou omdat jij me zo goed staat Ik wil jouw trui om mij dus lief, omhels me nu Ik wil je geur op mij dus lief, kus me nu…

Ik draag stenen als last op m'n rug, waar werkelijk zorgen zijn Ik wilde ze eens verpulveren, vernietigen maar ze bleken te hard Ik kon ze niet kwijt vond enkel meer op m'n pad en dacht dat ik ook die moest pakken Ik verzamel stenen maar op een dag worden ze te zwaar…

Draag mij in tederheid, adem mij open, bevrijd mij. Stuw mij voort, leer mij los te laten, voer mij naar binnen. Zend mij, raak mij, ontvlam mij. Ontwapen mij, til mij op, leid me verder. Heilige, Geest, Liefde.…

ik draag jou tot aan de kale rotsrand een gapend gat beheerst ons zicht zeer nabij, naar omlaag een steile wand verder weg toont de hemel zijn immens gewicht; een oneindig uitdijend gewelf dat mijn bestaan verengt, ongrijpbaar voor mij als mens mijn gedachten worden allengs, als gedwongen, naar binnen gericht op zoek naar…

de tijd gedwaald - al was jouw lichaam het boek dat ik mocht lezen – toch kwam ik aan en overgrensde illusies en bakens die slechts fonteinen aan de horizon waren Onze polder met haar vele nissen waar gedachten struinden tussen eb en vloed maar geen getijde nog [mijn liefste] zal ik kanoën op de golven van verlangens Want al wat ik heb draag…

Ik draag je niet op handen want die fout maak ik niet nogmaals liefde is het elkaar respecteren zonder vooroordeel of bezwaar. Ik draag je niet op handen maar ben wel weg van je dat laat ik je wel merken maar zeg het niet zo vaak.…

Dat het de kunst is goed te dragen, een ritme te vinden samen balans te bewaren zagen we daar; het moet een soort wiegen zijn dat de angst voor het laatste verdrijft. in beweging blijven desnoods pas op de plaats.…

hoe zou je rustig kunnen slapen waar je moet waken over tere kindervoetjes die nog willen dansen tussen dauwglansen in een rougemorgen zonder twist zonder zorgen - niets lijkt hetzelfde toch keert alles terug zoals in vervlogen jaren - er blijft het verte staren de zoektocht in een onrustige nacht waarin je aan het kindje…

soms verlang ik naar Moeders aardappelpannenkoeken naar Vaders grote hand de mijne in de zijne als we zaterdags op de Vismarkt liepen mijn kindertijd mis ik soms liefde die vanzelfsprekend scheen. Moeders omhelzing, onze reizen als gezin we leken wel zigeuners altijd op pad hecht en warm een clan ik hou van het leven en heb…

in haar omheinde universum draagt ze het water naar de zee rijgt ze de dagen aaneen verliest ze de tijd uit het oog uit haar bewolkte hart verdrijft ze alle wankele waarheden neemt ze de huilende zee in haar armen weeft ze de rafelige randen van vergeten dromen tot een geheel in vergeten dromen dwaalt ze rond de stoffige gaten…