Alle inzendingen over Eindig

Hier op aarde Hebben de goden Hun macht reeds verloren Ieder doet wat hij wil Ieder doet naar eigen zin Dat was niet Hoe de goden het bedoelden Zo velen Tè veel Tè machtig Zelfs voor een god We stoppen het leven op aarde Zonder dat wij dat willen En beseffen - Kortzichtigheid troef - Wij graven ons eigen graf Het stopt Het eindigt…

Dansend In je stralenkrans Zing je een lied Van vergane glorie Eindige glans Zorgvuldig gevlijd Midden talrijke twinkels Geef je lichaam En gezicht Aan 't oneindig wijd Hemels groot firmament Een glimp van onsterfelijk Over donker gespreid Ode aan de zon Klein vergankelijk licht…

Die duisendjarige ryk so troosryk en fiktief dui onweerlegbaar aan Iemand het ons lief... Ons aardbewoners aap genade en almag na wat geen beskeidenheid of feitendwang verdra: die twee-en-sestigjarige Mafia-voorman weet hy mag nou honderd jaar lang tronkspagghetti eet. En jy en ek? Ons laat ons oë en hande raak asof die melkwegstoet…

Er is zoiets als schoenen op tafel hoeden draagt men niet meer het blikken uit het raam de haag die steeds dichterbij komt het hoeft allemaal zo snel niet meer je ligt alles op te vouwen boeken, deuren, kleren het genezen van de ander en het spreken dat er steeds minder toe doet steeds gestager komt het opzetten gebonden aan een geloof…

Men is vandaag ontzettend onsterfelijk het is eindelijk de echte heldere herfst die er haast nog niet is de bladeren vergelen, nog betrekkelijk groen de wind is nog blauw, wijst geen enkele richting de grond ligt nog onder het gras men rookt de zwarte sigaar van de dokter men raakt bezweet door het werpen met darts men drinkt zijn zevende…

De dag heeft mij al vroeg vermoeid met kralensnoer van licht en luid. Zo pas nog liep ik ongeschoeid door landen van gespannen huid, gestolde mist en sterrenwolk, en om mijn haar, licht als een kosmos, de nimbus van het vuurvliegvolk. Hun vinger wijst naar ‘t zwijgen bros, naar spiegel van het Himmelslicht, naar schoonheid van…

De warmte van je lichaam koestert ieder uur mijn vuur om vooral door te gaan, waar stoppen verliezen betekent en verliezen eindigheid. De kilte van de kanker kan niet meer afbreken wat in liefde is opgebouwd, een liefde die voortduurt tot in eeuwigheid.…

Mijn band met God kan ik niet meer versterken dan door met mijn besef van eindigheid me te blijven wijden aan goede werken. (* katholieke begraafplaats in Leiden)…

Maar eeuwigheid blijft tijd der tijden waarin wij onze eindigheid niet kunnen vermijden.…

ze adem, beproeft in de bijmaak van de bedoelde kwaliteit, uit een vlaag van het bewustzijn valt de keuze op een vat vol gegiste tekens die zich door het brein verbreiden, bekeerd tot de spelling van het enige woord wat ik begrijp om terug te keren naar de eerdere afdronk van de taal in het lot van onzekerheden en waar de teksten eindigen…

Als mens eindig en hiermee voortdurend in strijd met verdraagzaamheid en ook leed, zag men kleuren in een zeepbel en onderwijl vluchtte men ontheemd zoekend naar rust, het paradijs. Alles ontleend aan Moeder aarde verzonken in een Eeuwig Al. Bewust of niet van de waarde van het leven terug naar de oerknal...…

hemeltergend, zo angstig vaag sluiert het licht in mijn handpalm geborgen in de schelpenkraag van het duin zonder strohalm dat als zachte aarde begon maar in schaduw vlucht voor de adem van uw zon vanwege ontederheid berucht zie de wolken buiten bereik ik adem in, ik adem uit vraag me af waar ik naar kijk naar windstilte zonder geluid…

Flessen ruim gevuld voor de bonte avond. Mijn tekst werd zacht muzikaal gestreeld. In haar fluwelen huid vocaal verdronken. Heeft haar vurige octaaf mij nooit verveeld. De toon die zij aanhoudend kon inzetten. Geflest door haar royaal begerige vocht. Verslikte ik mij eens maar nooit meer! Nu ik jou voor het laatst heb bezocht.…

Het spoorbiljet werd in de trein reeds afgegeven. Hier ligt het laatste plein voorgoed, breedvoerig om te laten gaan ieder die schedelgevoelig langs de dakgoten zich voortrept, het water haastig bereiken wil, de Pieter Koertsz ziet met de ketting aan de stadspoort, de Bermuda, een Chileen. Hier staat men eenzaam op de brug in 't holst…

Het is zo vandaag als altijd, heel lang zijn als altijd de dagen, als altijd smelt elke dag te vlug het blokje ijs, terwijl men nog dagen kijkt naar zijn huid, overal gaten die er gisteren niet waren, overal heden ontwaart, af en aan snelt met afval en water, als razend de lieflijke geile maagdelijke wijnranken bijsnijdt, is het plotseling…

buiten sterft het windgeruis met de bladeren mee is dit het juiste pad, zullen hier onze voetsporen beklijven? konden we nog maar bomen tellen, één voor één bomen met gestrekte rug de voeten in zalvend mos, geworteld in verleden onomkeerbaar is de zucht van onze witte adem de brief die we niet schreven later dan vergeten, sterfelijker dan…

beproefd in de bijmaak van de bedoelde kwaliteit, uit een vlaag van het bewustzijn valt de keuze op een vat vol gegiste tekens die zich door het brein verbreiden, bekeerd tot de spelling van het enige woord dat ik begrijp om terug te keren naar de eerdere afdronk van de taal in het lot van de onzekerheden,waar teksten eindigen…

De oude, handgesmede kerkhofpoort zal altijd open staan. Het zien van zerken geeft velen rust en godlof soms een woord. Ter nagedachtenis en tot verwerken van de dood, wetend van die sterfelijkheid schept men er vrede binnen eigen perken. Ook hoge hoeders van de hoffelijkheid, de bomen, die sinds jaar en dag hier staan zo groots en…

Ik groet het morgenlicht maar of het zich laat groeten de voeten der voorbijgangers laten zich beter groeten wij moeten zeggen zij ondanks het morgenlicht ik knik ze toe houd moed zeg ik het licht maakt je toch blij ze knikken terug maar ze geloven niet ze gaan voorbij. Het morgenlicht houdt zich nu bezig met de dingen de pasgewassen trams de…

de mokerslag We kunnen het leven niet overwinnen niemand nóóit Kom ga je mee. Samen wandelen naar het verre kijken naar de sterren schreeuwen naar de golven "we komen eraan ... Ja maan we komen" Omstrengeld liggen op het strand. steeds dichter komt de rand laat ze maar komen de golven Laat ze ons overspoelen laat het toe…

ik leer mijzelf om in gedachten dood te gaan langzaam de tijd te doen verdwijnen dromend over te gaan naar dieper denken wazige beelden dwingen mij onvermijdelijk tot het bewuster worden van mijn eigen eindigheid vreemd voel ik de oevervage overkant, verkerend in een perfect bewegende balans een onbeschrijfelijke vrijheid beheerst…

een gedicht in een gedicht in een gedicht geboortegewicht een boom in een boom in een boom dennenappel hitte in de hitte in de hitte eeuwige zon een mens in een mens in een mens kleinkind verleden in het heden in de toekomst herinnering leven na een leven na een leven eeuwigdurend afscheid…

De speelse storm die ik van twee ogen ving in de nacht, heel dicht bij mijn gezicht, daarmee ben ik naar toekomst gevlogen, boven het nu en morgen uitgelicht. De kern die recht op mijn hart leek gericht, daar binnenging, daar in de duisternis vertroosting bood voor een komend gemis, mij vleugels gaf, verhief met levenskracht, ik voel hoe die…

Eindigheid van het zijn en van onze taak…

De gokker die gelukt zoekt in het leven Besteedt geen aandacht aan de statistiek Zijn keuzes zijn zorgvuldig en uniek En eindigen doorgaans op nummer zeven Wat zéker is bij jackpot of echec: Een actueel gedicht op deze plek!…

Als oude man wordt het mijn laatste streven Te eindigen in Oude Pekela: Daar gunt men je een hangplek voor en na Het werkzame gedeelte van je leven. Hoewel veel kindse oudjes vast verlangen Om op de hangplek van de jeugd te hangen.…

elke dag opnieuw eindig sluit ik met wimpers verban het licht in dat ene moment waar ik wakker ruil voor slaap die vergeet een rust, een reis een begin met complete amnesie…

Waar je slaapt verdwaal ik altijd in geduldige dromen en zwijgende wolken die niets willen verliezen of laten eindigen en fluisteren waar jij wilt ontwaken als ik glimlachend dichtbij verder slaap…

Niet meer of minder zwart dan de dag de nacht moet ik verder op de tast mijn oog gericht op eindigheid.…

dromen In spiegelingen van de gracht waarin twijfel wacht zij wel of niet zal komen tegenbeweging gaat er door vergetelheid schoorvoetend water handbeweging dat een beeld achterliet blijdschap naar verdriet van eindige tijd…