Netgedichten

netgedicht (nr. 48.050):

Waar de tekst eindigt….

Telkens weer gebeurt het,
in een klein ogenblik worden
losgelaten woorden geboren,
je verwacht het niet, ze
komen daar waar je ze
hebt verloren en waar de
maan ze hebben gerijpt,
gerangschikt achter glas
als olijven in hun eerste
persing van een beproefd ras.

Als ik ze consumeer, zoals ik
ze adem, beproeft in de bijmaak
van de bedoelde kwaliteit, uit
een vlaag van het bewustzijn
valt de keuze op een vat vol
gegiste tekens die zich door het
brein verbreiden, bekeerd tot de
spelling van het enige woord wat
ik begrijp om terug te keren naar
de eerdere afdronk van de taal in
het lot van onzekerheden en waar de
teksten eindigen zal de stilte komen..