Alle inzendingen over Waar teksten eindige

teksten eindigen stilte komen zal.…

de teksten eindigen zal de stilte komen..…

de teksten eindigen de stilte komen zal, getekend op de zwervende steen der wijzen.…

Eindigheid van het zijn en van onze taak…

jouw ritme is het mijne niet je kleurt de tonen anders de dynamiek verschilt ik neem iets vaker rust contrasten voer jij anders in accenten leg je sterker legato is je ondertoon bij mij staccato scherper maar het moet zingen vinden wij, de melodie moet raken de woorden moeten dansen op de klare tekst…

Dit is een tekst. En dit. En dit ook. Maar is het een gedicht?…

ik eindig in een cirkel naaktvoetig en wit in letters gedoopt 'halt' roep ik deze lijn is eindig hier wacht ik op mezelf tussen alle mensen waar ben ik gebleven ooit ben ik kind geweest jij noemde me zo en ik mocht in je armen slapen als een deel van het deelbare waar is boven, waar is beneden waarom houd je niet van me ik…

de kracht van een tekst de troost van een lied de herkenning van een beeld een tekst, een lied een beeld de momenten die je graag met iemand deelt er zijn momenten waar je jarenlang op kan teren en je leert jarenlang die momenten te ontberen…

Een ster aan het inktzwarte firmament laat je beseffen hoe nietig je bent. Zo'n stip in een eindeloze oceaan maakt je bewust van je sterfelijk bestaan.…

binnen vier muren kaatsen woorden koud schieten blikken dwars door en langs niets hecht meer het behang laat los…

Dus denk bij beslissingen over die seconde, denk bij dat uur, het leven is eindig dus houdt het puur!…

zo ver van de dag de eindeloze uren voel jij mij verder dan meer zo ver van hier herken jij mij mijn hart in dat van jou we dromen een ster en vergeten…

Sterren zo ver in het zwart, her en der. Wat is de wereld klein en het Rijk der Hemelen groot, oneindig. In ieder wezen brandt het vuur, doch het leven dooft op den duur...…

de zonnebloemen zijn gestorven hun oude goud verkleurt naar grauw en bruin verwerkt mijn wintertuin het huilen van de regen een kleine engel slaapt verkleumd zijn hoofdje leunt tegen zijn arm en warm verlangt zijn hart een moeder in haar laatste uur verschuift haar liefde voor de duur van eeuwig in verbinding nu waait de wind hun stille…

Druk alle dagen net niet bezwijken doorgaan verantwoordelijkheden prestaties dankbaarheid trots mijn naam wordt genoemd doorgaan noodzaak raderen moeten draaien ze draaien snel dagen maanden jaren glippen voorbij doorgaan tot het moment dat het stopt persoonlijke spullen ingepakt kamer make over borrel toespraak geklap…

negen maanden duurt het leven de rest is afscheid van de wieg de moederborst en meer en meer van onvervulde dromen en geborgenheid het vonnis van vergankelijkheid bij oorsprong al geveld verjaart niet zelfs na zoveel tijd het is alleen maar uitgesteld ’t is niet de angst de pijn die ’t sterven moeilijk maken nee ’t is ’t scheiden…

onophoud’lijk ruikt de vrouw aan manvolk ze zoekt de Ware Jacob een open boek met tekst voor als zij tekst moet weg als hij weg moet zacht en zin in haar als zij zin heeft veel vloed in zijn tegoed om haar gnuivend gefêteerd gekoketteerd te bekokstuiven…

tenware een onmetelijk scheppend plan mij drijft tot een menselijk donker gat waar eerst na een blinde weerbarstigheid stilte heerst en aanvaarding rijpen kan op deze wijze, zo is mijn vermoeden vervalt de herfst in de laatste winter ik had dat geenszins in mijn jonkheid kunnen, laat staan willen bevroeden…

de koude legt een deken over land daar waar de boer voorbijging wijst de donkere grond ons met zijn lange voren door dunne lage mist de weg er is altijd een gaan en ook weer komen…

Waar het leven Van alledag Voor mens en Maatschappij Maar al te vaak Ondoorzichtig is, Onduidelijk, vaag, De mens gevangen In wetten en Systemen, daar Is de eindigheid Die iedereen wacht Overduidelijk Zichtbaar, Aanwezig van De vroege morgen Tot de late Avond, met alles Wat daartussen In leven wordt Genoemd…

de vergankelijkheid van woorden geschreven op het natte strand liefdes fantasieën in mijn dromen bij het ontwaken wreed verbrand magische gedachten onbeschreven plots uit mijn hoofd verdreven ik verwacht ook de glorieuze dag dat mijn weten ontwaken mag in de liefdevolle lichtheid van het heelal slechts een trilling in de ruimte bovenal…

het wordt stil om me heen of krimpt het buiten in mijzelf heeft elke mens dat gemeen een geringer en dalend gewelf zal het de rijkdom zijn die mij verblindt en goed is gezind dan wel de som van weerstand en verlies die altijd komt maar ik niet verkies het kan de telkens kerende zandloper zijn die mij vermoeid doet raken en aan een…

Versvorm: e-Rondeel Maar één ding dat staat vast, ik weet het zeker: Ooit komt de dag dat ik ben uitgeteld. ’t Gezicht vervaagt tot een wat wazig veld met horen is het ook al droef gesteld de huid verschilfert en wordt steeds iets bleker ‘t geheugen raakt zo nu en dan bekneld en maagzuur komt op afroep als een wreker na ’t nuttigen van…

nog niet zo lang geleden slibde deze monding zich monddood waarmee woorden gezegd zijn als verkavelde kamers in een buitenhuis heden zoek ik heil in een belendend lichaam tot grenzen aan muren, ooit…

lagen deze kleren hier al? achtergelaten in naakte ademhaast we kunnen ten halve keren een kam door het verwarde haar halen dat maakt ons bed niet onbeslapen maakt het betredene niet maagdelijk zelfs de vroegste ochtend gaat slapen eindigt met slangen en snoeren gevangen is de tijd van het moment voorbijgaand als…

voorlopig blijft alles bij hetzelfde geen ontkennen meer aan bestaan is totaal afwezig afstand door verte ingehaald aan het einde van de dag zijn de uren nog niet af is ruimte gevuld met lege zachtheid zijn gedachten blind en is water ontkalkt, daartussen valt onraad uit gestrekte hemel blijven ogen onbewogen en ratelt lucht ademloos…

zonder dat het boekdelen schreef een korte paragraaf misschien wel dicht aan het hart het lichaam nabij, koesterend gedurende de tijd die er lag tussen momenten en voortzetting herschikkend om uiteindelijk weer afstand te nemen…

in de blauwe koelte op de heuvel zal ik blijven als het hart zijn slagen mist en het duister groeit in mij bij het doven van het hart zal ik de pracht van de linden noch de weemoed van de wolken voelen in de diepe donkere nacht zal ik blijven in de blauwe koelte van de heuvel in het dal leven dromen voort…

niet wetend waar de weg begon Laat staan waar hij eindigen zou... Maar het pad was te donker want gisteren raakte ze de weg kwijt...…

Waar je slaapt verdwaal ik altijd in geduldige dromen en zwijgende wolken die niets willen verliezen of laten eindigen en fluisteren waar jij wilt ontwaken als ik glimlachend dichtbij verder slaap…