Alle inzendingen over Frustratie

Ik zit gevangen tussen hoge muren, en voel frustratie, wanhoop, onmacht, pijn. Ik zit ontredderd voor mij uit te turen, volledig aan het eind van mijn Latijn. Het is ontzettend moeilijk te verduren, omdat ze door mijzelf gemetseld zijn, gemetseld in de niet te tellen uren, de niet te tellen uren van de schijn.…

massaliteit en eentonigheid maakten hun dreiging vaak groter dan de effecten die zij hadden op natuur en omgeving in de tijd er is een nieuwe plaag aan het ontstaan waarvan het geluid snijdt door de ziel in een toonsoort die ons raakt tot op het bot zij maakt mensen kapot het is de vibratie van innerlijke pijn door onmacht en frustratie…

Uit frustratie is hij toen gaan klieren, de nieuwe bewoners griezelden ervan, klokslag twaalf hoorde men rinkelende bieren en soms smeet hij met een koekenpan. Zijn herenhuis werd te koop gezet, tot zijn geluk werd het gauw verkocht, want dat betekende nieuwe griezelpret, hij heeft nooit meer naar bier gezocht.…

Ik omarm de tranen over mijn wangen terwijl ik je voor mij zie staan en versnipper de verzamelde tranen tot mijn frustratie in een huilbui. Jouw verzet in de laatste levensfase uitte jij vanuit mystieke lagen toen je aan de buitenkant opleefde gaf je je over aan het beeld.…

de Dolle Mol is niet meer gesloten, dat wel, het systeem verdraagt geen klare kijkers die teveel kunnen bespreken met stemmen die kunnen tellen de koffie staat te verkleumen zonder warme mensenhanden het lot van elke geschonken kop in de krant van agitatie over frustratie en defenestratie - iets ging naar de mallemoer zo eindigt het…

Een stem Een stem spreekt Met een inhoud van waarheid Doorweekt van frustratie Niets kunnen wijzigen aan het feit Een stem spreekt Schreeuwend om hulp Geen grip hebbend op een wens Van angst doorweekt Een stem spreekt Smekend om vergiffenis Spijt hebbend met bloedend hart Verdragend het zware leed Een stem spreekt Vol pijn en verdriet…

verstand met een nood- greep van volwassenheid Rijkeluiszonen kopen zich vrij en ook verloofden weten aan geld te komen, zodat alleen de armen overblijven en wat gespuis, blij met een salaris soms hopend op buit, rijkdom en vrouwen natuurlijk, vrouwen moeten zich maar schikken in zorgen, angst en verdriet de pijn van de mannen lijden hun frustratie…

ik word opgejaagd een niet bestaand iets zit mij na ontastbaar maar zichtbaar hij jaagt mij op, de tijd laat mij geen rust ik moet op jacht het put me uit hoe ouder hoe vermoeider de oude gekkin het eind is in zicht ik heb nog geen zin ik wil respijt alsnog in trek zijn ooit alles gemist nu te laat om in te halen een verloren…

al bij het penetreren was niet te miskennen sprake van verzet waar anders kon gegleden stond ik nu voor de opdracht hem echt naar binnen te moeten duwen waardoor onmiskenbaar onmiddellijk aliënatie optrad want onwelkom in zulke private zone gaat niet in je kouwe kleren zitten toen ze de code evenwel pikte ontspande mijn lijf…

Weinig geleerd, veel gefraudeerd. Leerlingen geterroriseerd. Leraren grijnzend geschoffeerd. ´s Nachts in de school gepenetreerd, obsceniteiten geënsceneerd, tot in detail geregistreerd, geürineerd, geruïneerd, bureaus met kots en poep besmeerd en zich in alles uitgeleefd wat ooit een god verboden heeft. Zijn positie? Onaantastbaar. Directie…

een gekooide kamerplant ben ik geworden het leven kabbelt traagzaam aan me voorbij als goudvissen in de kom op de kast die eindeloze cirkels zwemmen, sierlijk en onbenullig zingen ze hun mantra maar luchtbellen zeggen niets de zon schijnt nooit in deze troosteloze kamer op het noorden waar ik stof vergaar een verworpeling opgesloten…

tik tik tik is het geluid dat in me opkomt als frustratie mij teistert over de vele herinneringen die ik mij niet kan heugen de kleine dingen in mijn leven die vreugde brachten en pret moeten mij vaak worden verteld terwijl mijn geest blijft tikken natuurlijk herinner ik mij verjaardagen en grootse feesten of een tragisch overlijden…

kijk eens wat een lenteweertje juicht de verpleegster als ze de gordijnen opengooit ik heb een hekel aan lentezon waar ik niets aan heb gekooid tussen vier muren is de lente waarvan anderen genieten enkel frustratie van gemis je wilt toch niet echt doodgaan zeggen de schaarse bezoekers die niet beseffen hoe bitter weinig verder leven…

Oh, ik zou je zo achter het behang willen plakken en ga meteen immigreren, riep ik vaak in mijn frustratie, en wie oh wie, zei dat ooit niet? De haren te berge rijzend wanneer het kroost weer eens abominabel dwars was.…

Isolatie of eenzaamheid laat je toch zelf maar toe Frustratie, enkelingen kicken erop. Sterkte dit hen niet te gunnen Gezond egoïsme, noem ik dat. Erg vaak zo geraden ook erg wijs Nodige me-time inlassen. Nooit ofte nimmer vergeten... Sleuteltje bevindt zich in jouw hand!…

Hoog in de lucht Draagt de wind Tranen van de Andes Bereiken nooit de oceaan Ik draag het mee Lichaamstaal Handen en voeten De armoede kleurde De tranen rood En ik draag het mee Nergens was het veilig Op elke hoek loerden ogen Ongelukken per ongeluk Droefheid en frustratie Ik draag het mee Tranen mengen zich Met het leven ten…

Soms wekt het frustratie en irritatie te blijven streven naar die extra kop er bovenop. Die extra kop die je vaak niet kunt betalen ondanks al het werken tegen de klippen op.…

Woede, frustratie, stress, maar voornamelijk verdriet. Ik kruip in elkaar en beginnen zachtjes te wenen, ik MOET hier weg! Ik sta op en probeer weg te lopen maar er is iets wat me tegenhoudt. Ik ruk me los, begin te lopen en plots val ik neer in een diepe, eindeloze put...…

Vanuit de ronkende diepte van onderhuidse onverdraagzaamheid scheuren grillige visioenen naar de stembureaus en klauwen vooruitgang aan flarden van uitgewrongen solidariteit Vlaamse tongen sidderen en sissen tot hun aangewakkerde protesten hen wederom samenbrengen dankzij ontvlamde frustratie onderstoppen in knusse superioriteit en meewentelen…

een bioscoop met de kleintjes gaan stappen met je vrienden feestjes om van te dromen ze mogen nu even niet de frustratie van de afsluiting de hulpeloze machteloosheid van willen maar niet kunnen het knaagt ons de verwachting het verdriet boost het gemoed dat niet wil of kan begrijpen dat een onzichtbare vijand ons in beperking ketenen…

Voorzichtigheid vermijdt de frustratie van het struis; dat voorkomt te glibberen over gebroken schalen, opdat het gouden ei eens glanst bij een ieder thuis.…

Frustratie krijgt zo 'n grote omvang, dat hij niet kan lachen. Huilen staat 'm nader. Een burgermoeder of een burgervader kan hij niet kiezen; wél het hazenpad. Nu gaat-ie onder zijn verlies gebukt. Met name wordt de arme man mishaagd, doordat z'n levenswerk niet is gelukt.…

Schoksgewijs voel ik frustratie in de charade van acrostichon hevig zwetend op verkrampte zinnen ruwweg neergeschreven woorden ijzig brokkelend op het witte vel vervagen tot onzinnigheid ergens in mijn dwarse leeghoofdigheid rafelen stoffen in dunne slappe bedrading zonder samenhang verlatenheid overvalt mij als een kind dat zonder…

De bok lijdt aan frustratie. Die is groot. Geschitterd wordt er door afwezigheid: hoe hij ook zoekt, hij vindt geen enk'le geit en klaagt maar over seksuele nood. Hij denkt: 'Hoe lang al heb ik niet gevrijd!' en blijft voortdurend dromen van een stoot. In opblaasgeiten ziet-ie ook geen brood: hij wil in puur natuur z'n kwakje kwijt.…

Echter, frustratie breekt mijn menselijke als mijn dichterlijke magie...…

Na een gecompliceerde operatie, Mijn arm gedecimeerd door amputatie Mijn rechterbeen ontzet door mutilatie - Een uit de hand gelopen wanprestatie - Verwijt ik mijn chirurg uit irritatie - En uit hem zeer ontstemd ook mijn frustratie - Dat hij gefaald heeft met zo'n aberratie: "Is dit professionele deformatie?…

Toen jij wegliep uit mijn leven Vol frustratie, woede, haat Werd de laan waarin we woonden Plotseling een vieze straat De garden werd een knollentuin Ons mooie huis Een hoopje puin Mijn job dat bleek een hondenbaan Chiquita weer gewoon banaan Ons jacht werd nu een modderschuit Een rondreis slechts een dagje uit Mijn nieuwe vlam een gore slet…

De dagelijkse voeten dwalen, reizen af naar ondoorgrondelijke wegen daar in de verte, intimiteit verlegen buigen de bomen weerbarstig tussen de spanning van emotie en frustratie, de stille winddag neemt bijna afscheid loopt over het oude bospad van het duistere nachtwoud het grote bos nabij de stad grote nachtuilen roepen van onrust…

Met stilstand, soms drama, soms klucht maar ook passie, geluk, liefde, frustratie. Zodat als ik nu over het land kijk, verzucht, omhoog kijk, en weer naar zo’n draad zie: “Er zit toch wel veel spanning in de lucht.”…

criminaliteit en wangedrag verbant naar verweggistan, ontstaat ‘n nieuwe onderlaag, dat gaat door tot alleen de baas over is, als hij sterft is er niemand die hem begraaft Bedenk ‘brave’ burger dat zonder deze bende ongeregeld WIJ de nieuwe onderkant zijn en ons nageslacht zich door frustratie…