Alle inzendingen over Gloeiende winteravon

verstilde aanwezigheid reflectie van struiken gloeiende horizon ziel gedompeld in vrede extatisch in eenzaamheid wenst hij te delen het ondeelbare geen oord gerieflijker voor een laatste woord…

Toen trof mij haar gloeiende blikstraal, En de wateren ruisten weer. O ware ik toch verdronken In de bitterzilten vloed! In liefdetranen, hoe brak ook, Te smoren, is honingzoet.…

Koester gloeiend goud koren huiver zilver maanlicht water leef in laatste uurtjes gedenk die krans van margrietjes zélf gevlochten rond de tere kinderziel…

En vertel ook dat mijn gloeiend verlangen is verdwenen in een grote wolk van vredige stilte.…

bent als een vergezicht gedroomd in oude tijden door geliefden, een woud zei jij mij niet: 'hunkering' is het goede woord dat mij beschrijft zoals ik ben of wat ik voel een smachten nu en in een levend verleden vrouwelijkheid zei jij me niet: 'laat me' geen man kan rode stenen dragen gloeiend als de lava dat ben ik, het gloeiende…

Een ijskoude sneeuw Verwarmt bevroren harten gloeiend in het rood. Doorwinterde sneeuw verkilt gebroken harten eeuwig in de tijd.…

Gloeiende kolen branden door mijn leden mijn gedachten worden met vuur geblust mijn lichaam weert elke druppel water handen tasten gloeiend ijzer ogen kijken in verblindend licht en voeten dansen op rode platen van sulfer en vloeibaar glas.…

jij was het voor mij helemaal wanneer ik bij je was werd ik zo blij je liet me lachen telkens weer en later thuis voelde ik een gloeiend kooltje ergens tussen hoofd en borst lachte opnieuw en ik wist niet eens waarom…

Ik peer hem, sprak de lichtbron in het schap Dat is geen licht, dat ons wil gaan verbieden Wij zijn er gloeiend bij door dat soort lieden Die zorgen dat ik er als lamp mee kap Hallo, geen lamp die nog die warmte geeft En de gezellige uitstraling heeft…

Het gloeiende hoogland van de Sierra Moreno krimpt ineen onder het krijsen van de middagzon. Gieren bekvechten om het lederen karkas van wat eens een bruine koe moet zijn geweest. In de afgrond voor me ligt, bedekt met verlepte boeketten, het uitgebrande wrak van een autobus.…

het onzegbare verpulvert op gloeiende mazen van mijn woordenzeef soms is een zin bijna aanwezig in een verdichting dan voel ik een glimp van een korreltje onstoffelijk goud daarom hou ik van Don Quichot, Dali en Pablo Neruda…

heb de ijzers in het vuur dat blauwwit loeit een aambeeld om het gloeiend rood in vonken te gaan pletten ze te schroeien aan je hoeven die het vuur uit keien zullen ketsen ooit gaan ze stuk en worden veelgevraagde wapens van geluk…

in de stilte de wonderbaarlijke pracht van een sterrennacht vond ik Zijn woorden vlammend warm een onuitblusbare kracht een gloeiend kooltje aangewakkerd dwars door de verlorenheid het geschreven leven de hoop, de liefde van Hem over de dood heen gespreid…

onder de grijze lucht van de stad voorbij de zwarte gebouwde gebergten het kerkhof gras overwoekert een eenzaam kruis als een goddelijke ingreep daalde hier een regen van gloeiend lood neer het schone schemert in het verval…

het vernielde onderlijf is niet meer het hare het is van niemand het is van iedereen in haar buik groeit een vreemde vrucht bitter brandmerk in aangevreten weefsel Wakubenga: zij die wordt geminacht what’s in a name een naam die sist als gloeiend ijzer…

En daarom bent u er nu gloeiend bij.”…

zweet perst zich naar buiten uit zijn bloed doorlopen hoofd de verhoging speelt hem parten zijn voeten voelen verdoofd het hart klopt hem in de keel zijn lichaam een gloeiende toorts speelt een hoofdrol in het theater van de acteur met plankenkoorts…

Twinkelende ogen mooie lieve lach Dat was het eerste wat ik bij jou zag Tintels verlangens mijn hart in brand Gevoel ontregeld verstomd verstand Gloeiende wangen ontroerd en zo blij Vlinders krioelen in dat hartje van mij…

Ik draag bewust en braaf mijn steentje bij Papier hier, glas daar, overal staan bakken Je kunt me nimmer op gesjoemel pakken: Ik schift tot aan de kleinste batterij! Maar denk ik aan Chemours dat troep nooit zift Dan voel ik me met knoopcel flink geschift…

boven ons verscheen een heldere vuurbol hij doorstond de ontmoeting met de aardatmosfeer we keken naar een lumineuze hemelse show een verzengend kosmisch spektakel na een gewelddadige neerwaartse tocht vond de meteoriet zijn graf ergens in een veld onverstoorbaar ligt hij daar lankmoedig wachtend op iemand die hem uitgeblust…

Warme zomer Gloeiend zand Helmgras waait Zeegolven stromen Warme zomer Verfrissend water Bladeren van schaduw In brandende zon Warme zomer Avondzon gloeit Nachtelijke verkoeling In stervende zon…

Terwijl het beeld vervaagt in rimpels spoelen de golven van vergetelheid de laatste resten weg naar een blanco geheugen Geloof dat je vergeten bent tot de volgende déjà vu of flashback in een droom als een eeuwige druppel op een gloeiende plaat…

Ik waan mezelf twintigduizend mijl onder zee, snak naar adem en worstel door de borrelende hitte naar een oppervlak dat geen bevrijding brengt: de nacht stort zich als een gloeiende golf op de brulboeien van mijn ogen.…

Regendruppels kleuren de dag, de roos en de zon, het einde en het begin; tekens van hoop, groene olijftak na de gloeiende hitte.…

Na de gloeiende hitte een groene olijftak, teken van hoop; het begin en het einde: de zon en de roos kleuren de dag, regendruppels... Hoe kan het licht breken eer de dag begon? Hoe kan de roos geuren zonder de zon? Hoe kan iets eindigen eer het begint? Hoe kan iets er zijn eer het er is?…

Dan komen de nachtgestalten uit hun ijzige holen: beklemming en angst, beesten met gloeiende ogen. De oude wind steekt zijn misvormde hoofd op en ratelt met de blinden. Star wacht het kind op de ochtend.…

Een koude herfstwind blies door mijn gloeiend hartje.…

Schichtig voorzichtig scherpzinnige blik vuurrode gloeiende bal wattig roze sneeuw dageraad in het dal. In vredige eeuwigheid introvert afgezonderd verborgen tussen bomen oog in oog met een hert begint leven te stromen.…

onder een korst van aangepastheid wemelen de wanen ongehoorde stemmen geven tegenstrijdige bevelen in een onderhuidse hel van onbenoemde angsten heerst de zwarte chaos uit de krater van de hersenpan erupteert de gloeiend hete woordenbrij gestolde hersenspinsels: het gedicht…

Toen je weg was en het glas gloeiend aan mijn lippen lag kwam er iets van wee en antwoord, dat toeval niet bestond o.i.d.…