Alle inzendingen over Graan oogst eeuwigheid

Die 't Al kan weten, weet - wanneer Hij 't weten wil - Dat om mijzelve niet mijn tranen branden; Dat ik bij dagen en bij nachten stil Mijn pijnen zou verduren en mijn banden - Verlatenheid van mens en boek en licht Mij niet zou horen kreunen - Verzwaarde niet mijn lot de last daar ge onder zwicht, Mijn lieve! die 'k gezworen heb te steunen…

Soms, als ik loop door een straat, waar kalk valt uit een muur, verschijnt mij een kindergelaat en een non aan een kierende deur. En ik klem mij weer vast aan de vrouw, die mij altijd naar school toe bracht; het galmde door het gebouw, als de deur dichtviel met een slag. Daar staat - de voet op de slang - nog het blauwe Mariabeeld; voor…

een moment opgeworpen in steen dit ogenblik stolt tot aanhoudend voorbijgaan wat plaatsvindt is nog ergens na te lezen overal kalmte voortijd van avondmaal dichtbegroeid op den duur ontbost rustend graan is koren op de molen wolken verjaren met binnendrijvende zon stille genade benadert iets van troost alles is eeuwig…

het begin van eeuwige camaraderie…

eens was de wereld wijd waren velden vol ruisend graan groenblauw in de lente golvend in de avondwind vergelend graan met bloemen in blauw paars en wit wilde kruiden boeketten van de natuur ik mis mijn velden de schitterende eenvoud van margrieten en korenbloemen met daarboven de ondergaande zon…

Goudgeel golvend graan, bewogen door de wind. gerijpt door verguldende zonnegloed. Groeiend tot ons voedsel, het brood. Geoogst, gemalen graan. Het leven uit zwart geploegde naakte akkers.…

helblauw van de lucht bekroont het goudgele graan de zon lacht voldaan…

dertien papavers knalrood wuivend tussen graan al bijna in slaap…

de bijl kapt het hout zakken vullen zich met graan voor de winter komt…

Ik ben gestorven zonder het te weten want anders had ik me toch wel verzet en als een starre wacht voor 't raam gezet zit ik dit bodemloos bestaan te meten. Ik heb maar een verlangen - te vergeten maar op mijn ademtocht de nerf gewet groeit er aan ijsvarens een rauw bouquet en buiten ligt een toegevroren Lethe en ik blijf wachten - meet…

Kraaien zoeken wat gespilt graan in een omgewoeld hoekje. augustus oogst, maar weldra keert het land terug tot de aarde. De wind waait warme zoete geur.…

Mijn troubadour, mijn heraut, de zon, geestdriftig krijger voor de deugd en louter vreugd voor velen, zuiver als het pas gedorste graan, jeugdigheid uit de eenvoud van het hart, een verlosser en de boodschapper tegelijk van de oogsten zover men ziet, verlossend maaier in een wervelende show van stralen, in een oceaan van hoop, de ogen…

Ik was haar vergeten, De hoek van golvend Graan waarin ik Geboren ben - Zo lang daar Vandaan al, Meer dan veertig jaar, Maar tegen de tijd Dat ikzelf mijn eigen Ik was kwijtgeraakt, Nog royaal voordat Alzheimer kan toeslaan, Merk ik dat het land Met het goudgeel graan Mij nog niet verloren is Ik sta in haar geheugen…

Jij was niet in mijn landschap toen ik aarzelde en zon scheen je kwam ook niet bij rivieren toen twijfel toenam liep ik over de brug overdonderd door werkelijkheid uit jouw droom, klom ik alles nam toe in intensiteit jouw schaduw zag ik wolken tellen er viel stilte over landerijen ik ademde, jij was in ademnood in mijn droom die uit…

Arthimeo, Arthimeo, laat ons gaan Beëlzebub is een duivel uit de cirkel van het rondgemaaide graan dansend in een gloeiende spiraal vlamt hij het vuur aan de schenen vloekt en spuugt withete taal Arthimeo, Arthimeo, laat ons gaan Beëlzebub is een duivel uit de cirkel van het dolgedraaide graan weer zal hij onzichtbaar landen het vuur van…

Het bleef bij eenzaam lokken, op hun onderstel van stokken, tussen welig tierend graan. Latrelatie in de bloei gesmoord door granen in de groei, is de liefde stukgegaan.…

Vlieg met rebellen door de lucht zwarte blikken braken doden boven groen, boven moeders wolken jagen de wereld weg alles klein, alles zon is er - godzijdank - een boom met frisdrank flesjes en veertien buurtoudsten maisgele dotten drooggebarsten aarde bevechten heiligen op borsthoogte met graanvelden en avondrust in zicht is de hemel…

Haar ogen boetseren een droombeeld geven het een hart zo onstuimig als de branding van de zee ogen als sterren een warme lach als een gouden horizon een haarkleur als golvend graan in het zomerse zonlicht mocht ze hopen ooit in deze droom te lopen dan zou ze onwankelbaar gaan in de vallei van de liefde heel zacht fluistert de wind…

De tijd glipt gelijk graan door de handen van de molenaar Malen Kneden Bakken Brood.…

eeuwig lijkt zij hier te waken de vrouw, haar verhaal, de kentering een gouden cirkel, tomeloos verlangen naar het meer op de gulden schaal schepen vol graan, dieper glanzend dan goud bij volle maan konden haar niet bekoren, met een stuurse blik en gebiedend woord smeet zij de lading één twee drie in Godsnaam overboord de zee verslond…

niet bang hoef Te zijn, want liefde regeert In haar, en als je gewoon Meebuigt met het graan in de wind kan er Niets misgaan, raak je niet van de wijs En heb je, net als ik, Een behouden reis…

Uit de wirwar van stengels, van grassen, van granen, reiken ontelbare papavers naar de wolken, naar de zon, naar het eindeloze blauw.…

Ik heb de handen uitgestrekt Naar het goud van het golvende graan. O! dat ik die vreugde grijpen kon Van het golvende graan in de gouden zon! Ik heb de handen uitgestrekt Naar de vreugd van het gouden graan. Ik heb in het blanke maanlicht gestaan. Ik hief verlangende blikken omhoog Naar de glans van de zilveren maan.…

ik zie bloemen aan je vingers bloeien maar voel je handen leeg koud je armen die mij deden groeien hoor je stem die winter schreef nog is de oogst gekleurd in samen binnenhalen vruchten zijn gekeurd op houdbaarheid en in ons hart voor noodgevallen weggezet in eeuwigheid een strenge kou kan alles openbreken maar geen vorst zal…

Dit bracht de bazen tot een oekaze : "Weg met de winter, zaai reeds 't graan in !"…

Waar mensenhand zich gewetensvol Strekt naar het oppervlak, Graankorrels groeien Gesteund door milde regen En ochtenddauw, Vogels hun portie nemen Zonder de mens te kort te doen - Is het land nu rijkelijk leeggeplukt, Oogst voorspoedig binnengehaald Drie weken eerder dan ooit Werd waargenomen, en zendt de zon Een goudgele glans…

Mijn troubadour, mijn heraut, de zon, geestdriftig krijger voor de deugd en louter vreugd van velen, zuiverheid als pas gedorst graan, jeugdigheid uit de simpele eenvoud van het hart, een verlosser en boodschapper tegelijk, te zaaien om te oogsten, een verlossende maaier in een wervelende show van purper stralen, in een oceaan van hoop…

Jouw verstilde tranen de pijn in je ogen maken van mijn hart een ruw omgeploegd veld Ik wilde zo graag samen zaaien en samen oogsten maar het werk deed ik alleen jarenlang Nu besluit God dat ik alleen moet oogsten jij moet nu zelf gaan zaaien en ik wens je zo'n mooie goede geweldige oogst toe…

En de boer hij zaaide in het voorjaar en maaide in augustus met zeis en sikkel het goudgeel graan bond de garven en zette ze op tot schoven en de boer hij ploegde voort niets dat hem stoort als het angelus klepte schafte hij met zijn makker op de akker en de boer hij dorste ‘t graan het kwam bij de molenaar aan en later bij de bakker…

de uren van geluk kennen dag noch tijd want onze schat aan liefde bestaat nu al een eeuwigheid…