Alle inzendingen over Krekels

Vandaag ben ik nog krekel, doch morgen ben ik mier, die overmorgen al zijn hekel – uit zijn reserves in de pekel – aan apropos, atoom en spirocheten postuum zal zetten op papier. Adieu! Wie weet of ik niet zal beklijven door ’t schrijven van een later lied, of ik het schrijven zal of niet. Zinloos of niet. Levend of niet.…

Stil ligt hij in de diepe duinendel - een krekel sjirpt, blank zaagje, fijn getand - Hij ligt te turen naar het kleurenspel en 't dof oud-zilver van de schaduwkant.…

Groot land, vol van moskeeën en vreemde klanken, zoekend en soms vindend, lang gevonden reeds miljoenensteden en toch de zang van krekels ginder, achter die hoek, die draai, dat water.…

Ze danst en lacht in de nacht ik hoor haar vrolijke gezang met als koor het geluid van de krekels. Het voelt als een blij herkennen want ik voel en weet dat kind was ik lange tijd geleden. Het is als een mooie droom die als een schaduw in het licht van de tijd hier naast me staat.…

Er vlogen kogels door de tuin de krekels en vogels zwegen Wij waren niet bang en keken het verleden draag je altijd mee Als je als Indo geboren bent oorlogsacties hebt overleefd dan raak je er aan gewend dat je als Indo geboren bent Nederlands-Indië warm moederland wat was het koud in Nederland het weer en de koele mensen bijna dood en…

De avond ademt zwoelte tot dampen krekels smeken een melodisch gebed dat gevat in ‘n aromatisch bouquet verglijdt om gittering te beklampen maanstof sprankelt mystiek in het meer dat – wiegend in loverbedding - gesust in de omarming van leliën rust en mijmering drijft in de atmosfeer de maagdelijke nacht hult zich verlegen in bloesems van…

Hij droeg een colbert van krekels, een dorp als een monocle in zijn oog. Hij aksepteerde mijn cuba libre niet, hij aksepteerde mijn cafe solo niet, hij aksepteerde mij niet; zijn wenkbrauwen van muggen optrekkend, liep hij door mij heen, als een mens door een gedachte.…

Ik hoor elk geluidje, het gesjirp van de krekel, het gezoem van een mug, het gefladder van de vleermuis in de tuin rond mijn huis. Ik hoor geklater van het water door het fonteintje van de vijver en het kikkergekwaak tegen elkaar op, vol ijver...…

Terwijl hij nu ook het getjirp van krekels hoort en vogels fluiten naar hem. Maar het gekrijs van een meeuw is iets wat hem minder bekoort. Weldra wordt hij afgeleid door een konings- vlinder vlakbij hem. En een lieveheersbeestje kruipt over zijn hand. Onderwijl geniet hij bij het riet aan de waterkant.…

. ----------------------------------- uit: 'Krekels in de keuken', 2008.…

in moeder aarde vond verse vruchten in m’n hand de blanke kernen van het leven die gekiemde groeikracht geven en zich ontworstelen aan ’t zand Het liet mijn werken even rusten diep verzinken in mijn eigen zijn vragend of ik wel weet wie ik ben het diepste van mezelf echt ken de draad volg van m’n levenslijn Ik hoor het zingen van de krekel…

Ik zag door het open raam een hemel vol met sterren 'k ben opgestaan en ging naar buiten waar niets het uitzicht zou versperren Ik hoorde bladmuziek van bomen het zachte ruisen, een fluistering ik hoorde krekels in het nachtelijk uur genoot van geluid en schittering Dit is een nacht om van te dromen ja zelfs wanneer je wakker bent…

De vogels zwijgen om een oude wachter, Alleen de krekels sjirpen snel en schel. Het groene en rode loof wordt even vaal. Een flakkerlicht ontwaakt in bronzen lampen. De avond komt gedempt, gehuld in dampen Nader, als een sluipmoordnaar in een zaal.…

in 't land van daar onbereikbaar ver voor mij ligt mijn heimwee, zo teder stil waarom dat woont in menig stap, ik heb daarvan geen weet het is niet uit vrije wil noch in aanvang gedoopt ik word zomaar meegesleept is het haar dans in kleine pasjes of de krekel in de avond die fluistert in mijn oor is het de kleur groen in een overweldigend…

Als de krekels sjirpen blijf ik hele nachten buiten. In de grijze herfst duw ik patronen in het geweer. Eenmaal was er een vrouw. Ze kon er niet tegen. Ik zag haar niet eens vertrekken.…

ik heb op wolken gelopen mijn lichaam in de zon sterren voor het grijpen geluk dat niet op kon je gaf me lente met de smaak van eeuwigheid er bloeiden bloemen groeiend uit vergetelheid we zomerden in warmte met lange dagen zon donker koelde onze huid verliefde krekels zongen luid we deelden in de oogst van bontgekleurde herfstdagen…

Het tjirpen van de krekel, het zingen van de wind, het ruisen van de zee, het spelen van een kind. Het krijsen van de meeuwen, het knarsen van het grind, het rollen van de branding, het lachen van een kind. De warmte van de najaarszon, de geur van thijm en mint, de smaak van zuiver water, de vreugde van een kind.…

De bomen van het bergdorp voeden zich met het water uit het meer onbarmhartig stenigt de zon d'eenzame wandelaar die kuiert tussen de verdwenen schaduw van de huizen het dampen van de stoffige straat wordt af en toe verlicht door een vlaag van koele bergwind een seconde opluchting wordt luid gezongen door een vermoeide krekel die huist in…

De armen gestrekt, een kruis Het gevangen geklots weekt de lach los De maagzweer kriebelt Hij deint zomaar zonder zin Onder een plafondspiegel In een hotel met meer sterren dan stijl Soms vielen gaten in de ruis van buiten Zoals het lied van de krekels na een trilling Dan dreef hij als een bark uit het raam Na de trage knipoog van de…

Een koppeltje zit op een parkbank te kussen 'n loot die zich kromt onder de dauw In de verte de kreet van een pauw Een kat doorkruist het natte gras De wind streelt het gewas De mees zicht zijn mooiste lied Een krekel klampt zich aan een grasspriet De berk buigt zich sierlijk in de wind 'n rups popt zich in,voor de metamorfose begint de strijd…

Zondagmiddag, de krekels naaien de stilte. Ik volg de spoorbaan, de brandnetels bloeien, de bramen smaken naar niets en naar bloed. Het dorp ligt verscholen in dichte grijzen. Ik herken het, dit lopen: zo kwam ik thuis. Van het nog warme huis staan de ramen wijd open.…

De hitte kruipt over het enge pad Het alpine dorp ligt in ruïne Hier hebben mannen, vrouwen liefgehad Maar konden er de kost niet meer verdienen De wilde tijm kan je van ver al ruiken De hop hoept schril en onverstoord Geen leven meer achter vervallen luiken De krekels hebben hier het laatste woord De bron, die leven gaf, is opgedroogd…

volle geel van zonnebloem en over het ruisend groen van druif en rank dwarrelend boven het geurend paars van lavendel dan weer spelend met vlinder en hagedis door al wat leeft bemind de ganse dag bezongen doch vooral verzonken in puur azuur van wolken en zee in verstilde dorpen en lome bergen tussen verstommende geluiden van krekels…

Wat het is, lichaam van niks, het draait zich naar je om, daarna begin je te merken hoe zijn wimpers te lang zijn voor zijn wangen, naast zijn mond een krekel woont. Zo in die dagen, ontstond er een grote liefde die alles verslond. --------------------------- uit: 'Daar ligt het', 2003.…

ik hoor krekels ver weg van mijn moeder ben gebogen door tijd van rijst en heimwee voel de achterzijde van mijn ziel waar vroege warmte de nachtelijke tranen droogt beelden van heden leven rond om mij in hout en klanken in kussens nog op de grond van toen ik ruik de avondzwoele dessa van zweet en onze kruiden ook de hitte van…

Krekels sussen ons en we strelen, bevelen elke kus met een vingerknip. Duiken in de vinnig vervoering...een dompelbad. 'Adem je nog? ' Jouw zwijgen is aanstekelijk Mijn hoofd zwelt, ik raad jouw eerste klank. Tranen vullen de beek onder jouw ogen.…

Krekels beginnen hun meditatie, kikkers zingen een fuga van hypnotiserende monotonie. Een fluisterende stem waarschuwt voor dreigend gevaar maar zwijgt opeens als de koude van schaduwen op de flinterdunne wanden valt.…

Ik genoot van een luide krekel en zijn begeleidend bijengezang. Er hing een zomerse waas boven het gras. Waardoor het leek alsof ik in mijn droom gevangen was. Bijen werkten hun weg van bloem tot bloem. En stemden mij gelukkig met hun bijengezoem. De zomer was als honing voor mij.…

Nu de duistere krekels het avondrood verzwelgen en een ijle mist van de bergen rolt, pulseert een zwaar verlangen in mijn slapen. De onrust dwingt me de nacht op te zoeken, maar het zilveren pad van de maan leidt naar niets, niets dan mijlen en mijlen van eenzaamheid tot mijn tred een kwelling wordt.…

mijn ziel tast verder dan jouw lijf en handen omvatten, langs dorpen en steden, akkers en weiden, voorbij wolken, sterren en maan overal huis ik, in struik en bloem, in krekel en spin, zweef boven bergen en wouden adem zon en wind ik toef in de blinde en ziener, bedelaar en vrek speelman en zwijger, wijsgeer en gek schuil in het kind…