Alle inzendingen over Lijfelijk gezien

Ze had- 't kunnen weten ze heeft 't ook gezien. Ze merkte 't bij opstaan bij 't vallen ook misschien. Ze weet nu wat 't inhoudt maakte 't zelf mee Al is de wereld nog zo boud je knikkert, zelden met z'n twee. Ze had 't kunnen weten maar merkte 't te laat. Vandaar dat vanaf nu voortaan haar deur niet meer open staat.…

we keken ver vooruit maar nooit verder dan de horizon verder kijken zou namelijk een streep te ver zijn geweest daarom stelden wij onze eigen grenzen grenzen aan het zien grenzen aan de groei grenzen aan 't leven kortom wij keken en zagen zover wij het konden verdragen…

het een kleinkind die mij braaf beluistert Wat moet ik haar verder meegeven ach heel misschien heel misschien denk ze later in het leven wat heeft hij veel gezien mijn ogen gaan nog wat leren en beleven ook ik hoop later uit te mogen leggen wat ik heb gezien …......…

ik hoop dat de familie lijfelijke troost ondervindt…

knisperloop door niemandsland het uitgestrekte onbevlekte ik schrijf mijzelf heel even op een onbeschreven blad strek mijn tong verlangend in de ruimte waar vlokken brandend landend tot versmelting komen heerlijk onbeschrijfelijk lijf'lijk ijs - ijs koud…

ben ik dan een zot zo vol van lijfelijk genot of door en door rot een droom je kent ze wel of niet: verhaal halen op je lief zonder te bezeren en ruimte geven aan je jaloers ongerief…

Het weerzien was dan ook mooi en onbeschrijflijk Niemand scheidt ons nog, geestelijk of lijfelijk.…

Ik vlucht omdat je bent wie je bent, lijfelijk, lawaaierig, te jong. Ik heb je niet lief, ik lieg. -------------------- uit: "Tijd", 1986.…

stel dat ik verdwijnen kon niet lijfelijk maar uit de ogen van mensen stel dat ik opnieuw begon als dat zou kunnen zou ik dan iets anders wensen als leven eindeloos zou zijn zou iets waarde hebben zou ik wel zijn wie ik ben zou ik de mensen mijden of hen omhelzen en kennen wat ik nu ken wat is het dat mij belet of ben ik simpel…

ik flankeer mezelf treed uit gedachten aanschouw, divergeer wijdlopig reik tot lijfelijk afscheid ik land mijn walvislichaam op zwaartekrachtig zand tegenover dunne kustlijnen breek ik mijn laatste glazuur, kristallijn, bij rechtlijnig ontwaken is alles beter dan schijn…

Maar ja, krijg bij 'n lijfelijke straf De rugzak van zo'n kind er maar eens af...…

Het doet pijn bij je te zijn lichamelijk aanwezig ogen dwalen weg zeggen zoveel terwijl je al zo lang niets meer zegt opnieuw sta je op loopt heen en weer die tergende onrust kwetst elke keer nog ben je hier lijfelijk thuis je geest is al in een ander huis het doet pijn bij je te zijn…

Ik voel iets van een licht in mij ik kan het niet verklaren ik voel niet alleen vandaag ik voel het nu al jaren een licht dat ik niet vatten kan het is iets onbeschijfelijks soms schijnt het fel en dan weer vaag nee,nee het is niets lijfelijks ik voel het licht maar zie het niet het maakt ook geen geluid maar zeker weet ik aan het eind…

Als m'n beneden buurvrouw bezig in haar tuin, plantjes wiedt en toespreekt met haar vinger vermaant kijk ik graag naar haar Hoe zij de de haren uit haar gezicht zwaait haar borsten vrijwillig meebewegen Hier past alleen verlekkerd kijken dankbaarheid voor haar heerlijkheid…

Ach kijk nu eens, een motor van ballonnen, met liefde en geduld gevuld, gedraaid, gesponnen, in sprankelende kleuren zie je elk detail. De maker kijkt verrast, zijn ogen fonkelen, zijn armen zwaaien zwierig een uitnodigend gebaar, wil ik een ritje maken, een helm ligt voor me klaar. Ik straal van alle kanten, mijn been zwaait al opzij…

zocht in woorden de realiteit van vandaag zonder jouw bestaan te weten doorgrondde hun betekenis terwijl ik van jouw stem en lach niets wist pas je ogen openden een wereld die ik nu lijfelijk ervaar jij hebt jouw licht van liefde op het kleine laten schijnen maakt mijn intiemst verlangen waar…

mijn dank voor jouw duizend gezichten de tonen in je stem waarmee jij mij hebt opgevoed je ogen altijd in een warme groet de open blik op leven die jij hebt doorgegeven handen die beschermden zich over mij ontfermden jij mijn toeverlaat bij ziekte pijn of eenzaam zijn ik heb je losgelaten maar blijf met jou voor altijd lijfelijk…

Alleen in de geest is weinig gegeven wat bij geen wezen lukt, blijft maar even, Onbeschrijfelijk pompt het hart onder het omhulsel, in een labyrint van euforie of smart rond in de essentie van verliefdheid in de ziel of lijfelijk.…

je hebt met me gepraat maar je hebt niks gezegd je hebt naar me geluisterd maar je hebt me niet gehoord je hebt naar me gekeken maar je hebt me niet gezien je hebt me aangeraakt maar je hebt me niet gevoeld…

Want velen mensen om mij heen Hebben Dinges vaak gezien... Vertel het mij, als jij het weet en stuur hem dan maar door Zodat ik hem ontmoeten kan... Ik zal dan tegen hem zeggen: "ben jij die Dinges dan?"…

Even uit de broek... Omstanders zien mij zitten: niets dan aalscholvers!…

eeuwwisseling in een leunstoel de hangmat bewust in de mist in het winterlicht het laatste groen klatergoud een glazen wereld een bloem in depot voortuin van avondnevel van tan twang eng een fleurig plantje bij de verlaten villa bloeit niet ongezien in rode luchten zal het dagen in haar ogen bloemen goud omrand…

Kom binnen, bekijk mij, mijn binnenwereld, mijn -- innerlijk behang.…

Je norm staat lijfelijk geschreven in ons maagdelijke hoofdstuk in al wat wij samen beleven verdwijnt elke sociale druk je hebt de prijs moeten betalen voor het verdringen van verdriet het is de schoot voor de banalen waarmee je zelfrespect verried het kijken in elkanders ogen is van waarachtigheid ontbloot wij koesteren slechts mededogen…

Harten aas wacht in de handschoen op liefdesspel in vogelvlucht ik kuis mijn zwaar besmeurd blazoen met nectar van de passievrucht de lust naar lijfelijk vertier tekent zich af in open lucht de lokroep van de valkenier is nergens anders zo beducht als minstreel maak ik jou het hof buiten het vaste protocol de kaart gelegd in sterrenstof…

de armen wijd winterweer en zomerwarmte in extremiteit gespreid jij hebt het in de hand voelt en proeft heel lijfelijk causaal verband want lente kruist en herfst huist diep in je hart nog dragen benen de seizoenen in hun gaan van jaar naar jaar maar als de cirkel ooit zal sluiten komen de gespreide armen in balans weer bij…

is er een goed moment voor zintuiglijk vergeten pijnloos liefhebben of lijfelijk herschikken zit er vertraging in elk ogenblik zoals mos op de bast naarmate dagen verkorten als er geen vragen meer zijn kunnen we verder, we waren al laat we versliepen ons in eindeloos tijdsbestek dronken zielsveel van ons hemelwater deelden ooit één…

Hoe goed het ook is zoals het is, toch verlang ik te voelen en te laten voelen dat we intieme vrienden zijn Mijn ziel heeft een tedere huid wanneer we lijfelijk de liefde voelen die we voelen en de heftige hartstocht glimlachen we erbij Mijn huid heeft handen voor intimiteit, voor jou stevig tegen mij aan vingertoppen voor het voorzichtig…

je hebt mij op mijn puurst gezien: een meisje bijna vrouw je hebt mij op mijn rijpst gezien: een vrucht in mij van jou je hebt mij op mijn naakst gezien: mijn jas had ik nog aan je hebt mij op mijn felst gezien: je roos brak ik voldaan je hebt mij op mijn zachtst gezien: je hart had ik herkend ik heb jou op je warmst gezien…

Vandaag heb ik veel moois gezien: de mensen die elkaar ontmoetten, die liefdevol een ander groetten, vandaag heb ik veel moois gezien. Vandaag heb ik veel moois gezien: een zon die straalde van genoegen, de kinderen die om aandacht vroegen, vandaag heb ik veel moois gezien.…