Alle inzendingen over Moeder OR Thuis OR Geborgen

vanzelfsprekend dat ik toch geborgen ben hier, bij elkaar, hier in dit huis is mijn veilige vierkant, een bed hier zijn hun reikende handen naar mijn hand…

dinosaurussen de pracht van micro-organismen en het blauwe ijs van gletsjers waar nu koeien grazen, de liefde op de gezichten van onbekenden waar ik steeds weer naar kijk of een tekening van een uitje met zijn drieën op de fiets We bewaren het allemaal ergens binnenin ons, in de wereld die we zelf gebouwd hebben en waar we ons beter thuis…

ontkleed van wat ik waarde gaf bevrijdt verlangen zich in vrije val terug naar waar de moeder mij mijn oorsprong gaf opnieuw geborgen in haar schoot hartslag in harmonie met ademweg laat ik los en geef me over tot ik voel dat zij mijn adem haalt…

Ooit kon je een Oranjeklant diep krenken En gold het als de grofste spotternij Als je van Juliana zong of zei Dat zij je aan je moeder thuis deed denken. Maar na haar dood blijkt uit het rouwbeklag Dat iedereen haar als een moeder zag.…

La fille Flavie s'endormait plus tard en attendant l'aurore d'or. Quelques jours après le facteur local la livrait les fleurs les plus passionantes de la ville: un bouquet de mille tulipes roses, rousses et rouges avec une carte neuve d'importance d'Antoine: "Ma réponse, c'est ta lettre douce, je t'aime."…

priemende dolk in je hartstreek Op de terugweg naar Londen bleef je kordaat en gecontroleerd je koers gaan terwijl je samen met een doordauwrussin en een aanhaakengelse de kopgroep vormde De Big Ben hamerde in je sportzetel en queen Elizabeth knielde voor haar bed tijdens haar middagdutje moge de beste winnen no mather if she is English or…

liefst Verdringen wij Wijnaldum Memphis Malen De Pay De Roon De Ligt De Boer De Jong De Vrij Oranje's roemloos falen Ongekende averij Er viel geen winst te halen Opnieuw waren de Tsjechen Veel stugger en veel slimmer Veel snuggerder en beter Maar hadden door roodLigt Ietsje meer geluk dan wij So goodbye Frank Good luck in China Or…

zit ik heel dicht tegen moeder aan vader zit een eindje verderop hij denkt aan andere dingen dicht bij moeder vader verder van mij vandaan zo was het bij ons thuis een kinderleven lang tussen twee vuren…

Klein en weerloos gepest, getreiterd, je niet voldoende veilig voelend op school maken je tot een moeilijke puber. Je grenzen verleggend, zoekende… maar vooral depressief, steeds verder wegzakkend. Bang ben ik, omdat je leven geen zin meer lijkt te hebben en je alleen maar dood wilt. Nauwlettend houd ik je in het oog je steeds tot praten…

Is me weer gekoesterd voelen, door mijn lieve moeder, die nu warm als water is. Levenswater is geborgen zijn, in goddelijke baarmoeders. Is waarin dichters drijven, zoals in diepe oceanen, wanneer ze dichten gaan.…

was mijn kindertijd was mijn moeder daar……

Vreemd dat het huis tot zwijgen is gekomen Het komt nog voor in een wirwar van dromen Nummer twaalf op 'n laan de deur warm bruin Een pluizig touwtje uit de brievenbus Moeders afscheidskus voor ik naar school toe ren Weet echt nog niet of ik er aan wen: Adres onbekend.…

Zo laat mij elke nacht, Moeder, slapen bij u thuis: Mij kan geen afstand scheiden, Moeder, van uw liefdelichte huis! -------------------------- Uit: 'Vergeten liedjes'…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

onzichtbare storm in deze nacht waar de maan zilvert en regeert bomen bulderen in hun kronen een antwoord op de hoge stilte in mijn wereld vol muziek vallen gedachten zacht en stil een eenzame onzichtbare vogel trekt een trage streep naar de maan een eindeloze vergeefse reis een vlucht van vaste grond eens weer in jouw geborgenheid…

mij ontroert soms het vertrouwen in een gebaar zoals jouw hand een rustpunt in de mijne zoekt waar eerder zoveel leven stroomde of lang gekoesterd bleef in tijden van geslotenheid voel ik daarom tot in je vingertoppen nog het kloppen…

vleugels stromen van kristal door de bittere kou van glanzend zwart Op zoek langs sterrenzilver het ijs van de blauwe maan naar de schaduw van je gelaat de schoonheid van je licht de verten van je verlokking Mijn zinnen verlangen naar je lippen de lavende koelte van avonddauw Mijn ziel verdwaalt in je ogen die wonderlijke bron van geborgenheid…

zag klamme mist dikker worden het contact dat er was verdween onzekerheid had mij losgeslagen van alle binding in het vervliegen verloor ik eenheid delen was niet meer mogelijk zonder geheel zinnen opgezegd intrinsieke waarde in woorden weerlegd toch voelde ik de warme hand van het universum oplichtend in dromen waar geborgen…

zacht kinkt haar stem overstroomd door emoties dwalend in spijt waar dromen toekomst boden is gisteren terug in de tijd zweeft vandaag zonder morgen stapelen zorgen realiteit de vlag is gestreken het dromen gebleven maar zonder geborgenheid…

Zoals je lippen mijn hart kunnen verzachten met warmte liefde en gevoel. Ze begrijpen mijn huid en wat ik wil en waarom ik dat wil delen met jou. Als ik tranen zou hebben is er voor jou geen reden om weg te lopen maar sla jij met een lach een arm om mij heen.…

Warmte en geborgenheid, de basis van mijn bestaan 'k Wil er totaal voor gaan! De zoektocht van mijn ganse leven, Het werd me zelden gegeven. Dat gemis is met geen pen te beschrijven Het kerft messen in het hart, moeite om te blijven. Een gemeende kus, een warme handdruk, een brede glimlach Utopie of niet... eens komt die dag!…

de buitenwereld mag dreigen dankbaar streelt moeder haar kwetsbare kind kijkt vanuit de reddingsboot over de troosteloze zee ziet hun machtige stoomschip zinken.…

Ik voel me veilig en geborgen bij God, alsof ik mag thuiskomen en mijn rust weder vind de diepe behoeften van een beschadigd kind.…

laat me je omarmen omarmen met al ik ben en je wiegen heel lang wiegen tot 't kind ( in jou ) zich weer veilig waant geborgen weet tranen worden gekust droge wangen verlichten jouw hart tot aan de volgende regenbui…

Ver van elkaar en toch zo heel dichtbij Ben jij mijn laatste dageraad in mij Bezweken voor de dag van morgen Moeizaam gericht dat schamel beetje licht Niet opgewassen en te zeer ontwricht Gevangen gevallen en in tijd geborgen…

Tederheid, warmte en geborgenheid, fijne zaken Helaas heb ik er weinig mee te maken. Knus bij elkaar en samen bouwen Lief en leed, blijheid en troost, vertrouwen. Jouw hand pakt zachtjes de mijne Een droom maar dan een zeer, zeer fijne. We huilen zachtjes en lachen uitbundig Alles delen spontaan of stuntelig, niet vakkundig.…

Ik leer langzaam beminnen; al blijven ook de zorgen, ik voel me diep geborgen.…

Nu heb je mij En al je tranen die nog te huilen zijn vang ik zachtjes op nu ineens die pijn in de wortel verborgen boven komt en zichtbaar wordt en je ingedoken en verstomd zoveel laat voelen Samen leggen we de puzzel Ontbrekende stukjes komen er bij 'k help je veilig op te staan Zodat je verder kunt gaan Geborgen in mij…

In droefenis geborgen kijk je nooit uit naar de dag van morgen dagen gaan aan je voorbij je voelt je soms vogelvrij in het labyrint van je geest wordt er als wild op je geschoten alleen in droefenis voel je je geborgen.…

Mijn wereld wordt steeds kleiner Hij krimpt van dag tot dag Niet dat ik dat erg vind En het leven minder mag Niet dat ik mij zorgen maak Om wat meer eenzaamheid Dat heb je of je hebt het niet Je raakt het nooit meer kwijt Niet dat ik echt wakker lig Van al wat is verpest Maar wel dat ik mij veilig voel In de wereld die nog rest…