Alle inzendingen over NIJVERHEID

Vliegtuigen getuigen van cigarettemerken schrijven nijver merknamen tegen de buik van God Met koortsig glanzende oogopslag en stramme arm signeren generaals de capitulatie in een theetuin vol roestige fietsenrekken ze laten heftig naar pis ruikende bunkers achter om de herinnering aan hun levenswerk concreet te houden…

Drachtens nijverheid davert over de snelweg; in het gras daarnaast wiegen koekoeksbloemen zacht, steeds als bij de turfgravers. Te willen dichten... Waar moet naar gezocht, bedacht, geschreven worden? Drachtens vogelzang schalt luid: "Laat je moed zweven," en dan " 't is mooi genoeg geweest."…

uw wandeling in het winterlicht ik kan er niet omheen de triestheid raakt me gaat me door merg en been een zilveren weerschijn zie ik op uw haardos landen het spreken van de jaren plooit zich op nijvere handen rond schuifeltraagheid de diep gebogen rug uitzien naar is er niet komt niet meer terug uw oude jas hangt zwaar doordrenkt…

ik roep de vogels mijn lief vol nijver en egard zoeken ze een heem in de gaard welluidend, of verwonderlijk stil vertoeven ze er vol appetijt toch zo broos, in kwetsbaarheid zoals ook wij mijn lief twisten met de tegenwind tuimelen, rondgaan in het labyrint als de nacht het donker legt over de takken van de linden zal de uil er zijn…

Over de zeebodem, ooit nijver drooggelegd vloeit opnieuw treurig vocht rond levenloze karkassen - een mengsel van bloed en tranen - langs bomen in vormen van catastrofes een eenzame schelp treurt om de gestolen liefde van haar godin de mismaakte aarde komt woest en ledig terug bij haar geboortestaat wachtend op alles toedekkend hemelwater…

komen we gaarne tegen Die zorgen voor beweging in de kleding de mode of de trend nooit zitten ze op hun gat of krent het zijn hun nijver handen vingers die bewegen zijn nimmer verlegen met een idee ....of toevallige inval op ons lijf wordt er dan gepast en ook gemeten met dun papier of een gestileerde lap een kantje of wat…

in grauwe gezichten zie ik lente oplichten ze lopen minder gebogen hun houding is lichtelijk verbaasd minder gehaast de hakken zacht tikkend ogen fel blikkend en in de lucht een onbestendig gebrom de eerste insecten op het groen en de honing de bekroning van bloemen door het nijvere zoemen alle ramen gaan open mussen benutten…

De maagdelijke velden ogen groen door malse regenbuien, nijver sproeien. Geen zweet, geen traan, geen bloed heeft kunnen vloeien. Een nieuwe lente wacht: een mooi seizoen! Nog even en de eerste voetbalschoen zal schuchter het nog prille gras betreden. De zomer is voorbij, het leed geleden en opgelucht herrijst het legioen.…

Nu de herfstwind de geheimen van ritselend boombladeren heeft ontfutseld en ze neergedwarreld zijn soms bijeen geveegd door nijvere handen maar veelal in bossen en parken als beschuttend bladtapijt voor moeder aarde neergevlijd begint hun tweede leven bedekken en verwarmen ze alle geheimen in de grond waar kleine diertjes leven waar…

Een merelstel heeft de lege bloempot gekraakt dit aardewerk pand hangt zo mooi verborgen tussen de klimop aan de bakstenen muur het is voorjaar het nest moet worden gemaakt zij vliegt nijver om het interieur te verzorgen met sprietjes en pluisjes wordt het niet zo duur hij zit op een tak ‘s morgens al vroeg te zingen fluitend naar elke passerende…

Verstrijkt nu onder een anders gekleurde hemel de tijd met ook de broodnodige nijverheid , wat wordt doorgrond, spreekt zo tot ons uit de nu vaag grijzere hemelse mond.…

Geest van geld en nijverheid klinkt verblijd; zijn roep verzwakt soms, verjongt zich dan weer, samen met het lied, dat krachtig of teer, het vertier der zeemanskroegen inwijdt. Een bescheiden gebeeldhouwde gedenkmuur toont Jeanne d'Arcs droef maar dapper sterven: de heldin, verbrand door kerkelijk vuur.…

Alleen natuur Zo pas gegleên uit rijk van rustigheid Met glimlach ongerept: stille innigheid Van nijver leven in het morgenuur. Ik schroom te treden op het purprend bruin; Ik schroom de voet te zetten op het mos Zo gul aaneengegroeid....…

Dochter Goeri's spraak is mild, spits en nijver, doet eveneens moeders en broers tongen nadenkend roeren. Wat wordt bedongen? Nieuwe vrede voor reeën is aandrijver. De dierenliefhebber laat Jezus' boodschap, door zachte schemer omhuld, in woudleven doordringen, schuchter, bij voorzichtige stap.…

De bakkerij van achttienhonderdtwintig oogt gemoedelijk, arbeidt ouderwets, blijft jong vol nijvere tijdloosheid.…

De Nijverheid ligt voor de brug, hoog, leeg, terug van weggeweest. Je zegt niet: hij is afgedaald. Daarvoor is de rivier te vlak. Hij is gewoon van zand verlost, een huis op weg naar huis, voorbij de brug de grachten door.…

Waar nijvere zorgzame handen hun medische professie dagelijks wel verstaan. Witte jassen naast het bed. Uit of thuis wordt het leven medisch verantwoord voortgezet. De moderne mens van iedere leeftijd hoeft zijn ziekte niet in eenzaamheid te dragen.…

Aan de gracht houden oude huizen hun band met handel en nijverheid, lang vervlucht, maar nog glimlachend, onder voldane zucht, in ramen, door werkend verleden omrand. Het bedaarde stedenschoon brengt stille rust over boten, aan de steile kant gemeerd, wachtend tot laden en vertrek hen kust.…

Ik ben actief, een nijvere bij, een element in talloze verdienmodellen. Bij bijna elke klik hoor ik geratel. Ook de eenzaat in zijn kluis is nooit meer alleen. Op Facebook enkel al tel ik een zwerm van een half miljard. wij zoemen hier en een verre imker oogst…

zij het jongst geslacht bekoren, Zij tovere met elektrisch licht, Ze omvliege ’t Aardvlak langs zijn sporen, En hou de telescoop gericht; Zij zing’ de Geest, die dagelijks wijzer, Zijn kracht ontleent en geeft aan ’t ijzer, Tot scheppend monster toebereid; - In ’t wed van heden moet zij baden, Bazuinen langs metalen draden De nieuwe lof der Nijverheid…

toeven vol bezadigd rijk gemoed de zachtgroene top met goudblinkende weerhaan blikt naar de noordzij van Breda waar de omheinde kastanjeboom gezegende bescherming geniet een kluizenaar onder zich wenste zittende wijsgeer in wijde mantel met lange sneeuwwitte baard bladerkrans om zijn hoofd peinzend over 't eeuwige spel tussen menselijke nijverheid…

In 't gewezen huis van Gods dienstbaarheid verhalen ver en nabij verleden, samen met krachtig, verrassend heden, over schone kunst en daagse nijverheid. Beeld en schilderij, geëerd in elke tijd, zijn verblijd door bedachtzame schreden, die ook gaan naar dat wat mensen ooit deden: arbeid zonder roem, maar zeer toegewijd.…

zo is mij enkel bewaard langzaam maar vast te verwijven in nijver monnikenwerk: bidden en verzen schrijven geel op geel perkament, en mijn hand alleen te verstrengelen met mijn eigen andere hand en in een cel te versterven oud op een houten bank.…

een rijk verleden waar het groene land is gezegend met waterlopen, elk in een passend gloren daar draagt een gemeenschap verspreid over plekken met eigen haard en opgebouwde waarden gezegend die zijn ontstaan door de eeuwen heen deels zelfs met stadsrechten bejegend de mens woont hier tussen Oeteldonk en Lampegat maar op een plek van nijverheid…

Het muggenzoem versmeltend geluid met die van nijvere bijen op paarse klaverbloemoases verderop in het veld, waar hazenoren als droge periscopen boven het gras uitsteken dit alles drijvend op een achteloze kalme rust, als ware het de gewoonste zaak ter wereld.…

en harde woestijn hun zware manen bolden luchtig dankzij frisse hooglandwind Atlasvelden bloeiden geurig onder de edele rovers met glanzende bruingele huiden als zuivere dikke honing door helle zon beschenen bezonnen vergezelden ze de krijgszuchtige Moorse geest gaven de vaders der vroege beschaving fijnzinnig denkende vingers of nijvere…

zo is mij enkel bewaard langzaam maar vast te verwijven in nijver monnikenwerk: bidden en verzen schrijven geel op geel perkament, en mijn hand alleen te verstrengelen met mijn eigen andere hand en in een cel te versterven oud op een houten bank.…

van steeds vaker overgeslagen de slaap die rust moet geven blijft zij zorgzaam wakend in stilte huilt het lief hart de tranen die roodomrand haar ogen schaduw geven als de strijd verloren wordt kalmerend zijn de woorden die zij zacht maar heel beslist als een moederkloek hoedend spreekt tot zieken en naasten met haar altijd nijvere…

Wij zijn geen prooi, wij zijn te klein, wij stellen echt geen klote voor, wij zijn als nijvere mieren die diep onder de plattegrond, het aardse stof mogen bestieren, de ganse gore aardkloot rond. Wij leven op een pannenkoek, de stroop dat is de dorpsgek.…

Herinnering komt boven, aan kriebelende naalden, zand en strootjes in haar jurk: na weer een heftig mooi moment samen kijken, samen lachen om de nijver dribbelende kevers, onverstoorbaar in hun gang langs vers getrokken paardensporen.…