Alle inzendingen over Nachtelijke wals

. ---------------------------------------- doom - damp, mist, nevel vout(e) - gewelf vest(e) - stadsmuur, wal, stad…

En heel de dag heeft hij haar toegefluisterd Wilde wals van leven, dat niet voor háar is, En vroomgelovig heeft ze éen dag vergeten Der eigen droeve ziele zeker weten, Uit stage val van dorre blaên beluisterd: Dat Dood haar bruigom wordt, als winter dáar is.…

Er lopen massa's mensen door de straten Gehuld in jassen, handschoenen en sjaals Ze spreken allen een soort koeterwaals En houden alle lichtjes in de gaten Ze drinken glühwein, raken uitgelaten Het licht verbroedert zelfs het Vlaams en Waals Het stedelijks en het provinciaals Het roept een kerstbestand uit voor soldaten De bomen zijn verlicht…

Aan de wal zat hij steevast op de nok van mijn dak te zwijgen. In het morgenlicht verloor de kleine vogel alle kleur Sinds ik niet meer op hem let komt hij dichterbij. Laatst wipte hij zelfs het lepeltje op de rand van mijn schoteltje op. Voor het eerst maakte hij muziek voor mij. Vandaag deelden wij het brood.…

De rivier stroomt afwaarts, wel en gezwind Maar trekt zich niets aan van de draaiende wind, De golfslag verhevigd, nu en zoal Maar slaat toch dood op deze veilige wal. Doorzichtige lucht, de warmte stijgt op Met de wind mee, varend op kop. Over bergen en rivieren, langs hoogten en dalen Door het wassende water, de wind zal vervalen.…

(over mijn oma) in jouw boezelaar schuilen nog mijn kinderdromen waar je ooit geboren was een eiland, dat verenigd werd met vaste wal bezongen als een scheepje dat zijn koers bepaalde helder, langs de levenslijnen van jouw oude dag “schipper ik zie de vlaggetjes waaien” zingt nog in mijn hart, verankert als een beeld dat bloemen…

Vanaf de wal zie ik gelaten de natuur haar werk doen. Is dit het lot na moeizaam zwoegen met aardse waar door hoge zee? Voorwaar een trieste ondergang, onteerd door averij, verward geraakt in golven van het immer kerend tij.…

Herinneringen, diep opgeborgen gevoelens beroeren de rivier; De oever keert niet de wal en lijkt zo ver weg van hier. In mijn innerlijke verlangen sta ik nog te wachten tot het mij bereikt. Het lijkt mij niet te vinden, omdat de rivier het te ver verspreidt.…

waarin we zijn verstrikt dagelijkse dingen zoals eten, drinken niet altijd gezond en slim ze zijn er ook om te doorbreken en verder op een ander spoor een nieuw landschap te creëren een stroomgebied en blauwe meren waarin steeds weer and're wolken zweven en nieuwe vissen, kikkers leven, we laten gaan, zien hoe we meestromen langs een wal…

lege ogen,een grauw gezicht, gebogen over afval, geen enkele toekomst in zicht, levend tussen schip en wal, geen luxe om ze heen, geen fatsoenlijk onderdak, zo leven ze eenzaam en alleen, leren geen enkel vak, ze hoeven geen bleu-ray player of video, een magnetron laat ze koud, ze hoeven ook geen audio, alleen iemand die van hun houdt…

Doch de rivier der tranen werd te breed Ik kon niet langer verder Bleef steken aan lager wal Maar nooit gaf ik op Ook niet in het diepste van het dal Verdrinken was nooit een optie Daarom begon ik te bouwen aan de brug van vertrouwen .…

Alles mag wat mij betreft in elk geval als het je lukt om tegen klippen op van het lawaai van bestevaers scheepskapiteins als beste stuurlui aan de wal al staande op de kaai het tiroler hoorngeschal op de zevenheuvelwegen galmend in berg en in dal te weerstaan in het hart van groesbeek in klein zwitserland alsmede…

Een donkre wal staan we in de nacht, En door ons hart huivert het zacht.…

Vijfenveertig jaar geleden ging ons bootje varen en op negentien zevenenzestig staken wij van wal Tussen enorm hoge golven door de woelige baren balanceerden wij tussen de bergen en ’t diep dal Eeuwig en altijd maar voor elkander open staan altijd en eeuwig het geluk van de ander op ’t oog Ons bootje dobberde onder de romantische maan en bij…

langs de geroeste golven in de rails op bielzen groen en geel van mos slenter ik in zacht’ gedachten speels vol met verwarde vragen door het bos de krakende kracht van oer oud hout draagt over ‘t vol gegroeide doornen dal de gebroken brug, op palen ooit gebouwd, al jaargetijden lang gestut van wal tot wal verweerde bielzen vormden ooit…

de nachtelijke hemel is grijswit als een ondoorzichtig stofblad zweeft zij ons boven de daken tot het zich zacht vallend nestelt in het licht van het avondverkeer het sluipt in kieren en spleten stapelt zich op vensterbanken dwarrelt op takken en twijgen het fladdert over stad en land welke zij zo in witte lakens legt als de wereld…

Als nachtelijke schimmen. Geen mens kan ze maken. Geen jager ze raken. Laat wezen wat zij: De gedachten zijn vrij! Ik denk wat ik wil. In heimlijke dromen: Haar zoetheid laat ik stil, Mijn hart doorstromen. Mijn wens en begeren, Kan niemand mij weren. Laat wezen wat zij: De gedachten zijn vrij!…

Ik ben de doler van `t duisterrr dagen van nachtelijk óngure klagen WIE! durft mij de tijd te vrrragen of `t al twaalven heeft slagen WIE VAN JULLIE BLAGEN! IK!! kijk door het glaasje van dwaallantaarn tel de angstige ogen die naar me staren IK BEN DE DOLER, IK! - dwaal niet af van het pad, het kwade, de nacht, HET GRAF!…

Abdul Kassem Ismael, die meer boeken bezat dan sterren aan de hemel en meer letters had verzameld dan zand in de woestijn, las wanneer de kamelen voortliepen in de nachtelijke koelte en midden op de dag in zijn tent.…

't lijkt wel nachtelijk slapen of de diepslaap doodzijn. is de egel in de takkenbos gekropen? gingen wurmen diep de grond in? staat het zomerhuis verlaten? springen reeën door de bongerd? uit mijn lege zomermond blaas ik warme adem in mijn handen.…

voorbij gelegen aan moerassig roodbruine biesbossende grassen in vast naar dode schapen smakend water voorbij praatgraag gedachte vogels duikend in zachte zwarte rots niet gereten opgegeten op een pad voorbij een oranje huis van blik met rammelend ijsgetinkel en nachtelijk kloppen op een deur voorbij desolate plaatsen…

worden liefdevol tot bloei gebracht zacht uitgesproken zinnen klinken als verwacht zonnige dagen zullen eindeloos duren zakt de zon helderrood aan de horizon in treurende golven van naderend afscheid wilde ik dat ik zeeën van tijd toveren kon in het grauwe schemer raak ik je weer kwijt duister omhelst jouw schim, verzwelgt mijn bron nachtelijke…

van vreemde eilandtuinen verloren paradijzen gebed in het broze blauw van lege oceanen Sterren ontwaken, Sirius en Aldeberan, en hun naamloze zusters verlichten het blinde oog van de nacht Het vogelvolk staakt zijn zang De stervalk zoekt zijn verborgen stek De wereld dekt zich toe met een ragfijne nevelsprei, een geurig laken van nachtelijke…

onttroond nu de eens fiere golvenbruid die ‘t trotse hoofd niet boog voor zee nooit komen meer de prachtgaljoenen haar blik is leeg en ’t lijf verrot en wee de lente als met nachtelijk geluid de donder op de springvloed rijdt; zelfs de verhevene weerloos aan het element waarop zij in de dag afwijzend op neerkijkt hoog over de Piazzetta…

In kleuren en ritmen van de nachtelijke adem, waarin we onze noden tellen getransformeerd naar schimmen van een verschiet waarmee we ons kwellen, dat bezinksel, om de droes van het verleden te claimen, op de schreden van het tijdelijke, gereinigd op een harde manier, beseffen we morgen niet, wat we gisteren waren. "…

Hij was het achterlijk geblaf en diepe huilen meer dan zat van die verlaten hond die achterbleef in nachtelijke uren en dus sloop hij op een nacht naar het daarnaast gelegen pad en gooide losjes uit zijn hand iets door de bus nog van de buren Het was een chocoladeletter die hij ooit gekregen had nog van zijn moeder -maar niet lustte want…

Of beter nog, een witte negligé, wijd golvend en de rand omzoomd met lange frivole franje, teken van verlangen naar wild en nachtelijk plezier voor twee. Aleen de bijen komen snoepen, overdag. En Rumphius maakt, voor zijn Kruiden-boeken van haar bedeesde schoonheid een verslag.…

Alles slaapt, eenzaamheid waakt, het hart zingt, het springt van ijs en van helderheid, gezangen en gebeden vredig luiden grote klokken, de eindejaarsperiode aangezwengeld in de donkere nachtelijke verte.…

ik hoor krekels ver weg van mijn moeder ben gebogen door tijd van rijst en heimwee voel de achterzijde van mijn ziel waar vroege warmte de nachtelijke tranen droogt beelden van heden leven rond om mij in hout en klanken in kussens nog op de grond van toen ik ruik de avondzwoele dessa van zweet en onze kruiden ook de hitte van…

Fakkelmeisjes brengen een schuchtere schijn door de nachtelijke zaal van dovende geest. Een spookslot vol schemerdonk're kamers, waar zwevende vlammen laaien, verzinken, schimmen openlijk vrijen bij wild krakeel. Wachters bekloppen het gebouw met hamers, maken daktuinen: vogelkoren klinken tussen begroeide torens. Levend bloeikasteel!…